Michael Nyman

Michael Nyman przyszedł na świat w Londynie w okręgu Stratford, w żydowskiej rodzinie zajmującej się garbarstwem. Wprawdzie w szkole podstawowej Yardley Lane dość krótko trwała jego przygoda z dziecięcym chórem, jednak talent muzyczny u młodego Michaela dostrzegła jego nauczycielka muzyki w Sir George Monoux Grammar School, u której w domu Nyman mógł ćwiczyć grę na instrumentach, gdyż sam żadnego nie posiadał. Brat jego nauczycielki również dostrzegał niezwykły talent Michaela i to on miał go polecić do Royal Academy of Music, w której to uczelni kompozytor studiował grę na fortepianie i klawikordzie w latach 1961-65. W latach 1964-67 Nyman uzupełniał swą muzyczną edukację na kierunku muzykologi w King’s College w Londynie.

Mimo, iż w czasach studenckich udało mu się zdobyć nagrody za własne kompozycje, to po ukończeniu edukacji na życie zarabiać zaczął jako krytyk muzyczny. To właśnie Nymanowi jako pierwszemu przypisuje się użycie terminu „minimalizm” w recenzji kompozycji Corneliusa Cardew’a dla czasopisma The Spectator. Jako krytyk wsławił się też napisaniem książki, w której analizował wpływy Johna Cage’a na współczesnych twórców muzyki poważnej.

W drugiej połowie lat 70. Michael Nyman zdecydował jednak, że ciekawsze od krytykowania i opisywania dzieł innych będzie samodzielne tworzenie muzyki. Zaczął więc pisywać dzieła orkiestrowe, kameralne, chóralne oraz operowe, ale przede wszystkim zajął się muzyką filmową. Jego pierwsza filmowa kompozycja powstała wprawdzie jeszcze w czasach studenckich, ale na kolejną trzeba było czekać prawie 10 lat. W obu przypadkach ilustrował krótkometrażówki, których reżyserem był Peter Greenaway. Ci dwaj panowie pracowali ze sobą jeszcze później wielokrotnie, aż do roku 1991 i jednego z bardziej znanych score’ów Nymana – Ksiąg Prospera. Jednak najbardziej znane filmowe partytury Brytyjczyka pochodzą z filmów innych reżyserów: są to przede wszystkim nominowany za muzykę do Złotego Globu Fortepian z obrazu Jane Campion, a także Mąż fryzjerki, Koniec romansu, Gattaca: szok przyszłości, Pamiętnik Anne Frank, Królowie życia, Drapieżcy czy Libertyn. W 1996 r. Nyman napisał także muzykę do gry komputerowej Enemy Zero.

W 1976 roku Michael Nyman powołał do życia własną grupę muzyczną – Michael Nyman Band. Przyczynkiem do jej powstania było wystawianie na deskach Teatru Narodowego w Londynie Il Campiello Carlo Goldoniego. Z myślą o aranżacji pieśni do spektaklu Nyman zebrał muzyków grających tak na instrumentach „nowoczesnych”, jak i średniowiecznych. Celem było uzyskanie maksymalnie głośnego dźwięku bez wzmacniania. Na przestrzeni kolejnych lat tak zespół, jak i instrumentarium Michael Nyman Band mocno się zmieniały.

Michael Nyman jest żonaty z Aet Nyman (według ostatnich danych są w separacji), która zagrała drobny epizod w jednym z filmów Greenawaya i ze związku z nią ma dwie córki. Molly poszła w ślady ojca i tworzy muzykę filmową. Ma na koncie m.in. score do paradokumentu Michaela Winterbottoma Droga do Guantananamo oraz do serialu eks-monty pythona Michaela Pallina Nowa Europa. Druga z córek – Martha – pracuje dla BBC. Michael Nyman za swe muzyczne dokonania otrzymał Order Imperium Brytyjskiego oraz honorowy doktorat Uniwersytetu Warwick. Kompozytor jest podobno wiernym fanem zespołu piłkarskiego z Londynu Queens Park Rangers F.C.

Oficjalna strona kompozytora: