Reżyserzy, a nade wszystko scenarzysta Leslie Bohen i znajomy nam producent chyba do końca nie wiedzieli co chcą osiągnąć robiąc ten obraz, bo z części na część narracja zwalnia, a czas dłuży się coraz bardziej. O wiele lepiej pomysł ten sprawdziłby się w przypadku pojedynczego filmu fabularnego, niźli kilkunastogodzinnej serii. Ale w politykę Spielberga dotyczącą formy projektu wdawał się nie będę. Nie omieszkam natomiast wdać się nieco w jego polityce kadr. Do aktorów raczej nic nie mam, bo wycisnęli z siebie tyle ile mogli (w szczególności Dakota Fanning). Realizatorzy też bąków raczej nie zbijali. Czy jednak to samo można powiedzieć o osobie na której barkach spoczęło zilustrowanie tych 10 jakże długich odcinków? No niezupełnie.
Laura Karpman to nieźle prosperująca amerykańska pani kompozytor, choć do momentu kiedy otrzymywała posadę nad Taken jeszcze mało doświadczona. Spielberg zrzucając ciężar ilustracji na jej barki trzeba przyznać trochę zaryzykował. Ryzyko to przypłacił bardzo sztampową muzyką jaką otrzymał w zamian. Najwyraźniej tempo pracy i ilość materiału z jakim musiała się zmierzyć Laura przerosło ją. Poszła więc najprostszą z kompozytorskich dróg – drogą ilustracji. Dzieło jakie stworzyła najprościej można określić mianem echa obrazu, muzycznego pogłosu dziejących się na ekranie sytuacji. Nawet w samym filmie nie unikniemy irytacji związanej z nadmiernym muzycznym podkreślaniem niektórych scen. Problem ten poniekąd rozwiązało Varese Sarabande wydając 45 minutowy album zestawiający materiał “the best of the best”, który ostatecznie jeszcze przemontowano dla poprawienia słuchalności. Mimo tych zabiegów maskujących krążek nie zaskoczy nas w takim stopniu jak kosmici tego chłopaka na zdjęciu poniżej.
Taken jakie jest takie jest, ale na miano totalnego gniotu nie zasługuje z kilku powodów. Partytury broni tematyka, choć prosta niczym instrukcja obsługi gaśnicy piankowej, to jednak chwytliwa. Wszystko koncentruje się wokół tematu głównego, który wita nas w czołówce filmu, a na płycie w utworze Main Title. Ta patetyczna melodia na pełną orkiestrę pomimo tego, że oryginalnością nas nie powali, jest przyjemnym kawałkiem, do którego stopniowo można się przywiązać. W partyturze słyszymy go bardzo często, chociażby w przełomowych scenach o zabarwieniu pozytywnym lub podniosłym, np.: To The Rescue, czy Allie Is Gone. Poza czołowym tematem na pierwszy plan wybija się również kilka mniejszych. Do takowych należy na przykład motyw kosmitów – stale powtarzająca się tajemnicza melodia kreowana jest przez fleciki dysonujące ze smyczkami (Spaceship, Artemis, czy Mothership Arrival). Te krótkie, aczkolwiek bardzo charakterystyczne frazy przewijają się praktycznie przez każdą scenę porwania lub przynajmniej w sytuacjach, gdzie jesteśmy świadkami jakiś paranormalnych zjawisk lub zachowań bohaterów. Niemniej niż same tematy ciekawość pobudzą w nas niektóre utwory. Jednym z nich będzie na pewno Implant Mania. Track ten jest kontrapunktowym zestawieniem kilku form muzycznych, które w połączeniu ze sobą tworzą ciekawy kolaż dźwiękowy. W tle przewijają się puszczone od tyłu głosy ludzkie, co rozpościera na utworze klimat tajemniczości, a nawet grozy.
Kupić, czy nie kupić? Oto jest pytanie!
Ot prawdziwe Szekspirowskim akcentem kończymy. Myślę, że nawet sam Szekspir za bardzo nie filozofowałby co do tego, że partytura do Taken to wydawnictwo kierowane do ściśle określonego grona osób. Radość z niego czerpać będą głównie widzowie serialu oraz świeżo upieczeni miłośnicy muzyki Laury Karpman. Dla reszty słuchaczy, będzie to zwykła, jednorazowa podróż po hollywoodzkich standardach ilustracyjnych… oczywiście z lekką nutką urozmaicenia.
