Z tego wrażenie także ścieżka dźwiękowa jakoś nieszczególnie będzie chciała nas wyrwać. Wprawdzie nie zaliczyłbym jej do nie tak rzadkich ostatnio w niezależnych filmach spod znaku grozy czy fantastyki przypadków retro-elektroniki, niemniej jej autor, Stephen Hilton zdaje się również być pod pewnym wpływem ścieżek do kina Sci-Fi sprzed dwóch czy trzech dekad. Kompozytor, który doświadczenie w branży filmowej zdobywał m.in. w szerokim zespole Hansa Zimmera, a wcześniej u boku Craiga Armstronga i Davida Arnolda, sięga po jakże oczywiste tu (z uwagi na tematykę jak i budżet produkcji) syntezatory i sample, choć łączy ‘dawne’ z bardziej współczesnym podejściem i tym, czego nauczył się terminując u doświadczonych kompozytorów. Nawet jeśli jego elektronika potrafi brzmieć całkiem nowocześnie, to wbrew temu czego można by się spodziewać, nie ma tu aż tak dużo RCP: ostinat w muzyce akcji nieomal nie dostrzeżemy, specyficznych elektroniczno-orkiestrowych miksów a la Zimmer wcale. Choć niewątpliwie wpływy Niemca i jego komanda są do wychwycenia, ot nawet i w najczęściej przewijającym się motywie.
Niestety soundtrack bardzo szybko, bo już w następnym tracku ujawnia swoje znaczące problemy. Elektronika i sample tak znakomicie odnajdujące się w filmie, budujące nastrój i stopniujące napięcie, na płycie zwyczajnie nudzą. Ograniczona paleta dźwięków i brak technicznych zawiłości nie stanowią problemu w zestawieniu z obrazem, ale bez niego sprawiają, że słuchacz nie bardzo czego ma się w tej pracy chwycić, kiedy nie ma tu prawie wcale melodii. Przypomina to w dużej mierze casus ilustracji Johna Caprentera, czy przywoływanego Terminatora: super klimatyczna w filmie, super nieciekawa na płycie. Wprawdzie elektronika i sample Hiltona nie męczą tak jak underscore w niektórych pracach Carpentera, ale z drugiej strony amerykański reżyser/kompozytor zazwyczaj potrafił zadbać o znakomity, niezapomniany temat przewodni (miał go przecież i Brad Fiedel). Czegoś aż takiego u Hiltona niestety nie uświadczymy.
Albumowe Kill Command dobija fakt upchania na wydawnictwie blisko 70 minut muzyki (jeśli nawet nie jest to komplet tego co słychać w filmie, to prawie) rozbitej na 30 tracków. Tak po prawdzie to pewnie i 30 minut potrafiłoby przynudzać, bo underscore czy suspense słuchacza ani ziębi, ani grzeje. Jedynie nieliczne fragmenty potrafią wyrwać z letargu, choć głównie jednak czynią to nagłą zmianą tempa, pojawieniem się bębnów czy wspomnianego motywu zagrożenia. I choć są tu lepsze momenty (oldskulowa elektronika w wieńczącym album remiksie, niezła rytmika w kilku fragmentach akcji czy klimatyczne reperyzy głównego tematu), to pomijając Main Title trudno mi wskazać jakikolwiek wybijający się, naprawdę wyrazisty kawałek, do którego chciałoby się wracać. Oczywiście trudno mi ganić Stephena Hiltona za tę ścieżkę. Pod względem ilustracyjnym nie da się jej wiele zarzucić i w filmie od samego początku potrafi zwrócić na siebie uwagę widza. Jak sporo podobnych prac z tego typu niskobudżetowego kina słabo radzi sobie jednak jako dzieło autonomiczne, w tej wersji stanowiąc jedynie ciekawostkę, na którą rzucą uchem zapewne nieliczni spośród osób, którym spodobał się film.
