Do skomponowania ścieżki dźwiękowej Lucas poprosił dobrze prosperującego wówczas kompozytora, Johna Williamsa. Zapewne jego decyzji dopomógł Oscar , którego otrzymał w 1975 roku za muzykę do Szczęk Stevena Spielberga. Decyzja ta okazała się jak najbardziej słuszna, a dowodem tego była kolejna statuetka i miliony sprzedanych płyt winylowych i kompaktowych. Przyznam się, że moje gwiezdnowojenne fascynacje zapoczątkowała właśnie muzyka Williamsa… no i na niej się praktycznie zatrzymałem, bo po okresie fascynacji SW tylko ona wzbudza we mnie jeszcze emocje, pomijając oczywiście kontrowersyjną postać Jar-Jar’a, która zawsze działa na mnie magnetycznie 🙂
Od 1977 roku na rynku pojawiło się wiele wydań soundtracku. Główne z nich to: album winylowy wydany w 1986 roku przez Polydor, “Star Wars Anthology” zawierające muzykę z wszystkich 3 części trylogii i dodatkowe utwory na czwartym dysku. Z okazji dwudziestolecia premiery Gwiednych Wojen: Nowej Nadziei i towarzyszących jej “prac konserwatorskich” nad materiałem filmowym, powstało wydane przez RCA/BMG dwupłytowe “Special Edition”, oczyszczone z wszelkich możliwych do usunięcia nieczystości i wzbogacone o alternatywne wersje niektórych utworów. Niedawno swoją wersję wypuściło także Sony Classical. Wielu recenzentów na całym świecie (także w Polsce) obniża noty temu wydaniu, tłumacząc się kiepską grafiką i niespełnieniem obietnic związanych z poprawą jakości dźwiękowej. Bardzo śmieszy mnie ta postawa, gdyż odkąd pamiętam kupuję soundtracki nie dla okładek, czy zawartości bookletów, tylko dla muzyki, a materiał tej nie odbiega od tego słyszanego w wydaniu RCA/BMG. Oczywiście bezpodstawne są słowa krytyki odnośnie nie wywiązania się z obietnic poprawienia jakości nagrania. Materiał jednak został zremasterowany ponownie, aczkolwiek trudno jest to dostrzec.
Czas powiedzieć troszkę o minusach tej kompozycji. Jest ich niewiele. W zasadzie wszystkie sprowadzają się do 2 uwag. Pierwszą z nich jest nadmierne “eksploatowanie” klasyki w pisaniu motywów (Wagnera w szczególności), co stawia pod znakiem pytania tak zachwalaną przez wszystkich ich oryginalność. Drugą wadą jest underscore, który często i gęsto męczy, a słuchając go odnosi się wrażenie, że jest tłoczony jakby na siłę.
Na płytach znajdziemy jeszcze 3 bonusowe utwory. Cantina Band i Cantina Band#2, to muzyka źródłowa do wydarzeń mających miejsce w jednej z kantyn Mos Eisley. Te luźne i przyjemne w słuchaniu “kawałki” tworzą całkiem sympatyczny przerywnik pomiędzy właściwymi częściami partytury. Trzeci z tych utworów, to Binary Sunset [Alternate Take], gdzie oprócz jego alternatywnej wersji spotykamy się z pięcioma interpretacjami fanfar Main Title. Prawdę mówiąc, po trzecim wejściu orkiestry zazwyczaj zmieniam płytę w myśl zasady “co za dużo, to nie zdrowo” :).
Z pewnością nie jest to score wybitny, jak wielu to deklaruje. W kompilacji z obrazem wypadła co prawda znakomicie, na płycie już troszkę gorzej (co zresztą stało się pewnego rodzaju standardem u tego kompozytora). Mimo kilku niedociągnięć muzykę odbiera się jednak przyjemnie, dlatego polecam zapoznanie się z nią, tym którzy jeszcze tego nie zrobili. Przy okazji warto poznać partyturę, która wywołała niemałą rewolucję na rynku muzyki filmowej pod koniec lat siedemdziesiątych…
Inne recenzje z serii:
