Urodzony w Lyonie Maurice Jarre to już legenda muzyki filmowej. Jarre, jak się przyznaje do 16 roku życia nie wiedział nic o muzyce, nie miał żadnego formalnego wykształcenia i nie potrafił wyłapać różnicy pomiędzy nutami A i C. Myślał nawet o karierze inżyniera. Dopiero jego ojciec, dyrektor lokalnej rozgłośni francuskiego radia przyniósł mu gramofon, który spowodował, że zapragnął być dyrygentem. Formalnie zaczął kształcić się w Narodowym Konserwatorium Muzyki a jego specjalnością była perkusja. Wtedy to zechciał grać na kotle w Orkiestrze Paryskiego Radia. Sam przyznaje się, że zawód perkusisty pomógł mu lepiej zrozumieć i przyglądać się „procesowi” pracy całej orkiestry symfonicznej. Egzotyka panująca w wielu pozycjach późniejszego, „filmowego” życia Jarre’a wzięła się po części z zamiłowania kompozytora do takich właśnie brzmień a po części z tego iż w Konserwatorium studiował w ramach ćwiczeń muzykę rosyjską, hinduską, arabską, japońską i południowo-afrykańską. Pewnie dlatego nie sprawiało mu problemów wplataine do orkiestry rzadkich instrumentów etnicznych. Podczas studiów Jarre kształcił się m.in. pod okiem Maurice’a Martenota, współwynalazcy elektronicznego instrumentu muzycznego zwanego falami Martenota, obok thereminu prekursora późniejszych syntezatorów. A elektronikę w wielu swoich późniejszych partyturach Jarre wykorzystywał jeszcze chętniej niż elementy etniczne.
Swą bogatą kompozytorską karierę zaczynał od pisania muzyki do przedstawień teatralnych, min. na deskach paryskiego La Théâtre National Populaire. Wszystko zaczęło się jednak w teatrze Jeana-Louisa Barraulta, gdzie najpierw Jarre grywał na kotłach i falach Martenota. W 1950 Jarre został poproszony po raz pierwszy o napisanie muzyki do przedstawienia. Od tej pory tworzył muzykę do spektakli dla różnych teatrów praktycznie przez całe lata 50-te.
Pierwszym filmem, do którego skomponował ścieżkę dźwiękową była powstała w 1952 r. dokumentalna krótkometrażówka Hôtel des Invalides, która przyniosła Jarre’owi uznanie we Francji. Przy tym obrazie nawiązał swoją pierwszą współpracę reżysersko-kompozytorską z Georgesem Franju, z którym współpracował jeszcze siedem razy. W dekadzie lat 50-tych oprócz pracy dla kina znajdował również czas na własną twórczość koncertową, nierzadko pod znakiem awangardy i eksperymentu muzycznego. Komponował zarówno wielkie orkiestralne partytury, jak i muzykę opartą o syntezatory. Nierzadko też łączył jedno i drugie. Rozgłos w świecie zyskał dziesięć lat po debiucie, dzięki współpracy z reżyserem Davidem Leanem. To właśnie jego film, Lawrence z Arabii pozwolił francuskiemu kompozytorowi po raz pierwszy odebrać Oscara. Lean i producent Sam Spiegel zdecydowali się na Jarre’a po usłyszeniu jego kompozycji w Niedzielach w Avray. Nie była to jego jedyna statuetka. Kolejną otrzymał już w 1965 r. za Doktora Żywago, w czym pewnie pomogła mu emocjonalna więź z rosyjskimi przodkami jego rodziny. W tym samym roku po raz pierwszy pojechał do Hollywood, by napisać i nagrać muzykę do kontrowersyjnego Kolekcjonera Williama Wyler’a. Trzeciego Oscara (i zarazem ostatniego) otrzymał w 1984 r. za Podróż do Indii, zresztą kolejny film Leana. Oprócz tych nagród, Jarre był jeszcze sześciokrotnie nominowany do Oscara i zdobył cztery statuetki Złotego Globu.
