Angelo Badalamenti

Angelo Badalamentiemu wystarczył tak naprawdę serial Miasteczko Twin Peaks, by zyskać popularność nie tylko wśród fanów muzyki filmowej, ale i poza tym gronem. Jeszcze parę lat wcześniej jego kontakty z kinem i telewizją były epizodyczne. Pod pseudonimem Andy Badale zilustrował raptem 3 produkcje w latach 70., ponadto do jednej współtworzył piosenki. W połowie lat 80. nic nie zapowiadało, by zbliżający się do pięćdziesiątki muzyk mógł osiągnąć cokolwiek istotnego w świecie filmu. Wówczas jednak poznał Davida Lyncha, który kręcił właśnie Blue Velvet. Badalamenti został zaangażowany do szlifowania umiejętności wokalnych Isabelli Rossellini. Aktorka miała zaśpiewać piosenkę Tima Buckleya, ale że Lynchowi nie udało się uzyskać do niej praw, wraz z Badalamentim stworzyli własny song („Mysteries of Love”) a kompozytor ponadto wystąpił w filmie w roli pianisty. Był to początek owocnej współpracy obu panów oraz kariery Badalamentiego w branży filmowej.

Droga do tego, od przyjścia na świat małego Angelo w nowojorskim Brooklynie w 1937 roku była jednak bardzo długa. Ten syn włoskich imigrantów, którego ojciec był właścicielem sklepu rybnego, od dziecka uwielbiał słuchać opery i muzyki klasycznej. Od 8 roku życia zaczął pobierać lekcje gry na pianinie. Muzyczne umiejętności do celów zarobkowych wykorzystał już kilka lat później, gdy jako nastolatek, podczas wakacji akompaniował śpiewakom w kurortach Appalachów. W latach 50. ukończył Eastman School of Music, w roku 1960 został absolwentem Manhattan School of Music i otrzymał tytuł Master of Arts z kompozycji, waltorni i fortepianu. Następnie Badalamenti pisywał i aranżował piosenki, od drugiej połowy lat 60. bliżej współpracował ze specjalizującym się w raczkującej muzyce elektronicznej duetem Perrey and Kingsley oraz z ciemnoskórą wokalistką Niną Simone. Do kolaboracji z takimi zespołami jak Pet Shop Boys, Anthrax, Orbital czy solistami jak Tim Booth i Julee Cruise doszło już po przełomowym w jego karierze Blue Velvet.

Błyskawicznie po opisanym już nawiązaniu współpracy z Davidem Lynchem, Badalamenti został lepiej dostrzeżony przez przemysł filmowy. Zanim skomponował swój najsłynniejszy, znany chyba każdemu temat do serialu Twin Peaks, zilustrował m.in. trzecią część Koszmaru z ulicy wiązów, komedie Kuzyni, czy W krzywym zwierciadle: Witaj św. Mikołaju. Późniejsze filmy Lyncha: Mulholland Drive i Prosta historia przyniosły mu nominacje do Złotego Globu, z kolei dwa największe projekty dla kina francuskiego: Miasto zaginionych dzieci oraz Bardzo długie zaręczyny pozwoliły mu ubiegać się o Cezara, choć żadnej z tych statuetek ostatecznie nie otrzymał. Wysoki poziom ścieżek do wysokobudżetowego kina europejskiego Badalamenti podtrzymał w 2013r. pisząc bardzo udaną kompozycję do rosyjskiego wojennego blockbustera Stalingrad, co doceniła także redakcja naszego portalu nominując ten score do Filmmuzy.

Badalamenti komponował przeróżne ścieżki dźwiękowe, od wielkiej symfoniki przez zdecydowanie bardziej kameralne brzmienia, po czystą elektronikę. Potrafił sięgać po elementy jazzowe, rockowe, folkowe. Chętnie łączy fortepian ze smyczkami, nierzadko korzysta z brzmień wibrafonu. W 1992r. Badalamenti, specjalnie na ceremonię otwarcia Igrzysk Olimpijskich w Barcelonie skomponował utwór „The Flaming Arrow”, który został wykorzystany w kulminacyjnym momencie spektaklu: podczas wprowadzenia olimpijskiego ognia na stadion i pamiętnego zapalenia znicza płonącą strzałą.

Recenzja kompilacji muzyki Angelo Badalemtiego –