Realizacja filmu podobno nie przebiegała bez przeszkód. Reżyser i scenarzysta – Michael Armstrong był skonfliktowany z producentem Adrianem Hovenem a każdy miał inną wizję dzieła. Żeby było ciekawiej, stronę producenta trzymał operator, który filmował czasem bez wiedzy Armstronga. Komu bardziej zawdzięczać finalną wersję obrazu, trudno orzec. Warto jednak zauważyć, że Hoven samodzielnie nakręcił już rzekomy sequel – powiązany z częścią pierwszą jedynie tematyką film, który przeszedł zupełnie bez echa i nie zdołał w żadnej mierze dorównać pierwowzorowi.
Najwyższa pora przedstawić autora ścieżki. A jest nim ówczesna gwiazda niemieckiej (wtedy właściwie: zachodnioniemieckiej) muzyki rozrywkowej, twórca i wykonawca paru tamtejszych szlagierów, urodzony w dzisiejszym Szczecinie – Michael Holm. Muzyk zadebiutował w filmówce ro wcześniej współkomponując do dokumentu Regina Maris. Znakiem diabła swoją przygodę z tworzeniem ścieżek dźwiękowych właściwie zakończył, choć formalnie przypisany jest jeszcze do sequela. Tam jednak, jak widzimy na trackiliście wydanej przez Diggler Records płyty, znajdziemy każdego (z weteranem gatunku Johnem Scottem włącznie), tylko nie Holma. Podejrzewam, że wykorzystano ponownie przemontowane kawałki Niemca z części pierwszej, zaś resztę dopełniły utwory innych autorów. Niekoniecznie zresztą pisane specjalnie na potrzeby filmu, o czym dobitnie świadczy ostatni kawałek – elektroniczny ambient – którego tytuł sugerowałby przeniesienie miejsca akcji w kosmos, a tak się oczywiście nie dzieje. Swoją drogą wszystkie fragmenty z ‘dwójki’ to takie płytowe zapychacze, w najlepszym razie solidna muzyka ilustracyjna, nie wzbudzająca większych emocji na krążku i nawet jeśli można w tych kilku orkiestrowych kawałkach Banksa czy Scotta (u tego słychać nawet drobne jazzowe konotacje) doszukać się czegoś ciekawego, to jednak głównym powodem by zainteresować się tym soundtrackiem jest to, co Michael Holm napisał do pierwszego filmu.
Już szybki rzut oka na tracklistę przekonuje, że Liebesthema jest w krótkim czasie score z pierwszego Znaku diabła wyeksponowany aż nadto i usłyszymy go w każdej możliwej aranżacji. Oprócz niego wyróżnić można jeszcze dwa tematy. Pierwszym jest ten, który został na albumie zaklasyfikowany Hexerthema, a który faktycznie pojawia się dopiero w drugiej części utworu drugiego. To niepokojący skrzypkowy motyw, który już zdecydowanie bardziej bezpośrednio nawiązuje do tematyki filmu. Drugi usłyszymy z kolei w pierwszej części tracka numer dwa. To całkiem przyjemny marsz w stylistyce typowej dla twórców europejskich muzyki filmowej tego okresu. I to tak naprawdę tyle. Wspomnieć można jeszcze o przyjemnej melodii, brzmiącej trochę „bawarsko”, która przeplata się z tematem miłosnym w utworze trzecim czy siódmym, urokliwym fortepianowym Haut An Haut, standardowych werblach w Nachricht Vom Prinzen ale to już naprawdę będzie wszystko, co Holm napisał dla potrzeb filmu.
Tyle wszakże wystarczyło, by stworzyć ścieżkę dźwiękową, która coś do filmu wnosi i którą się z filmu wynosi. Muzykę, która przetrwała próbę czasu chyba lepiej niż sam obraz. Oczywiście jej prezentacja albumowa daleka jest od ideału (zwłaszcza przez fatalny montaż i często króciuteńkie utwory), a uzupełnienie płyty rozgardiaszem z sequela sytuacji wcale nie poprawia. Domyślam się, że Znak diabła zainteresuje tylko fanów filmu (tego albo Hobo), tudzież największych fanów muzyki filmowej. To jednak przecież głównie do nich adresowana jest ta recenzja, by chociaż zwrócić uwagę, że był taki obraz jak Hexen bis aufs Blut gequält a pewien Niemiec nazwiskiem Michael Holm całkiem przyjemną muzyczkę do niego wysmażył.
Ocena muzyki w filmie dotyczy tylko pierwszego Mark of the Devil.
