Nie będziemy udawać oczywiscie iż muzyka stworzona na potrzeby tego wielkiego widowiska akcji nie jest silnie zakorzeniona w „poetyce” twórczości Hansa Zimmera, który może i napisałby muzykę do tego obrazu ale w tym samym roku miał raczej o wiele ciekawsze projekty „na głowie”. Tak więc Trevor Rabin przede wszystkim napisał heroiczny hymn-motyw, który ściśle kojarzy się właśnie z produkcjami Jerry Bruckheimera. Nie jest to jakaś odkrywcza melodia. Dużo zawdzięcza choćby tematom z Karmazynowego przypływu oraz Twierdzy, ale z drugiej strony jest na tyle silnym tworem, iż dzisiaj jest szeroko rozpoznawalna wśród fanów muzyki filmowej. Najlepsze wykonania to te, w których Rabin aranżuje swój temat na pełne, potężne brzmienie syntezatorów, a szczególnie zapadają w pamięci intonacje razem z (prawdopodobnie syntezowanym) chórem.
Historia na ekranie jest silnie połączoną z całą otoczką dotyczącą astronautyki i wojska, więc uświadczymy również szereg momentów z silną, militarystyczną akcją. Należeć do nich będą min. takie, które wykorzystują sample smyczek i dętych lub napełnione adrenaliną, synkopowane frazy wzięte żywcem z The Rock. Na uwagę zasługuje przebojowy, perkusyjny motyw gdy ekipa nafciarzy zajeżdża przed siedzibę NASA („Harry Arrives at NASA”), powtórzony w utworze 3 i w „Harry Sees Dad” (wersja na „sztuczną” wiolonczelę). Muzyka akcji jest jak możemy się domyślać dość intensywna, podług stylu twórców z Media Ventures. Wykorzystanie syntezatorów z perkusją jest jeszcze oparte o melodie, nie ma na szczęście tak silnej i irytującej elektroniki jak w późniejszych pracach Trevora Rabina (lub wspomnieć tylko Piratów z Karaibów). Rabin używa również (tu zgłoszenie o nieoryginalność!) sample pochodzący z samego Backdraft (zagrożenie/ogień). Imitowana elektronicznie jest również np. harfa (utwór 2) czy flety, co brzmi troszkę jak Ostatni Mohikanin w wykonaniu Randy Edelmana (początek „The Launch”).
Album Sony z muzyką ilustracyjną, która liczy sobie solidne 50 minut, został wydany w listopadzie 1998 roku, a więc niemal pół roku po premierze filmu. Podejrzewam, że z początku nie planowano w ogóle wydania muzyki ilustracyjnej z filmu, zadowalając się kompilacją złożoną z piosenek „inspirowanych” filmem, która sprzedawała się całkiem bardzo dobrze, dodatkowo mając w swoim składzie hit „I Don’t Want to Miss a Thing” w wykonaniu Aerosmith. Wielki sukces filmu i zainteresowanie muzyką Rabina zmieniły z pewnością stan tej rzeczy (producentem albumu jest sam Bruckheimer!). Utwory nie występują w zgodności z chronologią filmu. Album przedstawia również trochę krótkich utworów (po 1-2 minuty), które zdecydowanie zostały napisane „pod scenę” i ten fakt rozbija troszkę „słuchalność” ścieżki. Na albumie ukazały się również dwa utwory, które nie znalazły się w filmie. Mowa tu o otwierającej suicie oraz bardzo ciekawym „Armageddon Piano”, który brzmi jak wyjęty z innej bajki. Szkoda, że jest tak krótki (zaledwie 35 sekundy), bo kto wie czy to nie najpiękniejsze 35 sekundy tej ścieżki dźwiękowej.
Dzisiaj muzyka, którą prezentuje Armageddon, tak popularna w tamtym okresie jest coraz częściej krytykowana, lecz myślę, że akurat ta pozycja wytrzymała swoją próbę czasu. Trevor Rabin nie jest wierny tylko elektronicznym środkom wyrazu. Muzyka zaprezentowana na albumie jest dość dobrze zmontowana i gdy trzeba zróżnicowana. Nie męczy ani nie nudzi, choć czasami szczególnie muzyka akcji jest dość, powiedzmy ostra. Chyba najciekawsze i najładniejsze są momenty, w których swą obecność zaznacza skromny chór, nadając oprawie nawet swoistej otoczki magii. Dużo źródeł podaje, iż Rabinowi solennie pomagał w pisaniu muzyki Harry Gregson-Williams, którego nazwisko nie pojawia się wśród twórców. Muzyka z Armageddonu po prostu się broni. Fajne tematy (szkoda że nie ma więcej motywu z utworów 3, 5 i 7), trochę rozmachu, pompatyczności, bohaterstwa, kilka, ładnych subtelnych momentów. To chyba jak dotąd obok Remember the Titans najlepsza praca w całej karierze Trevora Rabina. Myślę, że można posłuchać i być zadowolonym.
