Jerry Fielding (właścwie Joshua Itzhak Feldman) urodził się 17 czerwca 1922 roku w Pittsburgu, w rodzinie rosyjskich imigrantów. Jako dziecko i nastolatek uczył się gry na trąbce, saksofonie, klarnecie i fortepianie, wykazując już wtedy duży talent i zmysł aranżacyjny. Dzięki temu że grał w szkolnym zespole, zwrócono uwagę na jego muzyczne umiejętności i zaoferowano mu stypendium w The Carnegie Institute of Instrumentalists. Jerry musiał jednak szybko przerwać naukę z powodów zdrowotnych, kolejne 2 lata, do 16-go roku życia, spędzając w łóżku i słuchając audycji Orsona Wellesa z muzyką Bernarda Herrmanna. Po wyzdrowieniu nie kontynuował już swojej edukacji, lecz rozpoczął pracę u dyrygenta Maxa Atkinsa w Stanley Theatre w Pittsburgu, gdzie uczył się aranżacji i wkrótce zaczął pisać muzykę na potrzeby zespołu teatralnego. W wieku 17 lat Fielding został zaproszony przez gitarzystę Alvino Reya do Los Angeles do pracy na rzecz grającej swing Alvino Ray Orchestra (w której występował między innymi Frank DeVol). Po roku Jerry zaangażował się najpierw do zespołu The Town Cries, dla którego przygotowywał aranżacje wokalne, a następnie do bandu Kay Kysera. Zyskiwał powoli uznanie wśród kolegów po fachu, w tym samym czasie (w 1946 roku) wziął ślub z Ann Parks w Tijuanie.
Dzięki sukcesom podczas współpracy z Kyserem, Fielding zaczął pisać muzykę na potrzeby radia, udzielając się między innymi w audycji Groucho Marx’s You Bet Your Life, zastępując wkrótce Billy’ego Maya na stanowisku dyrektora muzycznego. Show został wkrotce zaadaptowany na potrzeby telewizji; w drugim jego sezonie (lata 1951-1952) Fielding prowadził grającą na żywo orkiestrę i aranżował utwory na potrzeby programu.
Rok 1953 okazał się dramatyczny w życiu Fieldinga. Kompozytor był członkiem małej organizacji o nazwie Independent Progressive Party, która stała się obiektem zainteresowania FBI w czasach „polowania na czarownice” senatora Josepha McCarthy’ego, w związku z podejrzeniami o sympatie komunistyczne. McCarthy podejrzewał o lewicowe odchylenia samego Groucho Marxa, Fielding zaś trafił pod ostrzał nieco przypadkiem. Kompozytor odmówił jednak współpracy z komisją, trafił na czarną listę i został zwolniony z telewizji. Pracował następnie jako aranżer, dyrektor muzyczny i dyrygent przy różnych przedsięwzięciach (bramy Hollywoodu były dla niego zamknięte), w tym wykonując covery popularnych piosenek z własnym zespołem. Nagrał kilka albumów dla wytwórni Decca Records, w 1959 roku trafił zaś do telewizji CBS, po 6 latach przerwy.
W 1961 roku Fielding został oczyszczony z zarzutów i mógł wreszcie spróbować swoich sił w hollywoodzkiej kinematografii. Zatrudnił go Otto Preminger do swojego nowego filmu Burza nad Waszyngtonem, w pracy nad którym kompozytor wykorzystał swoje wcześniejsze doświadczenia, implementując do ścieżki brzmienia jazzowe i big-bandowe. Ścieżka została wydana na LP, stając się pierwszym soundtrackowym albumem Fieldinga. W tym samym roku rozpoczął współpracę z Lenne Niehausem, który został stałym orkiestratorem jego prac. Fielding rozwiódł się również z Ann Parks i szybko wziął ślub z tancerką Camille Williams w 1963 roku.
Początkowo Fielding pisał głównie dla telewizji, w której udzielał się zresztą także i w kolejnych latach, komponując między innymi muzyke do klasycznych seriali, takich jak Star Trek, czy Mission: Impossible. Swoje umiejętności wzbogacił kursem u włoskiego kompozytora Mario Castelnuovo-Tedesco (który był nauczycielem takich późniejszych sław, jak Jerry Goldsmith, John Williams czy Henry Mancini), gdzie poznał w szczególności dorobek XX-wiecznej muzyki poważnej. Wkrótce zasłynąć miał z wykorzystania awangardowych technik w swoich pracach filmowych, zwłaszcza z inspiracji twórczością Beli Bartóka oraz Igora Strawińskiego.
