Kto chciał kontynuacji ”Mission: Impossible”? Chyba tylko sam Tom Cruise, którego niewiarygodne ego i kontrowersje, które gromadzą się wokół jego życia prywatnego zaczynają przypominać hasło „wszystko jest na sprzedaż”. Aktor kreujący swój własny image na nowoczesnego superbohatera kina akcji zaczyna zjadać swój własny ogon. Po chłodno przyjętej części pierwszej i będącej przyjemną rozrywką lecz równie „zjechanej” przez krytykę i widownię części drugiej, na ekrany kin z wielką butą wchodzi część trzecia, która tak naprawdę powstała chyba tylko po to, by zarobić ogromne pieniądze. Projekt odkładany od kilku lat znalazł wreszcie reżysera w osobie twórcy cieszących się zawrotną popularnością w USA seriali ”Zagubieni” i ”Agentka o stu twarzach”. Razem „na pokładzie” znalazł się współpracujący z nim, stale zdobywający popularność kompozytor, Michael Giacchino. Twórca ten. po znakomicie przyjętych ścieżkach dźwiękowych do gier z serii ”Medal of Honor” oraz przede wszystkim zeszłorocznym pastiszu muzyki bondowsko-szpiegowskiej w animacji ”Iniemamocni”, raczej udowodnił iż predysponowany jest do muzycznego świata nowoczesnego szpiegostwa w nowej odsłonie ”M:I”.
Giacchino stylowo przypominać może Danny Elfmana z ”M:I-1”, lecz jak „obrazowa” i trudna muzyka Elfmana by tam nie była, jest doskonale zaplanowana (konstrukcja NAD ilustrowaniem) i co najważniejsze – posiada niepowtarzalny styl tego kompozytora. Wiele „kruczków” czy „niuansów”, na podstawie których można byłoby ją tylko i wyłącznie powiązać tylko z tym twórcą. Score Giacchino jest natomiast zupełnie ilustracyjny. Z pewnością doskonale wtóruje akcji, szczególnie w paru momentach, gdy dość przebojowo wchodzi sekcja dęta oraz perkusja lecz nawet i to nie wynagradza pewnego „zmęczenia” muzyki, skoro nagle potrafi się np. w sekundę zatrzymać i zacząć zupełnie nowy stylistycznie fragment (tak się dzieje w samym przebiegu utworów – nie między nimi…). Ani fajowo nazwany Helluvacopter Chase, ani potężne Bridge Battle (rytmika podobna do dokonań Howarda Shore’a lub modernistycznej muzyki akcji Johna Williamsa) ani mogący zapowiadać coś niesamowitego World’s Worst Last 4 Minutes to Live, mimo że imponujące od strony logistycznej, wpadają przez jedno a wypadają przez drugie ucho. Potężna orkiestrowa buta, gdzie 100 instrumentów grzmi i trąbi ale nie daje nic w zamian…
To nie tak, że nie preferuję dużej a nawet trudnej technicznie (np. ”Wojna światów”) muzyki akcji – wprost przeciwnie. Jednak gdy jest tak bardzo ilustracyjna może tylko zanudzić i wymęczyć. Jedyną rzeczą za jaką mogę pochwalić Giacchino to użycie w kilku momentach harfy, która fajnie potrafi podkreślić muzyczny rozmach bądź potężnych bębnów (choćby IMF Escape). Inną sprawą jest bardzo marginalny, oparty na fortepianie temat miłosny, który mimo, że niczym właściwie się nie wyróżnia, na tle tego wszystkiego o czym wspomniałem powyżej, może być ciekawostką. Ale to tylko takie pojedyncze ciekawostki w morzu monotonii.
Bardzo długi album mógłby zostać spokojnie skrócony do jakichś 30 minut, bo albo słuchamy dudniącej, synkopowanej muzyki akcji albo monotonnej, przynudzającej zabawy z orkiestrą. Nawet po kilkukrotnym przesłuchaniu płyty zastanawiający jest brak elementów, które wyróżniałyby się i zapadały na dłużej w pamięci, co przy ponad godzinie trwania ma dość istotne znaczenie. Odnosząc się do moich prawdopodobnie za bardzo zakręconych „rozważań” z akapitu drugiego, uważam iż Giacchino potraktował muzykę z ”M:I-iii” bardzo skostniale i anachronicznie. Kompozytor to młody i szukający być może jeszcze swojego brzmienia, ale musimy być obiektywni: ”Mission: Impossible III” nie wytrzymuje z pewnością porównania ze swoimi przecież nie aż tak wybitnymi poprzednikami. Giacchino pozostaje jeszcze dużo pracy, by osiągnąć tak niezależny głos muzyczny jakim dysponują Elfman i Zimmer. Ma talent, ale ”M:I-iii” to pozycja raczej słabsza nawet od jego poprzednich dokonań.
Inne recenzje z serii:
