Wstępnie muzykę miał skomponować aktualny współpracownik reżysera i producenta, Hans Zimmer. Okazało się jednak, że prace nad Cienką czerwoną linią przedłużają się i kompozytor nie znalazł wystarczającej ilości czasu aby podjąć się zadania. Zastąpił go Trevor Rabin, jednak z powodu napiętego terminarza twórca zdążył skomponować tylko temat. Ponieważ czas gonił o dokończenie prac poproszono Harry Gregsona-Williamsa, który wcześniej wraz z Rabinem współkomponował Armageddon. Od Wroga publicznego zaczęła się 8-letnia już współpraca Tony Scotta i twórcy Opowieści z Narnii.
Właściwa filmowa partytura zaczyna się od The Ferry opartego na jednym z motywów z tematu Brilla. Tego typu partytury to przede wszystkim muzyka akcji (ilustrująca brawurowe pościgi), muzyka która wypada znakomicie. Jest dynamiczna i mocna, często oparta na prostym trzynutowym motywie, który zresztą rozpoczyna główny temat. Ostra elektronika znakomicie wspomaga budowanie napięcia w filmie. Nowoczesność brzmienia jest rzeczywiście intrygując i ma zapewne reprezentować pokazaną w filmie wysoką technologię
Podobieństwa do stylu Hansa Zimmera znamionują iż za większość muzyki musiał być odpowiedzialny Harry Gregson Williams, który w owym czasie nie wykształcił jeszcze swojego własnego stylu. Wzorce zimmerowskie są widoczne nie tylko w muzyce akcji, ale także w underscore(NSA Research czy Brill and Dean Meet), których pierwowzorów możemy szukać w Twierdzy, Karmazynowym przypływie i industrialnych motywach z Fana.
Trzeba przyznać, Enemy of the State to ścieżka, która zdecydowanie lepiej wypada w filmie. O ile na albumie jest parę świetnych utworów (Main Titles, Hotel Chase, pt. 2, Zavitz Chase, pt. 1 to ciężka elektronika i underscore są czasem irytujące jak chociażby w Final Confrontation, prawie 9 minutowym molochu suspense, który przed lamusem ratuje jedynie ciekawa, pełna dramatycznej akcji końcówka. Jeden z zachodnich recenzentów skrytykował także Rachel’s Found Dead za brak emocji. Faktycznie, utwór jest bardzo chłodny, mroczny, koncentruje się raczej na budowaniu napięcia niż odwzorowaniu tego, co przeżywa główny bohater po odkryciu jakiego dokonuje. Może trochę szkoda, że Gregson –Williams nie starał się wejść głębiej w warstwę uczuć, nadałoby to ścieżce bardziej ludzkiego charakteru. Tak mamy tylko chłód i technologię. Rozumiem, że to doskonale pasuje do bardzo dynamicznej wizji Scotta, ale zabarwienie sceny muzyką o większym pokładzie emocjononalności uczyniłoby z postaci granej przez Smitha człowieka jeszcze bardziej zwykłego, niż w rzeczywistości.
Generalnie jest to chyba jedna z lepszych ścieżek dźwiękowych napisanych w tak zwanym stylu MV. Odnosząca się czasem dość bezpośrednio do dokonań Hansa Zimmera muzyka jest ostra, czasem brutalna, ale za to ekscytująca i dynamiczna. W niektórych utworach akcji obecny jest eklektyzm, który utrudnia trochę odbiór albumu. W filmie za to partytura Harry’ego Gregsona-Williamsa i Trevora Rabina wypada świetnie. Z powodu wymienionych wad polecam, ale z rezerwą.
