Obcy to legenda kina, efektów specjalnych, scenografii oraz muzyki. Na przestrzeni dekady saga o obcym dała przepustkę do kariery kompozytorom zajmującym się aranżacją muzyki do tych 4 produkcji. Alien jest filmem kultowym, o którym każdy zapalony fan s-f na pewno słyszał, a wielu z nich posiada nawet wszystkie dzieła stworzone przez czwórkę reżyserów. W pierwszym filmie za muzykę odpowiedzialny był Jerry Goldsmith. Stworzył on niezwykle wnikliwe oraz interesujące dzieło. Po nim pojawił się mało znany kompozytor James Horner (obecnie jeden z najbardziej cenionych muzyków ścieżek dźwiękowych). Zbudował on niepowtarzalny, niezwykle tajemniczy i budzący niepokój album, gdzie prym wiodła mroczna ilustracja każdej sceny, wybuchając gdzieniegdzie wysoko tonową sekcją smyczkową. Do trzeciej części zatrudniono Elliota Goldenthala, który napisał wręcz psychodeliczne dzieło, z nutką poetyki, wyprzedzając w jakości odbioru ścieżki Goldsmitha i Hornera.
Przejdźmy do samej muzyki. Album zawiera 14 kompozycji, w tym jeden klasyczny utwór D’Ogni Conforto,” z ”Juliusza Cezara” Handela, co daje łącznie nieco ponad 45 minut, które w zupełności potrafiły parokrotnie nadwerężyć ucho.
Pierwszy utwór Main Title, jedna z ciekawszych kompozycji na płycie, rozpoczyna się bardzo tajemniczo. Na pierwszy plan wysuwa się sekcja smyczkowa, a po chwili dołącza niezwykle mocna sekcja dęta, która nadaje właściwy rytm, by w końcowych sekundach uderzyć z całą mocą i ekspresją. Rozpoczynający track staje się po części przewodnikiem kilku kolejnych, tworząc motyw przewodni. Bardzo interesującym utworem jest Post-Op. Po raz pierwszy zostaje użyty chór, który delikatnie wspomaga sekcje dętą i smyczkową w raz ze sporą domieszką nowoczesnego brzmienia i gdzieniegdzie małymi taktami klawiszy. W Docking The Betty ponownie pojawia się zagłuszany przez cala orkiestrę chór. Dość wysoko brzmiące skrzypce i podkład perkusyjny ubarwiają finałowe sekundy utworu. Call Finds Ripley i Ripley Meets Her Clones to minimalnie różniące się brzmieniem kompozycje zawierające jednak zaczerpnięty z pierwszego utworu temat przewodni.
Podsumowując John Frizzell stworzył dzieło poprawne, dopasowane do stylistyki i klimatu filmu. Muzyka czasem jest spokojna, ale też miejscami staje się bardzo hałaśliwa. Można powiedzieć, że mamy doczynienia z mroczna i bardzo ponura ilustracja. Album dzieli się zarówno na nastrojowe i nostalgiczne pozycje, oraz bardzo agresywne z potężnym brzmieniem orkiestry symfonicznej i zastosowaniem wyżej wymienionych metod kompozycji(crescendo i accelerando). Zaletą partytury jest znakomita estetyka łączenia chóru z orkiestra. Najsłabiej wypadła tu próba oddania klimatu filmu i tu daleko Frizzellowi do dzieł Hornera ,Goldsmitha czy Goldenthala. Ogólnie po partyturę mogą sięgać prawie wszyscy miłośnicy filmów science-fiction. Wielbiciele sagi o obcym na pewno nie będą rozczarowani po przesłuchaniu całej płyty, trudno jednak o zachwyt, bo dla wielu film i muzyka umarła w trzeciej części i nikt w stanie nie jest tego wskrzesić czy obudzić….
Inne recenzje z serii:
