Tak ten koncert w 2012 roku opisywał nasz redaktor Tomasz Rokita:
Specjalnie pod koncert, przez samego Elliota Goldenthala zostały zaaranżowane fragmenty z jego nowatorskiego Obcego 3. Do orkiestry dołączyły w tym przypadku chóry Pueri Cantores Sancti Nicolai i Pro Musica Mundi oraz zaskakujący bonus – aranżacja elektroniczna, o której bardzo ważnej roli często zapomina się wspominając tą partyturę. Przygotowana przez Richarda Martineza, wieloletniego współpracownika kompozytora, który również pojawił się w Krakowie. Do najjaśniejszych momentów należało przede wszystkim imponujące otwarcie w postaci Agnus Dei, wokaliza w Lento (w wykonaniu zaproszonej specjalnie przez Goldenthala wokalistki z piątkowego koncertu Pachnidła) oraz przede wszystkim finałowe Adagio, które w stosunku do oryginału wzmocnione zostało tu chórem. Przed samym wykonaniem na scenie pojawił się Goldenthal, który podziękował za możliwość bycia na festiwalu a także w typowy, humorystyczny dla siebie sposób wspomniał o swoich krakowskich korzeniach (ponoć dziadkowie pochodzą z Krakowa). Piękny moment nastąpił chwilę później, gdy Amerykanin przyznał, że wielkim zaszczytem jest przebywać w jednym pomieszczeniu z maestro Pendereckim, na co nasz mistrz wstał i można powiedzieć, że gestem ręki „pobłogosławił” Goldenthala (jako pewnie swojego 'ucznia’ w dziedzinie awangardy), wywołując gorący aplauz publiczności.
Druga część koncertu (zatytułowana „Kino sztuki i krwi Elliota Goldenthala”) obejmowała jego twórczość min. z filmów jego partnerki życiowej Julie Taymor, która również króciutko wystąpiła na nowo-huckiej scenie. Na początek zaserwowano znaczące fragmenty z Wywiadu z wampirem. Obok Obcego 3 oraz Tytusa Andronikusa było to chyba najlepsze wykonanie tego wieczoru, dodatkowo biorąc pod uwagę jak wymagająca to jednak muzyka. Podobać mogły się dynamiczne fragmenty jak Louis Revenge lub Abduction and Absolution a także szeroko znane Born to Darkness, Libera Me, czy kompozycje imitujące muzykę z okresu – Lestats Tarantella. Usłyszenie tej partytury na żywo przypomniało jak znakomita to muzyka filmowa i muzyka w ogóle. Nie mniejszym sukcesem był Tytus Andronikus i chociaż oryginalny soundtrack jest prawdziwym koktajlem stylów i brzmień, koncert był złożony wyłącznie z elementów symfonicznych. Imponujące Victorious Titus, dramatyczne Crossroads czy spektakularne Finale – to wszystko można było usłyszeć na żywo w Krakowie a partytura ta nadal jest jedną z najbardziej niedocenianych w filmografii podopiecznego Johna Corigliano. Na koniec koncertu (i to chyba był błąd – o tym niżej) zaserwowano oscarowe dokonanie kompozytora i jego chyba najdalsze odejście od własnego stylu – Fridę. Do Grodu Kraka przybyli specjalnie meksykańscy muzycy, ale niestety efekt ich pracy został zupełnie zmarnowany poprzez serię króciutkich fragmentów, które do niczego nie prowadziły, ot takich próbek oryginalnego score’u. Dlaczego Goldenthal nie pomyślał o stworzeniu jakiejś bardziej przemyślanej suity tej przecież znakomitej i dość niezwykłej muzyki filmowej? Jedynie finałowa, świetna piosenka Burn It Blue zdołała porwać nieco publikę. Nieoficjalnym „bisem” były dwa króciutkie utwory z Batmana Forever, które mocno rozbawiły naszego redakcyjnego kolegę Pawła Stroińskiego. Cóż, gdy gra się na finał koncertu coś takiego jak Gotham City Boogie nie trudno wyjść z niego bez uśmiechu na twarzy. Na sam koniec Goldenthal wszedł na scenę i razem z dyrygentem Diego Navarro pożegnali się z publicznością.
