Naoki Sato

Naoki Sato, kompozytor, aranżer i producent muzyczny, urodził się w 1970 roku w japońskim porcie Chiba na wyspie Honsiu. Choć pierwsze samodzielne ścieżki dźwiękowe zaczął tworzyć dopiero w XXI w., już należy do czołówki najbardziej popularnych kompozytorów w Japonii i zdobywa coraz większą rzeszę fanów także poza Krajem Kwitnącej Wiśni. W 1989r. rozpoczął studia na Tokyo College of Music. Ukończył je w roku 1993 i wkrótce potem rozpoczął karierę kompozytora pisząc na potrzeby telewizji, filmów reklamowych, rozmaitych imprez itp. Po raz pierwszy jego nazwisko pojawiło się na filmowej liście płac w połowie lat 90. przy okazji animowanego Catnapped- the Movie, był tam jednak tylko jednym z kilku współtwórców muzyki. Prawdziwa przygoda z produkcją filmową zaczęła się dla Sato w roku 2001, od serialowego anime X. Soundtrack z serialu spotkał się z ciepłym przyjęciem i od razu przyniósł Sato pierwszych fanów. Później Japończyk pisywał coraz więcej, także do produkcji kinowych. Telewizji jednak nie porzucił, w dalszym ciągu muzyka do seriali i produkcje telewizyjnych stanowi dużą część jego twórczości, głównie tworzone przez ogólnokrajowe stacje: NHK oraz Fuji TV. W roku 2006 dostał swoją pierwszą (i póki co jedyną) nagrodę Japońskiej Akademii za liryczno-dramatyczny score do Always – Sunset on Third Street. Zaś 2 lata później był ponownie nominowany do statuetki za ścieżkę do… sequela tamtego filmu, ale sukcesu nie powtórzył. W 2010r. przy serialu Ryômaden współpracował z Lisą Gerrard.

Jak o Joe’m Hisaishi mówi się „japoński John Williams”, tak o Sato można by chyba rzec „japoński Hans Zimmer”. A może też „japoński James Horner”, bo w końcu także podobieństwa do twórczości tego drugiego można odnaleźć w muzyce kompozytora z Chiby. Najpopularniejsze prace Japończyka to często połączenie orkiestry z elektroniką, perkusją, pełne energii, chwytliwe tematy, nierzadko o porywającym, „anthem’owym” charakterze – niczym właśnie Zimmer z lat 90. Do tego Sato też potrafi pisać czysto orkiestrowe partytury, wplatając do nich wokalizy i elementy etniczne, głównie dalekowschodnie, ale nie tylko, bo znajdziemy u niego np. elementy latynoamerykańskie (Kagero no Tsuji) czy „world music” (Hotspot: The Last Paradise) w stylu czasem bliskim Hornerowi. Jednak pewne podobieństwa czy inspiracje nie przysłaniają faktu, że japoński twórca wypracował sobie własny styl, który jego fani bez trudu potrafią rozpoznać.

Sato pisuje zarówno do filmów animowanych jak i aktorskich, fabularnych jak i dokumentalnych, do dramatów i do komedii. W związku z tym musi ale i zdecydowanie potrafi poruszać się po znacznie szerszym zbiorze muzycznych stylów i gatunków niż tylko klasycznie orkiestrowe czy orkiestrowo-elektroniczne partytury. Pop-rockowe kawałki, jazz, funk i wiele innych. Kompozytor nawet w obrębie jednego soundtracku potrafi przejść przez wiele rodzajów muzyki, niczym kameleon. Tego typu misz-masze na płytach mogą odstraszać od poznania bliżej kompozycji Japończyka. Warto jednak spróbować po nie sięgnąć (choć na polskim rynku są one trudnym do zdobycia rarytasem), aby usłyszeć porywające tematy z takich prac jak Code Blue, The Silver Season, Sword of Stranger czy Heroic Age, epicki rozmach Space Battleship Yamato; Ryômaden; K-20, patetycznego Lorelei a i ładną lirykę z Orange Days, Hadashi no Gen i Always – Sunset on Third Street. Muzyka ta nie stanowi jakiś skomplikowanych, trudnych, wymagających form ale jest melodyjna, łatwo wpadająca w ucho i potrafi dać wiele przyjemności zarówno doświadczonym słuchaczom filmówki, jak i dopiero rozpoczynającym przygodę z gatunkiem. Ten fakt oraz wciąż młody wiek jak na kompozytora, sprawiają iż najpewniej popularność Sato będzie jeszcze zdecydowanie rosnąć.

NAGRODY:

Japan Academy Prize: