Opisywane tutaj promo trwa ponad dwukrotnie dłużej niż wspomniane internetowe fragmenty, ma także znacznie lepszą jakość dźwięku i pozwala nareszcie przyporządkować poszczególne utwory danym scenom z filmu. Pozwala także zagłębić się w bardzo interesującą wizję Yareda. Kompozycja Libańczyka w pewnych aspektach daleko odbiega od współczesnego pojęcia epickiej muzyki filmowej, a jednocześnie można się w niej dopatrzyć wielu elementów wspólnych z ostatnimi osiągnięciami tego gatunku. Z jednej strony partytura momentami tchnie wręcz Golden Age’m, z drugiej natomiast autor stosuje również techniki powszechnie wykorzystywane przez dzisiejszych twórców. Słuchacze przyzwyczajeni do współczesnych, epickich ścieżek symfonicznych mogą być zaskoczeni (a nawet zirytowani) olbrzymią sekcją instrumentów dętych – 25 wykonawców, które swoją potęgę ukazują niemal co chwilę. Chór brzmi już bardziej standardowo, przypomina ostatnie osiągnięcia gatunku, choć trzeba przyznać, że mistrzostwo Yareda w posługiwaniu się nim robi bardzo duże wrażenie, nie ustępując przy tym podobnym sekwencjom w trylogii The Lord of the Rings Shore’a, a niektóre nawet prześcigając… Ponadto fascynująco prezentuje się zróżnicowanie stylowe partytury, dowód na to, iż Yared poważnie przygotował się do napisania Troi, studiując, opracowując muzykę, by uzyskać najbardziej adekwatne brzmienie dla poszczególnych scen. Dzięki temu ścieżka nie ogranicza się wyłącznie do dźwięku symfonicznego, ale zawiera także całkiem sporo fragmentów etnicznych, jak chociażby niezwykle wyraziste i charakterystyczne sekwencje lamentów.
Bardzo miłą niespodzianką jest fakt, iż Yared, znany przede wszystkim z kompozycji raczej romantycznych, zdolny jest napisać po prostu pasjonującą muzykę akcji. D-Day Battle można określić jako symfoniczny koncert, istne arcydzieło instrumentalnej dynamiki; w Battle of the Arrows z kolei autor z prawdziwie epickim rozmachem łączy orkiestrę z chórem (czasem bardzo ciekawie dysonuje), rzuca nas z impetem w wir bitwy, nie pozwalając ani na sekundę odetchnąć. Nawet krótka sekwencja walki Achillesa z Boagriusem zawiera niezwykle interesujący i emocjonujący fragment akcji – podejście zupełnie odmienne od zaprezentowanej przez Hornera, spokojniejszej, niemal sennej ilustracji tej samej sceny. Podobnie ma się sprawa ze śmiercią herosa, Yared opisuje ją cicho, za pomocą tematu miłosnego, u Jamesa przeciwnie – jest hucznie, dostojnie. Natomiast z niemal bliźniaczymi ideami kompozycyjnymi mamy do czynienia w utworach ilustrujących walkę Achillesa z Hektorem. Obaj panowie opierają je przede wszystkich na perkusji (odrzucona wersja jest bardziej wyrazista, jak to Yared określa, widział ten pojedynek jako balet i tak też go zilustrował), a nawet w tym samym momencie wprowadzają wokal Tanyi Carowskiej. Ciekawe, czy Horner słyszał odrzucony score poprzednika…
Wśród tych wszystkich zachwytów nad partyturą Yareda trzeba nadmienić, iż nie cała muzyka została nagrana, a zapewne niektóre fragmenty wymagały drobnych poprawek. Nigdy niestety nie usłyszymy, jak całość brzmiałaby w finalnej wersji i można jedynie żałować, że tak wiele zapewne wyśmienitego materiału bezpowrotnie przepadło. Yared zamierzał wykorzystać wokal Carowskiej jak 'głos Przeznaczenia’ we wszystkich decydujących scenach filmu. Z tego zamysłu na wersji promo została tylko scena śmierci Hektora. Album daje nam jednak bardzo dobry wgląd w strukturę tej kompozycji i pozwala wyobrazić sobie, jaki byłby finalny efekt – score roku, choć pozostają wątpliwości, czy score w ramach filmu.
P.S. (z kwietnia 2007): W jednym z udzielonych na temat Troi wywiadów Horner powiedział, że w czasie test screeningów właściwie wszyscy (100%!) zaproszeni widzowie uznali muzykę Yareda za kompletnie rujnującą film. Horner dodaje ponadto, że zgodził się z ich opinią. Pozostaje oczywiście kwestią otwartą, czy można temu wywiadowi bezkrytycznie zawierzyć, niemniej ów opis brzmi rzeczywiście niepokojąco i kto wie, czy gigantyczna fala krytyki wobec producentów i Petersena, jaka przetoczyła się przez środowisko fanów muzyki filmowej, była rzeczywiście zasłużona. Nie ma jednak wątpliwości, że to sam reżyser wymógł na Yaredzie taki, a nie inny kształt partytury (Horner i to podkreśla) i finalna jej klęska to również, a może w największym stopniu, jego wina.
