„Minority Report” jest przykładem partytury osadzonej w dysharmonii i anty-tematyce. Wielu fanów muzyki filmowej spodziewało się, biorąc pod uwagę futurystyczne miejsce osadzenia akcji obrazu, że niepoślednią rolę w muzyce odegra elektroniczne zaplecze. Nawet jednak pobieżnie znając styl i dyskografię kompozytora, należało się spodziewać jednak, że będzie to kompozycja z klasycznym brzmieniem. I tak też się stało. Oczywiście elektronika pojawia się (najdobitniej chyba jako pulsujaca, samplowana perkusja w Eye-Dentiscan), ale raczej asystując w tle orkiestrowym środkom wyrazu. Twórcy udało się bardzo dobrze wykreować klimat suspense’u, głównie przez użycie mrocznej, w momentach bardzo basowej sekcji instrumentów smyczkowych, co budzi skojarzenia z muzyką mentora Williamsa – wielkim Bernardem Herrmannem. O ile muzyka legendarnego twórcy potrafiła być zarówno piękna jak i mroczna, muzyka Johna Williamsa jest w tym przypadku szorstka, „brudna” i atonalna. Sam reżyser zażyczył sobie, by kompozytor potraktował muzykę w stylu amerykańskiego filmu noir, dostosowując się do kapitalnego wizualnego stylu zdjęć Janusza Kamińskiego, czerpiącego z poetyki tego gatunku filmowego.
Większość partytury ma mroźny, odosobniony charakter, gdy Williams posługuje się mrocznym fortepianem przywołując na myśl tego typu momenty „A.I.’ czy nawet „E.T.”, z wolnym tempem budowania napięcia i nastroju (Leo Crow…The Confrontation) a dodatkowo potęgując te „chłodne”, wysterylizowane odczucia wokalem Barbary Dietrich, będącym muzyczną sygnaturą dla wizji trojga jasnowidzów (tzw. pre-cogów). Zwraca uwagę zastosowanie opadającego „motywu horroru”, słyszanego min. w Visions of Anne Lively lub utworze nr 5. Powraca w kilku momentach znana z „A.I.” mechaniczna perkusja a jako urozmaicenie pojawiają się etniczne bębny znane z „Ataku klonów” z ich miękkim, czystym brzmieniem.
Score im bliżej końca, tym staje się coraz bardziej tonalny i liryczny, co słychać w finałowych utworach, gdy pełnią blasku świeci emocjonalny temat Seana, zmarłego syna bohatera. Warte uwagi jest również budujące, niesamowite crescendo ze środka Psychic Truth and Finale. Świetnym posunięciem z perspektywy całej ścieżki dźwiękowej jest pierwszy, wprowadzający w muzykę na płycie utwór „Minority Report”, który jest kompilacją wszystkich tematów score’u, zaczynając na atonalnych, perkusyjnych uderzeniach i emocjonalnym finale kończąc, będący niejako synonimem podróży jaką musi przebyć bohater filmu by dotrzeć do prawdy.
Muzyka z „Raportu mniejszości” nie jest łatwa w słuchaniu. Musimy zdać sobie sprawę, że wymaga wiele uwagi od słuchającego, który musi się w nią po prostu „wczuć” oraz poczuć klimat i atmosferę tej kompozycji. Jest to również jeden z najbardziej nieszablonowych projektów Johna Williamsa, który gdy jest odpowiednio zainspirowany tym co dzieje się na ekranie (a są to raczej ostatnio tylko filmy Spielberga), potrafi stworzyć oryginalny materiał o dość nowym brzmieniu, odrębnym od łatwego dość do przewidzenia brzmienia twórcy z przełomu stuleci w takich filmach jak „Harry Potter” czy nowa trylogia „Gwiezdnych wojen”. Jest tutaj cała masa muzyki, która dopiero po kilku przesłuchaniach odkrywa całe swe bogactwo walorów i raczej słuchacze nastawieni tylko na tematyczną przebojowość maestro nie będą z tej pozycji zadowoleni. Choć jest tutaj trochę niezbyt ciekawego underscore’u, to jednak na bardzo duży plus należy zapisać ekscytację z jaką słucha się dynamiczną stronę „Minority Report” i jak kompozytor świetnie radzi sobie z budowaniem napięcia.
Inne recenzje z serii:
