Shigeru Umebayashi

Shigeru Umebeyashi urodził 19 lutego 1951 roku w Kitakyushu na wyspie Fukuoka w Japonii. Przygodę z muzyką rozpoczął jeszcze jako nastolatek, grając na gitarze basowej w zespole złożonym z jego szkolnych kolegów. Początkiem lat 80-tych stanął na czele nowofalowego zespołu rockowego EX. Pomimo zdobycia niemałej popularności, grupa rozpadła się szybko, bo już w 1984 roku. Wtedy też zwrócił się w stronę kariery solowej, wydając dwa albumy z pogranicza muzyki elektronicznej i popu – Bazaar i Ume. Tytuł drugiego z nich stał się wkrótce pseudonimem artystycznym Umebayashiego.

W tym samym czasie nawiązał kontakt z bardzo znanym ówcześnie w Japonii aktorem Yusaka Matsudą. To właśnie dzięki niemu, Umebayashi otrzymał pierwsze angaże jako kompozytor filmowy. Pierwszy sukces w tej branży odniósł już rok później, gdy zilustrował obraz Yoshimitsu Mority Sorekara (A potem), za który otrzymał nominację do nagrody Japońskiej Akademii Filmowej. Umebayashi nie spoczął na laurach i w następnych latach napisał muzykę do ponad 30 japońskich obrazów.

Międzynarodowy rozgłos przyniosła mu jednak współpraca z hongkońskim reżyserem Wong Kar-Waiem. To właśnie z jego Spragnionych miłości pochodzi podaj najsłynniejsza kompozycja Japończyka, Yumeji’s Theme (de facto napisana pierwotnie do filmu Yumeji Seijuna Suzukiego z 1991 roku). Niedługo potem zrealizował dwie superprodukcje z Zhangiem Yimou – Cesarzową oraz Dom latających sztyletów, na potrzeby którego napisał piękną piosenkę Lovers.

Nowe millenium ugruntowało jego pozycję jako jednego z najbardziej kosmopolitycznych, japońskich kompozytorów muzyki filmowej. Nie licząc wschodnioazjatyckich projektów, Umebayashi jest autorem ścieżek dźwiękowych do takich produkcji, jak włoskie Mare Nero i Come il Vento, serbskie Łży na sprzedaż, niemiecki Absurdistan, czy brytyjska Trishna – Pragnienie miłości. Muzykę Japończyka możemy usłyszeć również wSamotnym mężczyźnie Toma Forda i Dniach łaski meksykańskiego reżysera Everardo Valerio Gouta. Filmografię Japończyka poszerza wielokrotnie nagradzany dokument Beijing Olympics The Everlasting Flame z 2008 roku, opowiadający o Igrzyskach Olimpijskich w Pekinie.

Styl muzyczny Umebayashiego jest trudny do sprecyzowania, albowiem próbuje on swoich sił w rocku, popie, new age’u, a także w szeroko pojętej muzyce orkiestrowej. Należy jednak zaznaczyć, że najbardziej rozpoznawalnymi elementami partytur maestro są romantyczne, pełne emocji melodie (dla przykładu Spragnieni miłości, 2046 i Dom latających sztyletów). Jako źródło inspiracji dla swoich prac filmowych wymienia przede wszystkim dzieła Ennio Morricone. Ponadto wśród swoich ulubionych twórców wylicza również Vangelisa, Erica Claptona oraz The Beatles.

Umebayashi za swoją muzykę otrzymał wiele nagród przyznawanych przez gremia z całego świata (zob. niżej). Dzięki rosnącej popularności, począwszy od 2009 roku jego utwory z dużym powodzeniem zaczęły gościć na europejskich salach koncertowych. 21 maja następnego roku gościł w Krakowie na Festiwalu Muzyki Filmowej, prezentując swoją twórczość polskiej publiczności.

NAGRODY:

Ariel Awards: