Pójdziecie na zachód. Nie zabierzecie ze sobą jedzenia ani wody. Pójdziecie jeszcze dziś, tak jak tu stoicie. Pójdziecie pieszo. Wyjawiono mi, że jeden z was nie dotrze do celu. Nie wiem kto z was upadnie (…) Wyruszycie w drogę i będziecie niezłomni niczym Bastion, ponieważ ramieniem swoim wspierać was będzie Pan Nasz, Bóg Wszechmogący.
Matka Abigail
”Bastion” traktuje o sprawach najważniejszych, jest pełen symboliki, religijnych odniesień a i nierzadko zapuszcza się w rejony epickiego rozmachu. Jednakowoż tak jak inne dzieła Kinga, pod przykrywką elementów nadprzyrodzonych tak naprawdę traktuje o ludziach i stanowi studium ludzkich zachowań oraz postaw. W tym też kierunku poszedł kompozytor, wcześniej gitarowy muzyk sesyjny. Jego muzyka jest intymna, refleksyjna, ale nie rezygnuje z różnych ozdobników, które moim zdaniem wynoszą ją ponad dziesiątki przeciętnych kompozycji (w tym muzyki telewizyjnej). Wydanemu przez Varèse Sarabande albumowi przewodzi gitara, co nie powinno dziwić biorąc pod uwagę muzyczne pochodzenie Waldena. O taką muzyczną barwę poprosił sam Stephen King, który wyobrażał sobie ścieżkę dźwiękową jako „blue jeans music”, krzyżówkę Ry Coodera z Johnny Handsome’m. Ścieżka tak więc zdominowana jest przez gitarowe blues’y oraz subtelne zaplecze elektroniczne i instrumentalne. Wybór gitary jako środka przewodniego wyrazu można zinterpretować w przynajmniej kilku warstwach. Idea ta pasuje zarówno do elementów filmu drogi, które posiada książka (jak i obraz), do amerykańskiego charakteru opowiadanej historii, do kameralnych (bo przecież umarł cały świat!) relacji między bohaterami, jak i opustoszałych scenerii z często zapadłego amerykańskiego zachodu i południa. Również jedna z najważniejszych postaci opowieści, ponad 100-letnia matka Abigail, która pojawia się w snach i jest przewodniczką ocalałych z pomoru, gra sobie na ganku swojego domku…na banjo. Wreszcie mamy w kompozycji zamysł kompozytora, by samych bohaterów charakteryzować przez różne typy gitarowych wcieleń.
Prawie 50-minutowy score Waldena jest muzyką akustyczną, jednak znalazło się miejsce również dla symfonicznej orkiestry, która pojawia się w dwóch najdonioślejszych i chyba najbardziej atrakcyjnych miejscach partytury. Kulminacyjny The Stand to popis połączenia pełnej chwały muzyki orkiestrowej i chóralnych „rajdów”, które – wierzcie lub nie – nie ustępują wiele choćby fantastycznemu finałowi ”Otchłani” Silvestriego. Dramatyczna i wzniosła orkiestra wraz z religijnym-fantasy chórem pojawiając się w finale płyty stanowi jej „przysłowiowy” deser, choć stylistycznie (mimo równoczesnego zaangażowania gitar i w tym utworze) wyodrębnia się na tle dość spokojnej i eleganckiej partytury. Drugi orkiestrowy akcent to finałowe Ain’t She Beautiful, gdzie ciężar tematu głównego przejmuje wreszcie spory zastęp smyczek – chyba ku uciesze każdego słuchacza. Z pewnością W.G. Snuffy Walden i twórcy nie planowali pierwotnie jakiegoś dużego, orkiestrowego zaplecza (pewnie i skromny budżet na muzykę był innego rodzaju barierą) i mimo, że tak naprawdę nie potrafię sobie wyobrazić muzyki orkiestrowej w kontekście samego serialu, te orkiestrowe rodzynki jawią się jako świetny smakołyk. „Bastion” to muzyka ciekawa, mająca charakter, nie narzucająca się ani zaawansowaną techniką muzyczną ani potęgą brzmień, bardzo słuszna w kontekście filmowej adaptacji. Nie zawodzi również jako „komentarz audio” i chyba dość dobrze oddaje klimat pióra Stephena Kinga. Do minusów zaliczyłbym troszkę monotonny środek płyty, gdzie kilka utworów zachowuje podobny refleksyjno-spokojny styl. Jednakowoż selekcja materiału z tak długiego tworu filmowego jest dość zadowalająca. Głównie przez to, że większość utworów cechuje odrębność oraz zwarta struktura, tematyczna bądź brzmieniowa. Z pewnością ”Bastion” nigdy nie znajdzie się na szczytach list popularności fanów muzyki filmowej, bądź pewnie nawet na nie się nie dostanie, ale gdzieś, kiedyś, gdybyście mieli okazję czy możliwość – zachęcam.
