Komiczny charakter pierwszych przygód z odcinka na odcinek zastępowany zostawał bardziej problemowymi zagadnieniami, uchylającymi kawałek po kawałku rąbka tajemnicy naszego bohatera. Tendencja ta nasiliła się w trzecim sezonie, jakże skomplikowanym fabularnie i jakże… mrocznym? Pojawienie się Marthy u boku Pana Czasu zaowocowało czymś nowym. Czymś, czego widzowie dotychczas nie uświadczyli, mianowicie wątkiem romansowym, a raczej fantazją kobiety kompletnie zauroczonej w Doktorze… I kiedy już oglądając poszczególne epizody zaczynało się wydawać, że następuje jakaś drastyczna zmiana w charakterze widowiska, ot ni z tego ni z owego ukazywała się kolejna porcja soczystego i kojącego zmysły absurdu.
Podziwiając Doctora Who można odnieść wrażenie, że ekipa realizująca go świetnie się przy tym bawiła. Nie tylko scenarzyści, producenci, aktorzy oraz pracujący na planie ludzie, ale również i kompozytor. Czuć to w każdej sekundzie każdego odcinka serialu. Da się to również odczuć słuchając soundtracków wydawanych przez Silva Screen. Pierwszy tego typu album ukazał się pod koniec 2006 roku i zawierał muzykę z pierwszego i drugiego sezonu remake’a. Trudno było na jednym krążku upchnąć tak potężną ilość ciekawego tworzywa muzycznego jakie przez te dwa lata skonstruował Murray Gold, stąd też album ten taktować można było raczej jako prezentację stylistyczno-melodyjną. Powszechną ciekawość jaką wzbudziła wśród fanów partytura brytyjskiego kompozytora zdumiała nawet samych producentów, którzy wychodząc naprzeciw licznym prośbom pokusili się o wypuszczenie na rynek rok później kolejnego albumu, tym razem zestawiającego w sobie najlepsze kawałki z najnowszego, trzeciego sezonu serialu oraz dodatku świątecznego Uciekająca panna młoda.
Wyżej wspominałem o jednym temacie, który nie dawał mi spokoju po obejrzeniu trzeciego sezonu Doktora. Cóż, jego walory mamy okazję poznać już w suicie otwierającej album, All the Strange, Strange Creatures, której fragmenty służyły do ilustrowania zwiastunów serii. Jednakże nie tylko do tej funkcji ograniczała się owa dynamiczna i elektryzująca melodia. W kilku ostatnich, swoją drogą nieźle zakręconych, odcinkach, Murray Gold uczynił z niego główny temat akcji dla Doktora i Marthy. Z tego tytułu słuchając dalszej części albumu jeszcze kilkakrotne natkniemy się na owy motyw, chociażby w The Doctor Forever lub YANA. Jednym z ważniejszych utworów na płycie jest temat Marthy – towarzyszki Doktora. Nucona przez kobietę melodia na tle solowych smyczkowych instrumentów i basu świetnie interpretuje dramatyczną naturę bohaterki do reszty zadurzonej w swoim kompanie. Na albumie nie zabrakło również suity tematycznej jednego z najciekawszych antybohaterów trzeciego sezonu, Mistrza Vaingloriousa. Zestawienie rytmicznego marszu z dysonującymi smyczkami oraz elektronicznymi samplami doskonale odzwierciedla pokrętną, naturę zagubionego w sobie Pana Czasu. Fragmenty tego utworu nie bez przyczyny przypominać mogą miejscami Imperium Kontratakuje Williamsa.
Obok wielu nowości tematycznych, których skromne przykłady przytoczyłem wyżej, na soundtracku znajdziemy sporą ilość nawiązań do poprzednich serii w postaci przearanżowanych motywów: mistycznego Twarzy Boe (Boe), czy apokaliptycznego Daleków (The Evolution of Daleks). Zupełnie jak w poprzednim krążku tak i tu znalazło się miejsce dla dwóch piosenek w wykonaniu Yamit Mamo (My Angel Put the Devil in Me oraz The Stowaway)…
O tym albumie można pisać godzinami, najlepiej omawiając poszczególne utwory w kontekście obrazu. Żeby jednak nie utrudniać życia czytelnikom zachowam sobie te analizy na inną okazję. Wszystko niech sprowadzi się do ogólnikowego stwierdzenia, że soundtrack do sezonu trzeciego w niczym nie ustępuje poprzedniemu, miejscami nawet go przerasta pod względem tematycznym. Jest polifoniczny, bawi i dostarcza wielu wrażeń. Najwięcej oczywiście wyniosą z niego ci, którzy obejrzeli już trzeci sezon Doctora Who, choć myślę, że każdy, nawet nie obcujący z tym widowiskiem, powinien znaleźć tu coś dla siebie. Jak zwykle partyturę zganić należy za nagranie. Brzmi ono, tak jak w przypadku pierwszego albumu, jakby ktoś z mikrofonem stanął pośrodku orkiestry i rejestrował. Instrumenty będące najbliżej w krytycznych momentach powodują przegłosy, z kolei te dalsze, rozmazują w potoku dźwięku. Zapewne jest to wina kiepskiego masteringu, a szkoda, bo muzyka sama w sobie jest soczysta i zasługuje na coś więcej od strony techników niż „kopiuj-wklej”. Pomimo kilku technicznych niedogodności, szczerze polecam posmakowanie tego muzycznego dania.
Mniam!
Inne recenzje z serii:
