Argentyński kompozytor muzyki poważnej i operowej, od kilku lat stawiający coraz odważniejsze kroki w świecie filmu, głównie dzięki odkryciu go przez Francisa Forda Coppolę.
Golijov urodził się 5 grudnia 1960 roku w La Plata w Argentynie w imigranckiej rodzinie, przybyłej do Ameryki Południowej w latach 20. z Rumunii i Ukrainy.. Jego matka była nauczycielką gry na fortepianie, a ojciem lekarzem. Studiował fortepian w konserwatorium, a następnie kompozycję pod okiem Gerardo Gandiniego, po czym wyjechał w 1983 roku do Izraela w celu dalszej nauki na Jerusalem Rubin Academy. W 1986 przeniósł się do USA, gdzie obronił doktorat na uniwersytecie pensylwańskim. Od 1991 roku jest wykładowcą w College of the Holy Cross w Worcester. Mieszka obecnie wraz z rodziną w miejscowości Newton w Massachusetts.
W latach 90-tych zaczął współpracę z St. Lawrence String Quartet oraz znanym fanom muzyki filmowej the Kronos Quartet, z którymi nagrał kilka albumów z muzyką kameralną, między innymi nominowany do Grammy Yiddishbbuk. Lista artystów, z którymi Golijov współpracował jest długa i zróżnicowana: są na niej cygański zespół Taraf de Haidouks, meksykańska grupa rockowa Cafe Tacuva, sopranista Dawn Upshaw, czy wreszcie dwukrotny zdobywca Oscara, argentyński kompozytor Gustavo Santaolalla. Do jego najważniejszych dokonań należą: Pasja św. Marka z 2000 roku (nominacje do Grammy i Latin Grammy), koncert wiolonczelowy Azul (dla Yo-Yo Ma) oraz opera Ainadamar (owoc współpracy z Dawnem Upshawem), za którą Golijov otrzymał dwie nagrody Grammy w 2007 roku.
Pierwszy kontakt z muzyką filmową kompozytor miał w 2000 roku, kiedy to zaangażowany został przy obrazie The Man Who Cried z Johnnym Deppem i Cate Blanchett. Razem z Gustavo Santaolallą napisał również ilustrację do nakręconego przez Alejandro Gonzaleza Iñárritu segmentu Darkness, składającego się na etuidę 11.09.01, poświęconą zamachowi na World Trade Center. Kilka lat później nastąpił punkt zwrotny w filmowej karierze kompozytora – został zaangażowany przez wracającego po długim milczeniu Francisa Forda Coppolę do jego obrazu Youth Without Youth, na potrzeby którego napisał intrygującą i barwną ilustrację symfoniczną. Obaj panowie spotkali się ponownie na planie Tetro, co zaowocowało znakomitą, inspirowaną jazzem i argentyńską tradycją muzyczną, pełną kolorytu ścieżką dźwiękową. Skromny ale interesujący dorobek w światku muzyki filmowej pozwala sądzić, że Golijov w przyszłości zdoła jeszcze niejeden raz zaskoczyć, a jego nieszablonowy styl wniesie powiew świeżości w ramy gatunku.
NAGRODY i NOMINACJE:
Filmmuza- nagroda portalu Filmmusic.pl:
World Soundtrack Award:
