Oj lenistwo ogarnęło ostatnio kompozytorów Hollywoodu. Gdy już tylko któremuś twórcy uda się wykreować jakiś nowy muzyczny patent, modus który odniósł sukces, zaraz wpadają w samouwielbienie i trzymając się go nachalnie klonują bez jakiejkolwiek refleksji twórczej. Tak właśnie jest z ostatnim dokonaniem Harry Gregsona-Williamsa. Po sukcesie pierwszej części „Opowieści z Narni” chyba wszyscy mieli nadzieję, że kompozytor w kolejnej odsłonie będzie się trzymać niepisanego kodeksu twórców filmowych i pokusi się o zaserwowanie nam czegoś więcej niż jedynie kosmetycznych zmian.
Słuchając drugiej części „Opowieści z Narni” muszę się ukorzyć przed czytelnikami i przyznać, że chyba zbyt nisko oceniłem pierwszą cześć serii. Przy wielu błędach jakie popełnił w niej Gregson-Williams, udało mu się bowiem wykreować muzyczne tło dla świata Clive’a S. Lewisa, tło którego jakość można docenić dopiero konfrontując je z słabą częścią drugą. Co jednak ciekawe gdyby nie zatrważający brak oryginalności, płyta z Księcia Kaspiana byłaby całkiem niezła. I nie drażni mnie wcale fakt komputerowej modyfikacji poszczególnych instrumentów. Przesterowane smyki brzmią może i selektywnie, ale jeśli zrozumiemy, że tego typu muzyka filmowa bardziej zbliża się do spuścizny muzyki popularnej (i to raczej w tych kategoriach należy ją oceniać) nie powinniśmy się obruszać. Należy sobie tylko zadać pytanie, dlaczego w partyturach filmowych tak późno zaczęto posługiwać się tym czym w heavy metalu, hard rocku, czy nawet w popie bawiono się już w latach 70… Może to ta nieznośna chęć uczynienia z użytkowej, hollywoodzkiej muzyki filmowej wyniosłej klasyki? Może.
A jak w filmie radzi sobie Kaspian? Paradoksalnie Harry Gregson-Williams wziął sobie chyba do serca utyskiwania krytyków na zbyt popowy charakter pierwszej części sagi. Stąd zapewne więcej tu mroku i new age’u o mniej oczywistym charakterze. W filmie udaje się to wszystko zgrać, dopasować, przez co funkcjonuje to nad wyraz poprawnie. Nie razi, ale też nie ma tu takich momentów, które po wyjściu z kina pozostawałyby na długo w pamięci. W sumie nic tylko kolejna prawidłowa tapeta spod znaku wysokobudżetowego kina made in Fabryka Snów.
Czy zatem zarekomendowałbym słuchaczom muzyki filmowej ten score? Jeśli nie mają w swej kolekcji części pierwszej, a lubią soundtrackowe schaboszczaki, to sklepy stoją otworem. Jeśli ktoś jednak dba o linię i nie wcina byle czego, a banalne i proste w smaku filmowe mięso wywołuje weń odruchy wymiotne, musi czekać na ambitne kino epickie. Tylko u diabła ile jeszcze? Ile?
