Do skomponowania muzyki do tego dość nietypowego filmu (projekt kręcony był, na blue screen, dzięki czemu wytworzono czarno-biały format i tylko niektórzy aktorzy i rekwizyty miały „pseudonaturalny” kolor) zatrudniono aż dwóch kompozytorów a właściwie trzech, wliczając reżysera, który osobiście zajął się częścią aranżacji. Poniekąd była to odważna decyzja twórcy, który zdawał sobie sprawę z zagrożenia, jakie niesie zróżnicowany styl muzyczny każdego kompozytora. Ekranizacje komiksowe rządzą się swoimi prawami. Większość powstałych przepadała z powodów żenującej fabuły i miernego aktorstwa.
Filmy tego typu zaczynają powoli nudzić widownię. Oklepany scenariusz, efekciarskie sceny walk nie robią już na publiczności wrażenia. Sin City wydaję się przełamywać powoli tą konwencję. Rodriguez wyraźnie w swoim filmie czerpie inspiracje z niektórych dokonań Quentina Tarantino (swojego przyjaciela). W sposób oryginalny dzieli film na trzy epizody. Taki zabieg wymagał również pokazania różnych muzycznych światów. Nic więc dziwnego że mało który kompozytor jest tak wszechstronny by wypełnić niesłychanie szeroką skalę klimatów potrzebną do opisania świata Sin City. Głównie z tego powodu zatrudnił do aranżacji aż dwóch kompozytorów. Stąd też zapewne w nagłówku pojawili się aż 3 kompozytorzy Debney, Revell i sam Rodriguez.
Niestety Miasto Grzechu to nie tylko duet Rodriguez-Debney. Reżyser stworzył, bowiem kilka utworów samodzielnie. Wypada w nich jednak bardzo mizernie. Kompozytor swoje utwory stara się ubarwiać na wszelkie sposoby, stosując trywialne chwyty, lecz nie daje to pożądanych efektów (łączy bez pomysłu elektronikę z tradycyjnymi instrumentami). Raz słuchamy niezwykle dynamicznych utworów akcji, które zdobią przede wszystkim instrumenty dęte, perkusyjne, komputerowe aranżacje. Z kolei za drugim razem obniża tempo i styl który cechuje dysharmonia. Pomimo iż jego utwory akcji mają pewien rytm oraz melodię w moderato, Rodriguez gubi się raz po raz, przy tym niepoprawnie miesza najróżniejsze instrumenty, by tylko stworzyć pozorną melodie (Nancy, Hartigan). Muzyka ta jest nie bynajmniej koszmarna, lecz po prostu brakuje jej melodyczności i rytmu, za to duży plus można jej przyznać za dynamikę w utworach oraz ich żywiołowość(Kiss of Death). Zdecydowanie najgorszą częścią płyty są utwory dwójki Revell-Rodriguez. Stworzyli oni parę początkowych utworów, których spójność z resztą płyty jest całkowicie zatracona. Kawałki są kiepskie, bezbarwne, bez żadnej melodii, stylu oraz brzemienia. Szumiąca „papka“ pary kompozytorów całkowicie odstaje od reszty muzyki. Nie ma tu żadnego tematu przewodniego, na dodatek pojawia się nam od czasu do czasu żenujący i irytujący wokal. Zaraz, ktoś pewnie napisze, że przecież film składał się z epizodów i muzyka mogła się różnić… Ale czy przez to ścieżka staje się bardziej bogata tematycznie i zarazem ciekawsza?! Zdecydowanie NIE! Revell pokazuje wszystkim, iż jego obecność przysparza ścieżce więcej wad niż zalet. Muzyka Greame ociera się o muzyczny kicz. Nawet sam Rodriguez nie potrafi wycisnąć z jego „wymuszonej i tandetnej pracy” choćby odrobinę kunsztu.
Podsumowując, słyszymy muzyczny bałagan stylów. O ile duet Rodriguez-Debney radzi sobie bardzo dobrze i kreuje nam niesamowicie oryginalne utwory, to co do Revella, który swą muzyczną papką obniża poziom płyty nie można za wiele dobrego powiedzieć. Optymistyczną wiadomością jest to, iż kariera Debneya w szybkim tempie rozwija się i pnie do przodu. Muzyka jest czasami interesująca, lecz w pewnych momentach może nużyć jej troszkę ilustracyjny charakter. Płyta z pewnością jest godna uwagi jednak spodoba się raczej fanom filmu. Zapewne oni będą przychylnie patrzeć na muzyczne dokonania trio. Ogólnie rzecz biorąc, przeciętny, ale za to oryginalny score. Jeżeli wyjdziecie z kina zadowoleni to może i ścieżka okaże się dla was trafionym strzałem.
Inne recenzje z serii:
