Interpreter, the (Tłumaczka)

Sydney Pollack zrobił wiele znanych filmów, Oscarowe Pożegnanie z Afryką z Meryl Streep i Robertem Redfordem, Jeremiah Johnson, słynny dramat sensacyjny Trzy dni kondora, thriller Firma z Tomem Cruise i Gene Hackmanem. Tłumaczka jest jego pierwszym filmem od 1999 roku, kiedy nakręcił wcale nie taki zły melodramat Random Hearts z Harrisonem Fordem i Kristin Scott Thomas. W tym, po raz pierwszy kręconym we wnętrzach siedziby ONZ, thrillerze zagrali Nicole Kidman i Sean Penn. Opowiada on historię tłumaczki ONZ, która wpada na trop spisku. Zaangażowany ochroniarz nie jest jednak pewien, czy kobieta mówi do końca prawdę...

Tym razem do skomponowania muzyki zaangażowano Jamesa Newtona Howarda, znanego już z thrillerów kompozytora, a nie, jak można by sądzić, Dave'a Grusina, który zrobił chociażby fortepianową (i wcale efektywną) muzykę do Firmy. Muzyka jest dość tradycyjną partyturą do thrillera, dużo underscore, odrobinę materiału tematycznego i trochę muzyki akcji. James Newton Howard potrafi stworzyć bardzo ciekawe partytury do takich filmów. Tym razem postawił na orkiestrę i elektronikę, oraz afrykańską etnikę.

Płytę zaczyna Matobo. Można by się zastanawiać, czy to dobry utwór na rozpoczęcie, bowiem nie dość, że najdłuższy, to jeszcze jeden z najnudniejszych na płycie. Zaczyna się od czystego underscore na elektronikę, potem dochodzą smyczki. Od początku Howard stawia na tajemniczą atmosferę, coś, co na pewno budować umie, czego przykładem mogą być chociażby jego współprace z M. Nightem Shyamalanem. Potrafi także zbudować znakomity rytm, co pokazuje w tym utworze. W piątej minucie większą rolę dostają smyczki. Potem pojawia się znakomity temat na trąbkę, temat przejmują smyczki. Utwór ten zapowiada ogólne brzmienie całości, która wydaje się połączeniem Ściganego z Epidemią.

Przez większą część partytury kompozytor buduje atmosferę. Jednym z ważniejszych instrumentów jest rożek angielski. Atmosfera jest tu, oczywiście, zupełnie inna niż w rok wcześniejszej Osadzie, dużo ważniejszą rolę odgrywa elektronika (ale bez przesady). Muzyka ma bardzo "miejski" charakter (film dzieje się w Nowym Jorku). Howard stworzył także znakomity rytm, mimo że większość muzyki ma charakter czystego underscore. Czasami napięcie narasta przez użycie szybkiego tempa, jak chociażby w Simon's Journals. Elektronika w tym utworze jest bardzo ostra.

Szczytem afrykańskich elementów w partyturze jest wykorzystujące wokal Drowning Man, oparte na tradycyjnej pieśni Atolago. Melodia jest bardzo ładna. Za wokale nie jest odpowiedzialny najbardziej znany afrykański wokalista Lebo M. Drugi, także dość ładny, temat pojawia się w The Phonecall w aranżacji na fortepian, gitarę i róg. Utwór ten rozpoczyna drugą połowę płyty, dużo ciekawszą zresztą od pierwszej. Guy Forgot His Lunch (bardzo ciekawe, prawda? Może to żart kompozytora?) jest najbardziej intensywnym utworem pierwszej połowy wydania Varese Sarabande. Kompozytor użył bardzo dobrych sampli perkusyjnych, wykorzystał też syntezator znany z Ostrego dyżuru (przypomnijmy, że za ten kultowy już temat dostał nagrodę Emmy. Napięcie narasta, potem perkusja staje się ostra i pojawia się motyw bardzo podobny do muzyki akcji w Ściganym i znakomity motyw na smyczki.

Z utworu na utwór wzrasta intensywność. Bardzo ładne z początku Sylvia Showers szybko zmienia się (korzystając przy tym z motywu podobnego do Cienkiej czerwonej linii Zimmera) w znakomity rytmiczny fragment na smyczki, podobny trochę do Bourne'owskich partytur Johna Powella. Jednym z ładniejszych utworów jest Did He Leave a Note?, też ze świetnymi partiami na rożek i prostą gitarą.

Najlepszym utworem na płycie jest jednak Zuwanie Arrival at UN. Zaczyna się od świetnego elektronicznego rytmu i niepokojących akordów na dęte blaszane. Smyczki znowu zaczynają być podobne do Johna Powella. Całość jest świetnie zorkiestrowana, zwłaszcza partie na dęte blaszane. Smyczki dysonują, elektroniczny rytm pozostaje, tak samo syntezatory (dużo ciekawsze niż ostatnio u Zimmera czy Hornera chociażby), pojawia się fortepian, muzyka znowu zaczyna przypominać Ściganego. Całość jest bardzo intensywna, nawet jeśli muzyka na chwilę cichnie, tak samo cały czas rytm jest doskonały. Pojawia się progresja akordowa z Matobo i perkusja trochę podobna do wczesnych prac Hansa Zimmera (pamiętajmy, że James Newton Howard jest wymieniony w podziękowaniach do Twierdzy, poza tym, być może należy to potraktować jako pewne przygotowania przed nowym Batmanem. Podobny w intensywności jest Asssasin. Płytę tradycyjnie kończą End Credits, oparte na Atolago i romantycznym temacie.

Partytura Jamesa Newtona Howarda nie jest niczym wybitnym, ale zawiera wystarczająco dużo ciekawego materiału (nawet jeśli są to subtelności), żeby zagwarantować przynajmniej porządny poziom (i tu nie zgodzę się z Jamesem Southallem). Znakomita rytmika, dobra elektronika i orkiestracje. Underscore jest trochę za dużo, może emocjonalna muzyka nie jest zbyt wysokich lotów, chociaż cieszy niezbyt wysoka intensywność. Ogólnie warto spróbować.

Oryginalność ścieżki:
Muzyka na płycie:
OCENA OGÓLNA:

1. Matobo (8:24) 2. Silvia is Followed (1:22) 3. Tobin Comes Home (2:19) 4. Silvia's Background (1:03) 5. Philippe (1:27) 6. Drowning Man Trail (Atolago) (1:44) 7. Guy Forgot his Lunch (3:02) 8. The Phonecall (1:08) 9. Simon's Journals (3:05) 10. Silvia Showers (2:51) 11. Did He Leave a Note? (3:55) 12. Zuwanie Arrival at UN (6:01) 13. Assassin (4:14) 14. End Credits (Atolago) (4:13)

Do tej recenzji istniej? jeszcze 4 komentarze. Chcesz zobaczyć wszystkie?    » pokaż wszystkie