Craig Armstrong

Urodzony w Glasgow, w 1959 r., Craig Armstrong nie jest typowym kompozytorem filmowym, mającym za sobą klasyczną przeszłość i wykształcenie. Co prawda, studiował na Królewskiej Akdedmii Muzycznej w Londynie ale tak naprawdę, podobnie jak min. James Newton Howard, jego droga ku uznaniu w przemyśle filmowym, kroczyła przez ścieżkę udeptaną mocną współpracą z muzykami i zespołami tworzącymi na obrzeżach kultury masowej i muzyki popularnej. Armstrong odpowiedzialny był za aranżacje oraz smyczkowe orkiestracje dla wielu znanych zespołów i muzyków takich jak Massive Attack, Madonna czy U2.

Początek jego filmowej kariery datuje się na 1996 roku kiedy to współskomponował muzyczną ilustrację do światowego hitu, kontrowersyjnej adaptacji Romeo i Julii australijskiego reżysera Baza Luhrmanna. To z nim zbierał jak dotąd największe laury swojej filmowej kariery, zdobywając Złoty Glob, World Soundtrack Award, nagrodę BAFTA i AFI za ilustracje do musicalu Moulin Rouge! , będąc równocześnie odpowiedzialnym za rewelacyjne aranżacje znanych przebojów na potrzeby barwnego widowiska. Armstrong nie napisał jak dotąd muzyki do wielu filmów, lecz jego kompozycje w lwiej części zostają zauważalne oglądając na filmy na dużym ekranie. Znany jest przede wszystkim z muzyki do takich filmów jak Plunkett i Macleane, Kolekcjoner kości z Denzelem Washigtonem, z którego reżyserem Philipem Noycem współpracował ponownie przy Spokojnym Amerykaninie; To właśnie miłość oraz ostatni sukces – Ray Taylora Hackforda, za który otrzymał nagrodę Grammy. Nobilitacją z pewnością była współpraca z samym Oliverem Stonem przy World Trade Center. Dużym powodzeniem i znakomitymi opiniami cieszą się również jego tzw. concept-albumy jak The Space Between Us, As If To Nothing, gdzie współpracuje z znanymi muzykami i wokalistami czy prace kompilacyjne Film Works i Piano Works. O mało co nie napisał muzyki do drugiej części Tomb Raider (zastąpiony przez Alana Silvestri).

Craig Armstrong pozostaje jednym z najbardziej utalentowanych twórców tzw. „średniego pokolenia”, poruszając się w specyficznym języku muzycznym, który stanową mocno emocjonalne smyczki, solowy fortepian, odrealnione chóry oraz ambientowa elektronika. Składniki, które można znaleźć w większości jego filmowych i poza-filmowych prac.

Recenzje dwóch concept-albumów kompozytora: