Harry Gregson-Williams ze światem muzyki związany jest od najmłodszych lat. Już jako dziecko obdarzony przepięknym wiodącym sopranem, stał się uznanym śpiewakiem. Talent sprawił, że wraz z chórem St. John’s College z Cambridge podróżował po całym świecie dając koncerty. Pasja do muzyki nie znikła wraz z osiągnięciem wieku dojrzałego. Gregson-Williams zapisał się do prestiżowej angielskiej Guildhall School of Music and Drama, którą nie tylko ukończył, ale rozpoczął tam również pracę jako nauczyciel.
W 2 połowie lat 80 poza działalnością edukacyjną Gregson-Williams dorabiał także jako orkiestrator i asystent twórcy muzyki filmowej Stanleya Myersa. Tam właśnie po raz pierwszy spotkał zyskującego wówczas uznanie Hansa Zimmera, z którym jego drogi miały się jeszcze skrzyżować w niedalekiej przyszłości.
Wkrótce jednak kontakty ze światem filmu urwały się bowiem Gregson-Williams wyjechał do Afryki, a później także na Bliski Wschód, aby tam w najbiedniejszych częściach kontynentu uczyć dzieci śpiewu. Pracując wśród ubogich mieszkańców Czarnego Lądu zetknął się z wieloma charakterystycznymi dla regionu instrumentami i stylami muzycznymi, poznał też podstawy języka arabskiego, co miało mu się potem niezwykle przydać w jego karierze kompozytorskiej.
Po swoim powrocie do Wielkiej Brytanii Harry Gregson-Williams został poproszony o stworzenie muzyki do niezależnego filmu w reżyserii Chrisa Jonesa zatytułowanego „White Angel” (1993) Był to jak sam kompozytor wspomina jego pierwszy samodzielny score. Film był thrillerem w zasadzie nie posiadającym w ogóle budżetu. Choć sama kompozycja nie porażała jakością to jednak Gregson-Williams do dziś jest wdzięczny producentom, że zdecydowali się powierzyć komponowanie muzyki zupełnie niedoświadczonemu kompozytorowi.
Kariera kompozytora zaczęła się jednak na dobre dopiero, gdy w roku 1996 otrzymał propozycję od starego znajomego – Hansa Zimmera. Niemiec zaprosił Gregsona-Williamsa do utworzonej przez siebie grupy talentów, nazwanej Media Ventures Team. Wkrótce też rozpoczęła się regularna współpraca pomiędzy twórcami (Anglik zaczął od skomponowania dodatkowej muzyki do filmu „Muppet Treasure Island”) owocująca kilkoma świetnymi (kultowymi) partyturami („Twierdza”). Gregson-Williams nie tylko współkomponował, ale także udzielał się jako dyrygent, orkiestrator i aranżer wielu dzieł mistrza Zimmera, a także kolegów z MVT. Pośród nich szczególnie należy wymienić: („Crimson Tide”, „Broken Arrow”, „The Peacemaker”, „As Good As It Gets”, „The Fan „, „The Prince of Egypt”, a także stworzone wspólnie z Trevorem Rabinem„Armageddon” i „Enemy of The State”)
Bez wątpienia taki nieco komsomolski system pracy bardzo odpowiadał Anglikowi, który będąc otwarty na pomysły potrafił czerpać dużą inspiracje z pracy kolegów. Pewnego rodzaju przełom nastąpił w momencie podjęcia współpracy z jednym z najbardziej oryginalnie myślących twórców MVT: Johnem Powellem. Razem udało im się stworzyć niezwykle ciekawe duo, duo które pracując na potrzeby filmów animowanych nie tylko wypracowało swój własny styl, ale co więcej sprawiło, że zadomowił się on na stałe w filmowych produkcjach dla dzieci.
W roku 1999 Harry Gregson-Williams oficjalnie zdecydował się na opuszczenie studia MVT i zaczął tworzyć partytury na swoje własne konto. Nie oznacza to jednak, że nie wracał do współpracy z członkami grupy („Shrek”, „Chicken Run”)
Na zasłużony sukces kompozytor nie musiał długo czekać. W 2005 roku stworzył dwie ważne epickie ścieżki, które przyniosły mu uznanie krytyków i co chyba ważniejsze fanów. Mowa oczywiście o intrygującej partyturze skomponowanej na potrzeby „Królestwa niebieskiego”, filmu rozgrywającego się w czasach wypraw krzyżowych wyreżyserowanego przez Ridleya Scotta, partyturze która dla wielu oznaczała pewne ożywienie w muzyce do kina epickiego. Drugą kompozycją również stojącą na wysokim poziomie okazała się partytura do „Kronik Narnii”, filmu opartego na powieści C.S. Lewisa. Obie partytury sprawiły, że oto wśród krytyków zaczęto o Gregsonie-Williamsie mówić głośniej, jasno dając do zrozumienia, że Hans Zimmer znalazł godnego następcę, następcę, któremu chociaż częściowo udało się wyzwolić spod wpływu swego wielkiego nauczyciela. To wyzwolenie dobrze jest widoczne szczególnie w muzyce akcji, w której Anglik zupełnie inaczej podchodzi do wykorzystania chóru, elektroniki, a także wszelkiego rodzaju perkusjonaliów. W muzyce Gregsona-Williamsa można też odnaleźć silne wpływy nowoczesnych brzmień (ambientu, techno), po które kompozytor nie boi się sięgać. Niestety zachwyt nad talentem Brytyjczyka szybko opadł w roku 2009, kiedy to twórca popełnił dwie najsłabsze ścieżki w swojej karierze, obie przez redakcję Filmmusic.pl nominowane do mało zaszczytnego tytułu „gniotu roku”. W kolejnych latach nie było wiele lepiej. W 2012r., po śmierci Tony’ego Scotta, HGW zapowiedział tymczasowy rozbrat z muzyką filmową, by poświęcić się rodzinie.
Harry Gregson-Williams jest żonaty z Karen Ducey (znaną fotoreporterką), ma także brata (Rupperta), który również jest kompozytorem muzyki filmowej.
NAGRODY:
ASCAP (Film and Television Music Awards)
2001: Chicken Run (wraz z Johnem Powellem)
1999: Antz (wraz z Johnem Powellem)
Annie Awards
2001: Shrek (wraz z Johnem Powellem)
BMI Film & TV Awards
2005: Man on Fire, Shrek 2
2002: Shrek wraz z (Johnem Powellem)
2001: Chicken Run (wraz z Johnem Powellem)
1999: Antz (wraz z Johnem Powellem), Enemy of the State (wraz z Trevorem Rabinem)
Hollywood Film Festival
2005: Hollywood Film Award – Kompozytor Roku
Satellite Awards
2005: Kingdom of Heaven
NOMINACJE:
Saturn
2002: Shrek (wraz z Johnem Powellem)
1997: The Rock (wraz z Hansem Zimmerem i Nickiem Glennie-Smithem)
Annie Awards
2011: Shrek Forever After
2005: Shrek 2
2004: Sinbad: Legend of the Seven Seas
1999: Antz (wraz z Johnem Powellem)
BAFTA
2002: Shrek (wraz z Johnem Powellem)
Złoty Glob
2006: The Chronicles of Narnia: The Lion, the Witch and the Wardrobe
Grammy (Best Score Soundtrack Album for Motion Picture, Television or Other Visual Media)
2007: The Chronicles of Narnia: The Lion, the Witch and the Wardrobe
Satellite Awards
2002: Spy Game
World Soundtrack Awards (Best Original Song Written for Film)
2006 The Chronicles of Narnia: The Lion, the Witch and the Wardrobe – piosenka „Can’t Take It In” (wraz z Imogen Heap)
World Soundtrack Award (Best Original Soundtrack of the Year)
2004: Shrek 2
World Soundtrack Award (Soundtrack Composer of the Year)
2004: Shrek 2
Filmmuza – nagroda portalu Filmmusic.pl: Antymuza (Gniot roku)
2009: The Taking of Pelham 1 2 3; X-Men Origins: Wolverine
