Absolwent Konserwatorium Paryskiego, Jean-Claude Petit, naukę gry na fortepianie podjął już w wieku 6 lat. Jako 10-latek w toku nauki w Konserwatorium został wyróżniony medalem z zakresu teorii muzyki. Następnie zdobywał nagrody z dziedziny harmonii, kontrapunktu i fugi. Równocześnie obudziła się w nim fascynacja muzyką jazzową, dzięki czemu jako nastolatek akompaniował na fortepianie takim artystom, jak Dexter Gordon , Johnny Griffin, Kenny Clarke, Stan Getz, Jimmy Gourley i Don Cherry. W kolejnych latach przygotowywał również aranże dla gwiazd francuskiej sceny popowej; zaczął nadto komponować własną muzykę, w tym piosenkę La leçon de Michette, która zdobyła rozgłos we Włoszech jako podkład do telewizyjnego show Carosello.
Pierwsze kontakty z kinem Petit zawdzięcza popularnemu kompozytorowi francuskiej muzyki filmowej, Michelowi Magne. Autor Fantomasa zatrudnił Jean-Claude’a na stanowisku jednego ze swoich aranżerów. Petit poszedł tym samym w ślad takich sław, jak Eric Demarsan czy Michel Colombier, którzy również szkolili się pod okiem Magne. W drugiej połowie lat 70-tych Petit podjął się samodzielnych eksperymentów z brzmieniami syntezatorów; efekty zainteresowały słynnego reżysera Alejandro Jodorowsky’ego, który wykupił prawa do utworów młodego kompozytora i wykorzystał je w swoim filmie Kieł.
Początek faktycznej przygody Petita z muzyką filmową datować należy na lata 80-te. To w tym okresie kompozytor poznał: Claude’a Berri, z którym odniesie swój pierwszy duży sukces (dyptyk Jean de Florette / Manon u źródeł z adaptacją fragmentu opery Verdiego); Gérarda Mordillat, z którym na planie spotka się aż ośmiokrotnie; a także Richarda Lestera, który zaangażuje Francuza do kontynuacji swojej serii filmowej o perypetiach Trzech Muszkieterów (Powrót Muszkieterów).
W 1990 roku Petit podjął się najważniejszego – jak wkrótce się okazało – przedsięwzięcia w swojej filmowej karierze. Był to oczywiście słynny Cyrano de Bergerac w reżyserii Jean-Paula Rappeneau z Gerardem Depardieu w roli głównej. Barwna, błyskotliwa ścieżka dźwiękowa przyniosła kompozytorowi najwyższe laury, tak w kraju (Cezar), jak i za granicą (BAFTA). Dzięki temu sukcesowi kino kostiumowe jeszcze kilkukrotnie będzie sięgać po usługi Francuza (Huzar, Zuchwały Beaumarchais, Nędznicy). Lata 90-te w karierze kompozytora to również podwójny angaż do projektów legendy francuskiego kina sensacyjnego, Henriego Verneuila: historycznej epopei Mayrig znaczy mama oraz dramatu Ulica Paradis 588.
Oprócz kina, Petit udziela się w muzyce teatralnej, musicalowej, operowej (l’Orchestre de l’Opéra de Paris) oraz symfonicznej (London Symphony Orchestra); na przestrzeni lat nie zapomniał również o swojej miłości do jazzu. Od 2013 roku kompozytor pełni prestiżową funkcję prezesa zarządu francuskiego Stowarzyszenia Autorów, Kompozytorów i Wydawców Muzycznych (SACEM).
Nagrody:
- Cezar:
- 1991 – Cyrano de Bergerac
- BAFTA:
- 1992 – Cyrano de Bergerac
- Victoires de la Musique:
- 1991 – Cyrano de Bergerac
- 1987 – Manon des Sources
- Grand prix Sacem (Grand prix de la musique pour l’image):
- 2010 – nagroda specjalna
- Joseph Plateau Awards:
- 1994 – nagroda specjalna
Nominacje:
- Cezar:
- 1996 – Le hussard sur le toit
- 1992 – Mayrig
- 1987 – Jean de Florette
- European Film Awards:
- 1990 – Cyrano de Bergerac