W 1966 roku Fielding poznał Sama Peckinpaha, który miał się okazać jego najważniejszym współpracownikiem w karierze. Napisał muzykę do nakręconej przez reżysera sztuki telewizyjnej, zaś w 1969 roku Peckinpah zatrudnił go przy westernie Dzika banda. Był to punkt zwrotny w karierach obu artystów, film zdobył uznanie krytyki, owocując nominacjami do Oscara dla Peckinpaha i Fieldinga, kompozytor zaś napisał jedną z najciekawszych ilustracji w swojej karierze. Co ciekawe, reżyser był niezadowolny z muzyki i w kolejnym swoim filmie zwrócił się do Jerry’ego Goldsmitha. Niemniej w 1971 roku ponowił współpracę z Fieldingiem, angażując go przy thrillerze Nędzne psy, który to zapewnił kompozytorowi kolejną nominację do Oscara. Fielding zilustrował kolejny film reżysera, Junior Bonner, jednakże dwa następne wspólne projekty napotkały serię problemów. W przypadku Ucieczki gangstera, grający główną rolę Steve McQueen zażądał, by wymienić gotowy score na jazzową ścieżkę Quincy Jonesa; Peckinpah ugiął się pod żądaniami gwiazdy, publicznie jednak Fieldinga przepraszając i gratulując wykonania znakomitej pracy. Była to jedyna odrzucona ścieżka w karierze kompozytora. Z kolei przy westernie Pat Garrett i Billy Kid obok Fieldinga zaangażowany został Bob Dylan; obaj artyści nie doszli jednak do porozumienia i Fielding zrezygnował z projektu po kilku sesjach nagraniowych. Nie przeszkodziło to Peckinpahowi zwrócić się do kompozytora rok później i tak powstał przedostatni wspólny projekt obu panów, Dajcie mi głowę Alfredo Garcii. Ostatnim okazała się Elita zabójców w 1975 roku.
Fielding w tym samym czasie owocnie współpracował również z innymi reżyserami, w szczególności z Michaelem Winnerem, z którym wspólnie nakręcili 6 filmów, m.in. owocujące znakomitymi ścieżkami Chato , Mechanika czy wreszcie Wielki sen. Twórczość kompozytora docenił również Clint Eastwood, zatrudniając go przy obrazie Wyjęty spod prawa Josey Wales, która to ilustracja zapewniła Fieldingowi trzecią nominację do Oscara. W tym samym roku artysta napisał muzykę do trzeciego filmu z serii Brudny Harry, Strażnik prawa. Z Eastwoodem pracował jeszcze dwukrotnie: przy Wyzwaniu oraz Ucieczce z Alcatraz. W 1977 roku napisał awangardową ilustrację do Diabelskiego nasienia, na potrzeby której wykorzystał doświadczenia twórców muzyki konkretnej, w szczególności Stockhausena.
W 1977 roku Fielding przeżył serię zawałów; na serce zmarł 17 lutego 1980 roku, w czasie snu, podczas prac nad obrazem Funeral Home. Pośmiertnie nagrodzony został Emmy za film telewizyjny High Midnight. Jego niebanalna muzyka dobrze wpisywała się w eksperymentalne tendencje lat 70-tych; sam kompozytor był jednym z najbardziej bezkompromisowych twórców w zakresie wykorzystania awangardowych technik. Za swojego życia nie zdobył niestety popularności, na jaką faktycznie zasługiwał, pisząc muzykę zbyt trudną po prostu dla zwykłego odbiorcy. Niewiele jego prac zostało również w ówczesnej dekadzie wydanych, co na szczęście specjalistyczne wytwórnie jak Intrada nadrabiają z nawiązka obecnie, niemal 30 lat po śmierci kompozytora. Fielding pozostaje w pamięci jako twórca o niepowtarzalnej osobowości muzycznej, nowator i artysta z najwyższej półki, jeden z symboli przemian, jakich doświadczyła muzyka filmowa Srebrnej Ery.
Nagrody:
- Emmy:
- 1980 – High Midnight (TV)
Nominacje:
- Oscar:
- 1977 – The Outlaw Josey Wales
- 1971 – Straw Dogs
- 1970 – The Wild Bunch