Saber Rider and the Star Sheriffs to serial anime, który pod koniec lat osiemdziesiątych, a dokładnie w latach 1986-89 świętował pewnego rodzaju sukcesy na zachodzie a szczegółnie w Ameryce. Niestety nie miałem sposobności zapoznania się z nim i nie będę ukrywał, że nie żałuję tego. Muzyka, tak jak z resztą i serial (z tego co da się przeczytać w informacjach dotyczących jego założeń i fabuły) jest istnym zoo klimatycznym. Charakterystyczne bernsteinowskie melodie rodem z dzikiego zachodu przemieszane z modnymi w latach osiemdziesiątych przygrywkami elektroniczymi, mizernie porywający action-score… jest tu wszystko, a zarazem nic konkretnego. Majstersztyk tandety, bo tak mógłbym nazwać ten twór, przejawia się w prostocie tematycznej, interpretacyjnej i wykonawczej. Na ogół składają się trzy główne tematy: wejściowy (Main Title), Colta (Colt Theme) i pożegnalny (Good Bye Theme). Poza nimi jest takzę jeszcze jeden, mniej znaczący motyw Ramroda, akcentujący swoją obecność w Cowboy Chase. Nie ma sensu rozdrabniać się szczegółowo nad nimi, ponieważ są przewidywalne jak polityka naszego Rządu RP i poza zalewaniem słuchacza zewsząd patosem nic ciekawego nie prezentują.
Soundtrack podzielony jest na 3 główne części: score właściwy, materiały bonusowe i remiksy. Pierwszą można jeszcze przeboleć, aczkolwiek dla niewprawionych słuchaczy zapewne będzie ona nie lada wyzwaniem. O ile Saber’s Battle Cue nadrabia prostotę melodycznością, to już taki Outrider Chase lub April Rides odpychają na starcie. Prawdziwy problem pojawia się wraz z nadejściem utworów bonusowych. Pierwszy z nich, to Kamikaze Rider (nazwa jakże adekwatna do treści). Rozpoczyna się bardzo niepozornie gitarą elektryczną i samplami elektronicznymi. Dalej wyprzedzając swoją epokę prezentuje nam schemat melodyjny kawałków biesiadnych i disco polo z początku lat 90tych.
Powiedzenie “im dalej w las, tym więcej drzew” idealnie odwzorowywuje stan rzeczy, albowiem dalsza część płyty jest już o wiele gorsza. Przykładem może być tu japońska wersja tematu głównego – Japanesse Opening Theme – Call Me, czy też jego francuski odpowiednik – Sab-Rider French Theme, które nie wiedzieć czemu ni w ząb nie pasują do siebie. Czyżby każda narodowa wersja tematu miała inny schemat muzyczny? Na to wychodzi! Równomiernie z naganą należy pochwalić kompozytora za to, że znowu wyprzedza czas serwując nam tandetne przygrywki w stylu rozchwytywanej ostatnimi czasy grupy Ozone.
Istotną rolę w tej całej papce dźwiękowej odgrywa gitara elektryczna rozlokowana na całej długości i szerokości albumu w różnorakich formach. Od prostych solówek nieudolnie imitujących Jimmiego Hendrix’a, aż po rockowe brzmienia a la intro do Power Rangers (Saber Rider Hard Rock), a nawet soft-metalowe wariacje (Melodic Metal).
Bonusowo na płycie znajdziemy ponad 11 minutowy wywiad z kompozytorem. Słuchając go dowiemy się co nieco o tej enigmatycznej na rynku muzyki filmowej postaci, o jego wcześniejszych i późniejszych pracach i o kulisach pisania muzyki do Saber Rider, którego z resztą uważa za swoje dzieło życiowe… Swoją drogą, ciekaw jestem jego innych prac.
Podstawowe pytanie po przesłuchaniu Saber Rider and the Star Sheriffs vol. 1 brzmi: jak by ona wyglądała bez bonusowych materiałów i remiksów? Z pewnością lepiej. Poziom żenady całości spadł by co najmniej o ¾, a oryginalność, której poniekąd nie można odmówić tej ścieżce, miała by duży wpływ na ocenę. Ciekawym zjawiskiem są tu wspomniane wyżej tendencje kompozytora do wyprzedzania swoich czasów nowinkami melodyjnymi. Mówiąc w skrócie: stał się on geniuszem w swojej nieudolności tworząc głęboki underground muzyki filmowej. Serdecznie polecam także zapoznanie się z volume 2 – “dziełem” na miarę, a nawet przewyższającym swoją nietypowością recenzowany volume 1.
