David Shire

David Shire urodził się w 1937 roku w Buffalo, w stanie Nowy Jork. Jego ojciec był muzykiem i nauczycielem gry na fortepianie, nic dziwnego zatem, iż młody David od dziecka kształcił się muzycznie. Na uniwersytecie Yale poznał swego przyjaciela Richarda Maltby Jr., późniejszego reżysera teatralnego. Po ukończeniu studiów kompozytor przeniósł się do Nowego Jorku, gdzie był pianistą w szkole tańca, muzykiem w lokalnych zespołach, teatrze, a także komponował do przedstawień Maltby’ego. Pierwsza sztuka z muzyką Shire’a została wystawiona w 1961 roku, natomiast obaj po raz pierwszy w broadway’owskiej rewii zagościli w 1968r. piosenką „The Girl of the Minute”.

Pod koniec lat 60. Shire zaczął równolegle pracować dla telewizji. W 1969 roku zadebiutował jako kompozytor w kilku odcinkach nadawanego od 7 lat westernowego serialu The Virginian. Przez kilka lat pisywał do telewizji i mało znaczących filmów, aż w końcu nadszedł rok 1974. Od 1970 Shire był żonaty z aktorką Talią Rose Coppola, która była siostrą wybitnego reżysera Francisa Forda Coppoli. Dzięki rodzinnym koneksjom Shire został zaangażowany jako kompozytor do filmu Rozmowa. Twórca zaskoczył wszystkich ciekawą, nieszablonową ścieżką opartą o wygrywany na fortepianie świetny temat przewodni, a w tym samym roku napisał jeszcze znakomity score do sensacji Długi postój na Park Avenue rozpisany na standardową wówczas w kinie akcji big-bandową orkiestrę z elementami jazzu czy fanku, a jednak dzieło całkiem oryginalne. Niewielka ilość muzyki w filmie sprawiła, że Shire nie mógł liczyć na uwzględnienie w oscarowych nominacjach, ale „załapał się” na nominację do nagrody BAFTA.

W następnym roku Shire napisał kolejne znakomite i znaczące partytury, jakimi były utrzymane w klimatach kina noir Żegnaj, laleczko i pełen rozmachu, symfoniczny Hindenburg. W kolejnych latach zasłynął między innymi muzyką do filmów Wszyscy ludzie prezydenta, Gorączka sobotniej nocy, 2010: Odyseja kosmiczna, oraz przez niektórych uważany za jego największe dzieło Powrót do krainy Oz z 1985r., który był też chyba ostatnią tak znakomitą i uznaną partyturą Amerykanina. OD drugiej połowy lat 80. aż niemal po sam koniec lat 90. Shire zajmował się przede wszystkim rzemieślniczą robotą dla telewizji, a jego kompozycje dla produkcji TV szły raczej na ilość, niż na jakość. Pewnym powrotem kompozytora do wielkiego kina był Zodiak Davida Finchera, zaś w 2009r. twórca napisał jeszcze ilustrację do remaku kryminału Ponad wszelką wątpliwość w reż. Petera Hyamsa.

Oprócz pisania na potrzeby filmów i przedstawień, David Shire tworzył piosenki dla muzyków pop, między innymi dla Barbary Streisand. Zresztą to piosenka przyniosła mu jedyną w karierze znaczącą nagrodę za muzykę filmową, a mianowicie Oscara za zaśpiewaną przez Jennifer Warnes „It Goes Like It Goes” z obrazu Norma Rae.

W 1978 r. kompozytor rozwiódł się z Talią Coppola i po sześciu latach ożenił z aktorką Didi Conn, z którą żyje po dziś dzień. Shire ma dwóch synów: po jednym z każdego małżeństwa. Starszy – Matthew pracuje w branży filmowej.

David Shire mimo, że wciąż jeszcze tworzy, dla większości młodych fanów muzyki filmowej pozostaje kompozytorem ledwie kojarzonym, albo w ogóle nieznanym. A szkoda, bo przynajmniej kilka z jego dzieł przeszło do klasyki XX-wiecznej muzyki filmowej i absolutnie zasługuje na chwilę uwagi.

Strona kompozytora: davidshiremusic.com

NAGRODY:

Oscar: