Wszyscy z niecierpliwością czekali na nową odsłonę filmu. Niestety powstało trywialne i przewidywalne dzieło pozbawione jakieś szokującej puenty. Wszystko to sprawiło, iż TCHM nie zagościła długo na filmowym box office. Była zaledwie sprawnie zrobionym horrorem, mającym szokować ilością makabrycznych scen, które do znudzenia próbują poruszyć widownie zebraną przed dużym ekranem. Aranżacją muzyki podjął się jeden z kompozytorów stajni Media Ventures Steve Jablonsky. Muzyk oprócz kilku suit stworzonych do prac swoich kolegów z MV, nie mógł pochwalić się żadnym osobnym projektem. Swoich pomysłów użyczył po części w takich filmach jak Pearl Harbor, Chicken Run oraz Tears of The Sun.
Ta ścieżka była dla niego debiutem oraz szansą, szansą, której Jablonsky nie wykorzystał. Stworzył muzykę bardzo mroczną, lecz ciężką w brzmieniu. Nie ma tu tak wiele muzyki ilustracyjnej, choć o melodyczności też jest trudno cokolwiek powiedzieć. Całość brzmi jakby była wyciszona i przytłumiona. Nie ma ona swej mocy(nikogo nie straszy) ani też nie posiada żadnego mocnego tematu przewodniego. To dużo ujmuje filmowi, gdzie były z pewnością możliwości na zrealizowaniu tejże rzeczy, bo kto z nas nie chciałby usłyszeć jakiegoś ciekawego motywu dla obleśnego Leatherface (Skórzana twarz), czy też rezydencji chorej psychicznie rodziny Hewittów(gdzie rozgrywała się główna akcja).
Pomimo to od czasu do czasu w niektórych utworach pojawiają się skrzypce, które atakują słuchacza dysonansami oraz denerwują brakiem jakiejkolwiek linii melodycznej. Zapewne mają one za zadanie budować nastrój grozy oraz naciąganego strachu. Pojawiają się również w muzyce akcji tworząc tam niewielkie crescendo. W pewnych momentach można odnieść wrażenie, że niektóre kawałki przypominają budową oraz swą unikalną barwą Terminatora Brada Fidela. Pokrewieństwa można odnaleźć przede wszystkim w wykorzystaniu perkusyjnych bitów oraz elektronicznych uderzeń „pręta metalu”. Album nie ma typowej konwencji horroru. Bardziej przypomina jakiś mroczny thriller a nie krwawą masakrę. To zarazem plus i minus. Niektórych, bowiem mogą cieszyć wyciszone monotonnie brzmiące kawałki, a innych irytować brak nerwowych smyczków, tak kojarzących się z tym gatunkiem.
Podsumowując mamy tutaj do czynienia z przeciętnym score’em. Nic szczególnego nie przykuło mojej uwagi. Typowa, odbębniona robota. Muzyka posiada wprawdzie swoisty klimat i atmosferę, ale zupełnie brakuje jej złożoności tak niezbędnej w tego typu produkcjach. Proste dźwięki, niemające ładu i składu oraz nieistnienie jakiejś specyficznej melodii powodują, iż miejsce albumu znajduje się jedynie w koszu na śmieci lub na sklepowych półkach. Z pewnością ścieżka Jablonsky’iego ze względu na wszechobecną nudę, nie podwyższy nikomu poziomu adrenaliny zarówno podczas projekcji filmu jak i podczas nocnego dosłuchiwania. W całej tej mizerii znajdują się jednak dwa malutkie plusiki: ciekawe rozpoczęcie albumu i jego zamknięcie. Niestety to kropla w morzu beznadziei, jaką serwuje nam kompozytor. Jeśli ktoś oglądał film to z pewnością wie, że to, co widział można nazwać MASAKRĄ. Natomiast temu, co usłyszymy na płycie z pewnością przypiszemy miano Tragicznej Masakry W Muzycznej Aranżacji.
