The Soong Sisters uznany najlepszym filmem rodem z Hong-Kongu roku 1997, przedstawia losy 3 sióstr wplecione w autentyczne historyczne wydarzenia rozgrywające się w pierwszej połowie XX wieku w Chinach. Rodzinne dramaty, miłość, epickie wydarzenia, akcja… wszystko to w jednym filmie stanowi ciekawą mieszankę dla kompozytora i gratkę dla miłośników soundtracków, którzy mogą liczyć na bogatą i zróżnicowaną muzykę. Tym bardziej, gdy wszystko to wiążą egzotyczne dla nas Chiny, a twórcom obrazu do skomponowania partytury udaje się nakłonić takiego muzyka jak Kitaro. Japończyk powrócił tym samym do muzyki filmowej po 4 latach przerwy od czasu znakomitego, bardzo dobrze przyjętego score do Heaven & Earth. Niestety ten powrót był jak na razie ostatnim soundtrackiem, jaki wyszedł spod ręki Kitaro, a od jego premiery minęło już przecież ponad 10 lat…
Kitaro zaprosił do współpracy Randy Millera, który był orkiestratorem i dyrygentem przy Między niebem a ziemią. Tym razem Amerykanin współtworzył także część partytury, ale doprawdy trudno powiedzieć kto za co odpowiada. Można jedynie domyślać się, iż to Japończyk zapewne miał najwięcej do powiedzenia przy partiach elektronicznych i o stricte etnicznym brzmieniu, a z kolei to raczej Miller stworzył klasycznie brzmiący, otwierający utwór siódmy walczyk. Nie wnikając w podział zadań przy tworzeniu partytury, warto by przyjrzeć się jej stronie technicznej. Wspomniałem już o elektronice i etnice. Ta pierwsza, tak naturalna dla Kitaro, zważywszy jego nie-filmowe prace spod znaku New-Age, przejawia się przede wszystkim w nielicznym underscore i muzyce akcji, nie tylko w postaci mrocznych, rytmicznych brzmień, ale i samplowanych chórów. Natomiast w The Bonfire syntezator prowadzi wręcz melodię, jeden z głównych tematów, który tutaj równie dobrze mógłby zostać rozpisany na sekcję smyczkową.
The Soong Sisters, podobnie jak Heaven & Earth potwierdzają zdolności japońskiego muzyka do tworzenia świetnych, niebanalnych a zarazem wpadających w ucho tematów. Mamy tu przede wszystkim śliczny temat główny, który po raz pierwszy w otwierającym album utworze zaprezentuje nam fortepian. Jednak wbrew temu początkowi fortepian będzie tu rzadkim gościem, a sam temat będzie później pojawiał się głównie w znakomitych, epickich aranżacjach na orkiestrę i opisane wcześniej instrumenty ludowe. Cały score wprawdzie oscyluje wokół tej melodii, ale znajdziemy wielkie bogactwo innych tematów i motywów, jak choćby delikatny, miłosny w fortepianowym solo poprzedzający ten główny w Soong Sisters, wzniosły, epicki z Nowhere to Land i jeszcze przynajmniej kilka innych, pomniejszych.
Wspólne dzieło Kitaro i Randy Millera to moim zdaniem jedna z najciekawszych pozycji, tak dobrego przecież w muzyce filmowej, roku 1997. Japończyk potwierdził wielki talent, jaki zaprezentował wcześniej w Między niebem a ziemią, a Amerykanin dzielnie go w tym wsparł, dbając by wszystko zostało bez zarzutu zorkiestrowane i wykonane. The Soong Sisters spodoba się na pewno wszystkim, którzy lubują się w łączeniu zachodnich i dalekowschodnich brzmień i nie mają nic przeciwko elektronice nieco w stylu, jakiego dziś się już nie stosuje. Nawet mimo kilku fragmentów stanowiących jedynie mało fascynujący underscore, dzieło Kitaro i Millera prezentuje się niezwykle atrakcyjnie dla słuchacza. Obok Heaven & Earth czy Silk Road kolejny powód, by żałować że japoński artysta odwrócił się od muzyki filmowej. Kolejny come back mile widziany.
