Rocky to nie tylko znana opowieść i kultowa kreacja Stallone’a; to także legendarna już dziś partytura Billa Conti’ego, wówczas mało popularnego kompozytora, który dzięki swojej muzyce towarzyszącej historii słynnego boksera, na stałe zapisał się w annałach kina. Conti napisał partyturę brzmieniowo zgodną z duchem lat 70, i przefiltrował różne gatunki muzyczne, od symfoniki, przez elementy rockowe, bluesa, jazz i pop, tworząc prawdziwie wybuchową mieszankę.
Biorąc pogląd na działanie ścieżki w obrazie, nie ma wątpliwości, że Conti wtopił się w film perfekcyjnie, ponieważ jego muzyka, w połączeniu z dziełem Avildsena jest absolutnie fantastyczna. Któż nie poczuł gęsiej skórki w scenach treningu Rocky’ego przy dźwiękach Gonna Fly Now, kogo nie wzruszyła finałowa walka z słynnym Going The Distance w tle? W obrazie, partytura jest niesamowita, pomimo iż wejścia muzyki kompozytor dawkuje bardzo oszczędnie, umieszczając ją tylko w tych momentach, które wymagają dramatycznej podpory. I bez względu na to, że ilustracja muzyczna pojawia się w obrazie dość rzadko, śmiało można ją określić jako jedną z najbardziej inspirujących ścieżek filmowych.
Głównym filarem melodycznym partytury jest kultowy już Gonna Fly Now, funkcjonujący jako temat główny. Conti za pomocą jego elementów konstruuje też inne fragmenty muzyki (jazzowa aranżacja w Butkus, marszowa stylizacja a la Golden Age w Fanfare For Rocky). Utwór tytułowy to absolutny klasyk – z czystym sumieniem stwierdzam, że obok tematu Pink Panther, Bonda i Star Wars jest to jedna z najbardziej rozpoznawalnych melodii kina. Pełna heroizmu, chwały, ducha „czystej” sportowej rywalizacji. Każdy, kto nawet nie interesuje się kinem i muzyką filmową, z całą pewnością zna ten utwór – otwierające fanfary na trąbki, solówka na gitarze elektrycznej, smyczki, perkusja i podkreślający całość wokal DeEtta Little & Nelsona Pigforda składają się na pasjonujący track, szeroko rozpoznawany w świecie, tak ikonograficzny dla gatunku.
Ponieważ Rocky to nie tylko film sportowy, ale też dramat, który porusza przyziemne problemy z jakimi przychodzi parać się człowiekowi, tak też ważną część score’u, stanowi muzyka bardzo intymna, towarzysząca głównemu bohaterowi w samotności i chwilach trudnych. W klimat zadumy wprowadzają słuchacza Philadelphia Morning, First Date i Alone In The Ring. Conti ochoczo sięga w spokojnych fragmentach po fortepian, z jego pomocą wprowadza nostalgię i buduje senny nastrój. Najpiękniejszym utworem jest finiszujący film i album, śliczny Rocky’s Reward, skromnie rozpisany tylko i wyłącznie na sekcję smyczkową orkiestry.
Ilustrując wejście Apollo Creeda na ring, Conti sięgnął po tradycyjne melodie, w przypadku Marines’ Hymn/Yankee Doodle aranżując je bardzo bombastycznie, i nadając typowo „amerykańskie” brzmienie. Instrumentacje z kolei, są bardzo typowe dla standardów panujących w latach 70 – kompozytor unika potężnego brzmienia orkiestry, lecz bardzo solennie korzysta z trąb i smyczek, perkusji przywodzącej na myśl muzykę rozrywkową, wszechobecnego basu, gitar elektrycznych oraz nieśmiałej elektroniki.
Na płycie znalazło się też miejsce dla dwóch piosenek – kolejno Take You Back w wykonaniu Valentine, oraz miłosny You Take My Heart Away śpiewany przez DeEtta Little & Nelsona Pigforda, którzy też wykonali Gonna Fly Now. Co ważne, piosenki nie burzą struktury albumu, który nie trzyma się ściśle chronologii filmowej, co do kolejności układu kompozycji. Utwory są tak posegregowane, ażeby zapewnić najlepszy odbiór muzyki.
Rocky Billa Conti’ego to świetna płyta. Kompozytor napisał pasjonującą partyturę, która pomimo krótkiego czasu trwania, niesamowicie wbija się w pamięć, i nie pozwala o sobie zapomnieć. Ikonografia jaką cechuje się temat główny jest niepodważalna, działanie w filmie mistrzowskie, prezentacja płytowa równie zachwycająca. Niekwestionowany klasyk i absolutny „must have” dla każdego fana muzyki filmowej. Trzeba znać!
