Karl Jenkins

Karl Jenkins urodził się w małej walijskiej miejscowości na rok przed zakończeniem II Wojny Światowej, tam też spędził dzieciństwo. Jego ojciec, nauczyciel muzyki w miejscowej szkole, parafialny organista i szef chóru dał mu podstawowe muzyczne wykształcenie. Wyższe zdobył na Uniwersytecie Walijskim oraz na Królewskiej Akademii Muzycznej w Londynie. Pierwsze kroki w swej muzycznej karierze stawiał jako oboista w National Youth Orchestra of Wales, następnie dał się poznać jako muzyk jazzowy: poza obojem grał na saksofonie oraz klawiszach. Występował w takich zespołach jak Graham Collier’s group, Nucleus (z tym zdobył główną nagrodę na festiwalu jazzowym w Montreaux w 1970 r.) oraz najbardziej znanym Soft Machine. Po rozpadnięciu się tej ostatniej grupy, w roku 1978, Walijczyk skupił się na solowej karierze. Zaczął komponować i nagrywać kompozycje m.in. do reklamowych spotów i to ta pozornie tak mało artystyczna, mało wysublimowana gałąź muzyki przyniosła mu olbrzymi rozgłos. Najpierw była reklama jubilerskiej firmy De Beers z tematem wykorzystanym potem na kompilacji Diamond Music, ale dopiero wykorzystany w spocie Delta Airlines fragment zupełnie nowego konceptu kompozytora, zatytułowanego Adiemus przyniósł mu światowy rozgłos.

Oparty o etnicznie brzmiące wokalizy wyśpiewujące frazy w nieistniejącym języku Adiemus do dziś pozostaje najpopularniejszym dziełem kompozytora, a tytułowy utwór wciąż można usłyszeć w wielu stacjach radiowych, jednak muzyczny dorobek Jenkinsa jest dużo bogatszy i bardziej zróżnicowany. Walijczyk pisał opery (Eloise), koncerty na harfę (Over the Stone), saksofon barytonowy (Ave Verum) i całą orkiestrę (Quirk). Znakomicie wychodziły mu aranżowane na orkiestrę i chór concept-albumy jak The Armed Man: A Mass for Peace czy Requiem. Karl Jenkins sprzedał łącznie ponad 3 miliony płyt, uzyskując dla wielu z nich status złotej i platynowej. W ankieice przeprowadzonej przez brytyjską rozgłośnię zajmującą się muzyką klasyczną, Karl Jenkins zajął 8 miejsce wśród najpopularniejszych kompozytorów i pierwsze wśród żyjących. Za swoje zasługi w rozwoju muzyki został odznaczony państwowym odznaczeniem w roku 2005 przez samą Elżbietę II.

Choć prace Jenkinsa cechują się świetnymi aranżacjami, dobrym wykonaniem, a przy tym nie popadając w banał są jednocześnie, dzięki atrakcyjnej melodyce i folkowym konotacjom, bardzo atrakcyjne nawet dla przeciętnego słuchacza, to jednak tak interesujący kompozytor, mający bogate doświadczenie w komponowaniu do telewizyjnych reklam, nie znalazł zatrudnienia u producentów filmowych. Jego dorobek w tym zakresie jest nad wyraz skromny: jeden film krótkometrażowy i zapomniany serial z lat 80-tych, kolejny serial z roku 2001 (Jenkins wkorzystał napisane doń tematy do ostatniego albumu z serii Adiemus) oraz najważniejsza filmowa praca Walijczyka – świetna, utrzymana w klasycznym epicko-etnicznym stylu partytura do nowozelandzkiego dramatu Vincenta Warda River Queen. Pozostaje mieć nadzieję, że w przyszłości ten świetny kompozytor jeszcze przynajmniej raz skusi się na napisanie jakiejś ścieżki dźwiękowej. To, co zaprezentował w River Queen oraz to, co znamy z jego concept-albumów dawałoby nadzieję na znakomitą muzykę filmową.

Recenzja płyty z serii Adiemus