Lider awangardy, antyteza Hollywoodu, ajatollah dodekafonii – takimi słowami, zaczerpniętymi częściowo od Claude’a Chabrola, określić można postać Pierre’a Jansena. Mało znany poza Francją kompozytor mógł pochwalić się w czasach swojej kinowej aktywności jednym z najbardziej oryginalnych głosów muzycznych. Chabrol, lider La Nouvelle Vague i autor pierwszego nowofalowego filmu, poznał młodego Jansena w 1960 roku i na przestrzeni dwóch kolejnych dekad nakręcił z nim wspólnie prawie 30 filmów. O tej długotrwałej, nieszablonowej i niezwykle płodnej współpracy opowiemy dzisiaj.
Claude Chabrol w okresie swojej działalności w kultowym czasopiśmie filmowym Cahiers du cinema dał się poznać jako wielki fan Alfreda Hitchcocka. Kinowy debiut młodego reżysera – nagrodzony na festiwalu w Locarno Piękny Sergiusz – zainspirowany był klasycznym obrazem brytyjskiego mistrza suspensu, Cieniem wątpliwości. Jako że w późniejszej twórczości Chabrola gatunek thrillera wyraźnie dominował, reżyser dorobił się łatki „francuskiego Hitchcocka”. Trzeba mu jednak oddać, że pomimo tych czytelnych inspiracji, zdołał zachować swój własny głos i styl. Kariera Chabrola, kręcącego średnio jeden film rocznie, miała swoje wzloty i upadki. Jako jedyny z ojców-założycieli Nowej Fali, Chabrol w pewnym momencie poszedł otwarcie w kino komercyjne – powodem był brak środków na finansowanie swoich autorskich pomysłów. Spotkało się to oczywiście z dużą krytyką środowiska, choć reżyser przetrwał ją i pod koniec lat 60-tych odzyskał sympatię widzów i krytyków obrazem Łanie.
