Pierre Jansen urodził się w miejscowości Roubaix, leżącej w pobliżu granicy francusko-belgijskiej. Początkowo uczęszczał do konserwatorium w swoim rodzinnym mieście, gdzie pobierał naukę z zakresu fortepianu, harmonii oraz kontrapunktu. Następnie przeniósł się do Brukseli, gdzie nad jego edukacją czuwał belgijski kompozytor-surrealista André Souris. W tamtejszym królewskim konserwatorium Jansen wyróżniony został nagrodą za osiągnięcia z zakresu fortepianu i harmonii. Kolejnym nauczycielem Pierre’a był słynny francuski kompozytor, Olivier Messiaen (pod którego skrzydłami kształcił się również Antoine Duhamel). Pierwszy samodzielny utwór Jansena, „Suita koncertowa na fortepian i 14 instrumentów”, powstał w 1958 roku, w czasie pobytu Pierre’a w niemieckim Darmstadt.
W 1960 roku Jansen poznał Claude Chabrola, nowofalowego reżysera związanego wcześniej z czasopismem „Cahiers du Cinema” – dało to początek 30-letniej współpracy obu panów. Współpraca z Chabrolem przyniosła Jansenowi jedyną w jego karierze nominację do nagrody Cezara za film Violette Nozière z 1978 roku. Drogi obu artystów rozeszły się w 1982 roku, kiedy to do obrazów Chabrola muzykę zaczął pisać jego syn, Matthieu. Po usługi Jansena sięgali również Francis Girod, Pierre Schœndœrffer, a także reżyserzy telewizyjni, jednak długie okresy swojej kariery artysta poświęcał niemal ekskluzywnie Chabrolowi.
Aktywność kompozytora na gruncie kina zmalała w latach 90-tych. W tym czasie Jansen zaczął wykładać kompozycję w różnych szkołach muzycznych, m.in. w Konserwatorium Paryskim. W końcu ostatecznie porzucił muzykę filmową i skoncentrował się na swojej twórczości koncertowej – jest autorem licznych utworów orkiestrowych, fortepianowych, kameralnych i wokalnych.
Jak wielu świetnie wyedukowanych kompozytorów, tworzących na potrzeby nowofalowego kina, Jansen musiał postawić na eklektyzm. W jego dorobku napotkać można więc dowcipne parafrazy form klasycznych (walczyki z Landru oraz Marie-Chantal contre le docteur Kha) i barokowych (Docteur Popaul), syntezatory (La Dentellière) i brzmienia popowe (Les Biches). Głównym obszarem zainteresowań Francuza była jednak awangardowa muzyka współczesna – do tego stopnia, że Claude Chabrol żartobliwie nazwał go nawet „ajatollahem dodekafonii”. Do kina Chabrola podejście to było jednak strzałem w dziesiątkę, gdyż reżyser potrzebował często muzyki, która nie będzie tworzyć emocjonalnego podkładu, lecz podąży bardziej abstrakcyjną ścieżką. Taki też efekt udało się obu panom osiągnąć w takich produkcjach, jak Le Boucher, Les Innocents aux Mains Sales, czy Un femme infidèle. Jansena stawiać zatem można obok Leonarda Rosenmana czy Jerry’ego Fieldinga, którzy w zbliżonym okresie wprowadzali awangardowe rozwiązania do kina amerykańskiego.
Nominacje:
- Cezar:
- 1979 – Violette Nozière