Do jego najbardziej znanych partytur, poza wspomnianymi powyżej należą m.in.: Najdłuższy dzień, Grand Prix, Zawodowcy, Człowiek który chciał być królem, Isadora, Jezus z Nazaretu, Świadek, Mad Max pod Kopułą Gromu, Stowarzyszenie umarłych poetów, Goryle we mgle, Uwierz w ducha, Spacer w chmurach. Ma na koncie współpracę z tak uznanymi nazwiskami jak Richard Brooks, John Frankenheimer, Karel Reisz, Alfred Hitchock, Luchino Visconti, Elia Kazan, John Huston, Franco Zeffirelli, Voelker Schlondorff, Wolfgang Petersen i wreszcie Peter Weir, do którego filmów pisał aż pięciokrotnie. Jarre przyznaje, że ulubionym jego score’m jest jeszcze inna produkcja Leana – Córka Ryana. I mimo dużego doświadczenia z muzyką teatralną, kameralną i koncertową, traktuje swojej pisanie do filmów bardzo poważnie. Być może taki stosunek zapewnił mu ponad 40 lat uznania i wspaniałych dokonań. Kompozytor w 2001 roku postanowił oficjalnie zakończyć karierę a ostatnim score jaki stworzył jest muzyka do telewizyjnego obrazu o tematyce Holocaustu pt. Powstanie.
Dwaj synowie Maurice’a Jarre’a również zaistnieli w branży rozrywkowej. Starszy – Jean Michel to niezwykle popularny w świecie kompozytor i wykonawca muzyki elektronicznej, zaś młodszy Kevin to scenarzysta filmowy, znany z takich obrazów jak Tombstone czy Chwała.
Maurice Jarre zmarł 29 marca 2009 roku w swoim domu w Los Angeles, przegrywając walkę z rakiem. Zaledwie miesiąc wcześniej został uhonorowany w Berlinie Złotym Niedźwiedziem za całokształt twórczości.
30 najlepszych utworów M. Jarre’a zdaniem naszej redakcji – TOP30 Maurice Jarre
Nagrody:
- Oscar
- 1985 – A Passage to India
- 1966 – Doctor Zhivago
- 1963 – Lawrence of Arabia
- Złoty Glob
- 1996 – A Walk in the Clouds
- 1989 – Gorillas in the Mist
- 1985 – A Passage to India
- 1966 – Doctor Zhivago
- BAFTA
- 1990 – Dead Poets Society
- 1986 – Witness
- Grammy
- 1967 – Doctor Zhivago
- Golden Precolumbian Circle (nagroda na Festiwalu Filmowym w Bogocie)
- 1988 – Gaby: A True Story
- nagroda na festiwalu w Sitges
- 1987 – Julia nad Julia
- ASCAP Film & TV Music Awards
- 1991 – Ghost
- 1990 – Dead Poets Society
- 1988 – Fatal Attraction
- Złoty Niedźwiedź
- 2009 – za całokształt twórczości
Nominacje:
- Oscar
- 1991 – Ghost
- 1989 – Gorillas in the Mist
- 1986 – Witness
- 1978 – The Message
- 1973 – The Life and Times of Judge Roy Bean (piosenka: „Marmalade, Molasses and Honey”)
- 1964 – Les Dimanches de ville d’Avray
- Złoty Glob
- 2001 – Sunshine
- 1987 – The Mosquito Coast
- 1986 – Witness
- 1976 – The Man Who Would Be King
- 1973 – The Life and Times of Judge Roy Bean (piosenka: „Marmalade, Molasses and Honey”)
- 1967 – Paris brűle-t-il?
- BAFTA
- 1986 – A Passage to India
- Grammy
- 1989 – Fatal Attraction
- 1986 – A Passage to India
- 1986 – Witness
- 1972 – Ryan’s Daughter
- 1964 – Lawrence of Arabia
- Saturn
- 1991 – Ghost
- 1986 – The Bride
- 1981 – Resurrection