Amazing Grace, to dramat biograficzny, opowiadający o życiu pewnego brytyjskiego aktywisty politycznego i religijnego, Williama Wilberforce (Ioan Gruffudd). Jako zacięty wróg niewolnictwa, główny bohater stara się walczyć z tym zjawiskiem na każdym froncie, odważnie sprzeciwiając się nawet samemu królowi Wielkiej Brytanii. Reżyser tego obrazu, Michael Apted, po raz kolejny w swojej karierze sięga do trudnej tematyki społecznej, manifestując swoją fascynację pomijanymi przez historię bohaterami. Jak to wygląda w praktyce trudno powiedzieć, bowiem póki co Amazing Grace nie trafiło do polskich kin.
Już pierwsze kilka utworów zamieszczonych na 42-minutowym albumie Spring House Music/EMI przenosi wielbiciela twórczości Arnolda w całkowicie inną muzyczną rzeczywistość. Rzeczywistość przesianą wszechogarniającym smutkiem i nostalgią. Wyzutą z tak gloryfikowanej przez Brytyjczyka elektroniki. To właśnie owy brak „wspomagaczy” i ultradramatyczny charakter oprawy do Amazing Grace są jej największymi atutami. Kompozytor nie ucieka się przy tym do hucznej orkiestry symfonicznej, by nawiązać nić porozumienia ze słuchaczem. Z partytury uderza prostota i liryzm uzyskiwane dzięki minimalistycznym, zachowawczo dawkowanym partiom dźwiękowym. Samo dramatyczne podejście do kompozycji nie jest niczym nowym u Arnolda. Z melodiami o silnym zabarwieniu emocjonalnym eksperymentował już wcześniej, pracując nad wspomnianym wyżej Nigdy więcej, Last of the Dogmen oraz intrygującym obrazem Franka Oza, Żony ze Stepford. Nigdy jednak na taką skalę i w podobnej formie.
Smutne smyczkowe melodie determinowane są przez pojawiające się w tle wzbogacenia orkiestralne. Sprawia to, że słuchacz już na początku swojej przygody z albumem wtapia się w gąszcz muzycznej powagi rysowanej batutą kompozytora. Nośnikiem tej powagi jest temat głównego bohatera, stanowiący niejako oś, wokół której obraca się niemalże cała sfera melodyjna Amazing Grace. Wzmocniony od czasu do czasu mistycznym, „miękkim” chórem potęguje w odbiorcy uczucie wyizolowania i osamotnienia. David Arnold jak nigdy dotąd stara się unikać tu konfrontacji z podniosłą, pełnoorkiestrową muzyką. Główną melodię, prowadzoną zazwyczaj przez instrumenty smyczkowe, otacza tylko pojedynczymi, solowymi wstawkami instrumentalnymi takimi jak flet, pianino, czy harfa. Korzystając z tych środków balansuje pomiędzy skrajnie mrocznym underscorem, a owianymi nutką nadziei lekkimi, aczkolwiek melancholijnymi frazami. Mimo generalnie poważnego i spokojnego tonu, Amazing Grace zaskakuje również dynamicznymi momentami, gdzie orkiestra wyrywa się choćby na chwilę z wiążących ją kajdan minimalizmu. Wszystko oczywiście technicznie dopracowane na ostatni guzik.
I wszystko byłoby pięknie, gdyby partytura Arnolda potrafiła jeszcze jakoś „wyraźniej” przemówić do słuchacza. Muszę przyznać, że po pierwszym odsłuchu do końca nie byłem pewien, co wyniosłem z tego 42-minutowego doświadczenia muzycznego. Dopiero kolejne podejścia zaczęły odkrywać przede mną głęboko ukryte pod ciężkim pokładem underscore’u zalety owego dzieła. Niemniej jednak warto poświęcić ten czas na „gruntowne” prześledzenie zawartości albumu. Amazing Grace, to kolejny krok w rozwoju twórczym Davida Arnolda.
