Hegemonia w filmach o Dzikim Zachodzie jest czymś całkowicie naturalnym. Aktorzy przypinający po kilkanaście razy w ciągu swojej kariery pas z rewolwerami, to z pewnością nie odosobnione przypadki. Muzyka westernowa także rządzi się swoimi prawami, a nieformalnymi dzierżawcami tych praw są Ennio Morricone i Elmer Bernstein. Jakież zatem reakcje mogła wywołać wiadomość, że “młokos z Hollywood” zabiera się za ilustrowanie jednej z najbardziej oczekiwanych produkcji tego typu roku 1994? Cóż, jeżeli ktoś wątpił w możliwości i talent Jamesa Newtona Howarda, oglądając Wyatt Earpa musiał się pozytywnie rozczarować. Biorąc pod uwagę sposób w jaki kompozytor ten rozwiązał problem oprawy muzycznej do filmu Kasdana oraz skromny fakt, że popełnił wówczas jedno ze swoich najlepszych dzieł, otrzymujemy całkiem interesującą pozycję, w zasadzie jedną z najlepszych, a przynajmniej najoryginalniejszych jakie dane mi było słyszeć wertując partytury zdobiące filmy o Dzikim Zachodzie.
Co takiego oryginalnego prezentuje Wyatt Earp? James Newton Howard zmajstrował porywającą, a równocześnie niezwykle okiełznaną i wyważoną kombinacje muzyczną, co przy zestawieniu z podobnymi gatunkowo dziełami, gdzie de facto liczyły się dwa elementy: temat i stereotypowa etnika, jest okazem nieczęsto spotykanym. Earp wychodzi gdzieś poza granice jakie zarysowali Morricone i Bernstein, nawet Barry w swoim poetyckim Tańczącym z Wilkami. Do głosu częściej dochodzi tu muzyczny liryzm budowany na hollywoodzkiej ilustracji, a przesiewająca go od czasu do czasu akcja ocieka niesamowitymi orkiestracjami wyciskającymi z pełnej orkiestry symfonicznej to co najlepsze. Oczywiście nie znaczy to, że tak popularne w partyturach westernowych instrumenty etniczne straciły w kompozycji Newtona Howarda rację bytu. Zostały jedynie zepchnięte na dalszy plan. Przysłuchując się dokładniej odnajdziemy czające się pomiędzy lirycznymi smyczkami solowe fiddle, gitary akustyczne i harmonijki rozpościerające nad utworami pokroju Going To Town atmosferę sielanki. Często zaszczepiane do muzyki akcji w początkach partytury tamburyna stają się wyznacznikiem tempa utworów.
W tym momencie na pierwszy plan wysuwa się kolejny, być może najważniejszy w partyturze, nostalgiczny temat Wyatta. Choć pojawia się już w początkach The Wagon Chase i w mini-suicie Nicholas Springs Wyatt, właściwego znaczenia nabiera dopiero w dalszej części kompozycji, gdy spora część dramatów i “przygód” opierana będzie bezpośrednio na nim. Wirtualną, muzyczną bramą przejścia pomiędzy jednym, a drugim tematem w muzyce akcji jest utwór It All Ends Now, choć najokazalej prezentuje się w doskonale zorkiestrowanym O.K. Corral. Oczywiście wielkim błędem byłoby zamknięcie partytury w obrębie tych dwóch leitmotivów pisząc o niej. Większym chyba błędem byłoby opisywanie ich wszystkich. Bogactwo tematyczne wypływające z Wyatt Earpa zaskakuje za każdym razem, gdy słyszy się tą kompozycję, warto więc mieć to na względzie eksplorując zawartość płyty.
Skoro mowa już o płycie trzeba od razu wytknąć jej największą wadę – długość. Mając na względzie fakt, że gro muzyki z Earpa porusza się do przodu raczej leniwie, miejscami przypominając równie stonowanego Tańczącego z Wilkami, wydawcy mogliby skrócić materiał na krążku do około 45 minut, łącząc weń po prostu najciekawsze fragmenty, może nawet w formie suit. Nie miałbym wtedy żadnych oporów, by postawić tej kompozycji piątkę. Sama partytura jak najbardziej na taką ocenę zasługuje, ponieważ w połączeniu z filmem wypada iście fenomenalnie. Cóż, nie pozostaje mi nic innego jak polecić zmierzenie się z obrazem Kasdana. Miłośnicy dobrej muzyki filmowej i dobrze zrealizowanego kina na pewno nie będą narzekać. Gorąco polecam również sięgnięcie po płytę z soundtrackiem, bowiem stanowi nie tylko atrakcję gatunkową, ale reprezentuje jedno z największych życiowych osiągnięć Jamesa Newtona Howarda, do którego powracał będzie kilkakrotnie w następnych latach, pisząc między innymi Hidalgo.
Inne recenzje z serii:
