Luís Enríquez Bacalov

Luís Enríquez Bacalov – argentyński kompozytor i pianista – swą muzyczną edukację zaczął w wieku lat 5, ucząc się gry na fortepianie pod okiem cenionego dyrygenta Enrique Barenboima. Muzyczną karierę rozpoczął w ojczyźnie od koncertów i recitali fortepianowych. Przez pewien czas występował w duecie ze skrzypkiem Alberto Lissy’m a także w różnych zespołach zajmujących się graniem muzyki poważnej i klasycznej. Wkrótce Bacalov zaczął występować w całej Ameryce Łacińskiej i znalazł pracę w radiu i telewizji w Kolumbii, dla której głównie nagrywał XIX i XX-wieczny amerykański repertuar na fortepian.

Pod koniec lat 50. Argentyńczyk wyjechał do Włoch i podpisał kontrakt ze słynną wytwórnią płytową RCA, dla której pracował w charakterze kompozytora piosenek dla różnych wykonawców, aranżera (między innymi utworów Nico Fidenco) i wykonawcy partii fortepianowych podczas sesji nagraniowych. Od lat 60. zaczęła się jego prawdziwa przygoda z tamtejszą kinematografią i choć w La ragazza con la valigia Valerio Zurlini’ego był tylko orkiestratorem, to już wkrótce sam zaczął pisać partytury. Napisana w 1964 roku kompozycja do religijnego obrazu Il vangelo secondo Matteo 3 lata później otrzymała oscarową nominację. Na kolejną Bacalov musiał czekać blisko trzy dekady. Wtedy jednak na nominacji się nie skończyło. Poprzetykana rytmami tango liryczna partytura do Listonosza Michaela Redforda niespodziewanie pokonała w wyścigu do Oscara tak znakomite kompozycje jak Braveheart czy Apollo 13. Il postino przyniosło także argentyńskiemu twórcy nagrodę BAFTA oraz przyznawaną przez włoskich żurnalistów Srebrną Wstęgę. Jednak Bacalov nie należał do zbyt często nagradzanych kompozytorów, i to nawet we Włoszech, w których tworzył i poza wspomnianymi i nagrodą za całokształt twórczości, żadnego znaczącego wyróżnienia w zakresie muzyki filmowej już więcej nie otrzymał. Mimo to jego nazwisko jest dość znane fanom muzyki filmowej. Kojarzy się go zarówno z licznymi ilustracjami do spaghetti-westernów pisanymi w drugiej połowie lat 60. i w latach 70., takimi jak Django czy Il grande duello, jak i pracami bardziej lirycznymi, skąpanymi często w śródziemnomorskich brzmieniach czy też bardziej tanecznymi rytmami, wśród których najbardziej lubował się w tangu.

Oprócz pisania muzyki do filmów, Luís E. Bacalov przez cały czas chętnie występuje w Europie i Ameryce Łacińskiej w solowych, fortepianowych recitalach lub też jako członek założonego przez siebie kwartetu (w skład którego wchodzą oprócz fortepianu, bandoneon, kontrabas i perkusja), prezentując własne kompozycje przesiąknięte tangiem, jak i muzyką etniczną, industrialną i różnymi nowoczesnymi stylami. W roku 2000 Bacalov wydał nakładem wytwórni Deutsche Grammphon płytę zawierającą jego aranżacje różnych utworów oraz własne pozafilmowe kompozycje, w tym najbardziej znaną, zatytułowaną Misa Tango, łączącą liturgiczne msze w języku hiszpańskim z rytmami tango. W jej nagraniu uczestniczyła orkiestra symfoniczna, chór oraz liczni soliści w tym słynny tenor Placido Domingo. W kat. „muzyka klasyczna” nagranie to było nominowane do nagrody Grammy.

Obecnie Bacalov w dalszym ciągu komponuje do filmów, jak i udziela się koncertowo. Ponadto jest dyrektorem artystycznym Orchestra della Magna Grecia we włoskim mieście portowym Tarent.

NAGRODY:

Oscar: