Philip Glass

Philip Glass przyszedł na świat 31 stycznia 1937 roku w Baltimore, w stanie Maryland. Jego ojciec sprzedawał płyty i naprawiał odbiorniki radiowe i to za jego sprawą przyszły kompozytor zaczął odkrywać muzykę. W wieku 6 lat rozpoczął naukę gry na skrzypcach, a po dwóch latach także na flecie, w późniejszym okresie ćwiczył także grę na fortepianie. Mimo to, na uniwersytecie chicagowskim w roku 1956 odbierał dyplomy nie z muzyki, ale z matematyki i filozofii. Wkrótce postanowił jednak zostać kompozytorem, przeniósł się do Nowego Jorku i zapisał się do słynnej Juliard School. W roku 1963 wyjechał na stypendium do Paryża, gdzie przez dwa lata szlifował swój muzyczny warsztat pod okiem doświadczonej pedagog Nadii Boulanger, która uczyła m.in. Aarona Coplanda czy Wojciecha Kilara.

Pod koniec swojego pobytu w Paryżu został wynajęty do współpracy ze znanym indyjskim muzykiem i wirtuozem gry na sitarze, Ravim Shankarem. To spotkanie zachęciło go do zagłębiania się w muzykę Indii i Tybetu. W roku 1966 Glass wyjechał w te rejony Azji. W rezultacie nie tylko ukształtował swój charakterystyczny, minimalistyczny styl, do którego udało mu się przemycić niektóre techniki wschodnie, ale i wpłynęło to zasadniczo na jego życie osobiste. Glass poznał Dalaj Lamę i innych tybetańskich uchodźców, przeszedł na buddyzm i stał się gorącym orędownikiem sprawy Tybetu. W późniejszym okresie kompozytor interesował się także muzyką Afryki Północnej i chętnie sięgał po arabskie czy afrykańskie motywy.

Po powrocie z Azji do Nowego Jorku, w roku 1967, Glass założył własną grupę muzyczną The Philip Glass Ensemble, złożoną z siedmiu muzyków grających na klawiszach i instrumentach dętych drewnianych. Ponadto twórca komponował do przedsięwzięć teatralnych Roberta Wilsona, a najbardziej znanym efektem współpracy tych dwóch panów jest pięciogodzinna opera Einstein on the Beach.

Choć jako pierwszy film z muzyką Glassa figuruje dokument Inquiring Nuns z 1968 roku, to pierwszą ścieżką dźwiękową kompozytora, która przyniosła mu rozgłos i uznanie był score do specyficznego, dokumentalnego dzieła Godfrey’a Redgio Koyaanisqatsi z roku 1982. W kolejnych latach udźwiękawiał następne obrazy Redgio a także takie filmy jak horror Candyman, czy dramat wojenny Hamburger Hill. Ponadto utwory Glassa wykorzystywano chociażby w Truman Show czy adaptacji komiksu Strażnicy. Pod koniec lat 90-ych kompozytor otrzymał swoją pierwszą nominację do Oscara, za muzykę do filmu Kundun – życie Dalaj Lamy. Do nagrody Akademii nominowany był jeszcze dwukrotnie (za Godziny i Notatki o skandalu), ale póki co nie udało mu się jej zdobyć.

Muzyka Philipa Glassa, zarówno ta oryginalnie skomponowana jak i w postaci wykorzystania starszych utworów, pojawiła się jak dotąd w około 100 filmach. Należy jednak pamiętać, że oprócz pisania ścieżek dźwiękowych, kompozytor zajmował się i zajmuje innymi gatunkami muzyki. Ma w swoim dorobku opery, balety, symfonie czy kompozycje kameralne. Współpracował z wieloma artystami. Choć jego styl określa się jako minimalizm, sam artysta woli, by mówić o nim, jako kompozytorze „muzyki o repetetywnych stukturach”.

Oficjalna strona kompozytora: www.philipglass.com

NAGRODY:

BAFTA: