Your browser is not supported! Update your browser to improve your experience.
Christopher Willis

The Personal History of David Copperfield

(2019)
5,0
Oceń tytuł:
Tomasz Ludward | 22-04-2021 r.

Sesja nagraniowa do The Personal History of David Copperfield odbywa się w legendarnym Abbey Road w Londynie, gdzie orkiestra Aurora nagrywa w najlepsze pod batutą Nicholasa Collona. Obok sekcji smyczków, w kraciastej koszuli, zajął miejsce pewien uśmiechnięty pan. Wygląda, jakby zapomniał swojego instrumentu, co nie przeszkadza mu w pełni delektować się muzyką. Jest zrelaksowany i ewidentnie zadowolony. W innych okolicznościach pewnie kupiłby bilet na koncert tej samej orkiestry, wykonującej tę samą kompozycję, i zajął miejsce jak najbliżej sceny. Ten wierny słuchacz to Armando Iannucci, reżyser filmu, żywo uczestniczący w sesji nagraniowej do swojego najnowszego reżyserskiego dzieła. Iannucci już wie, że ma ogromne szczęście – kompozytor Christopher Willis właśnie stworzył dzieło bliskie doskonałości.

Score Willisa to list miłosny do dickensowskiej Anglii; pełen kontrastów, szybkich awansów społecznych i jeszcze szybszych upadków. O tym też pisał Dickens w swojej jednej z najlepszych powieści, opowiadającej kronikę życia pewnej londyńskiej sieroty.David Copperfield, bo tak brzmi tytuł powieści, ale też imię jej głównego bohatera, to literacki klasyk, który nie schodzi z afisza, ulegając ciągłym reinterpretacjom, jak ta od Iannucciego właśnie. Tym razem reżyser adaptacji stara się zaserwować widzom kilka dań na jednym stole. Jego Copperfield jest straszny, śmieszny, bywa przewrotny. Jest przede wszystkim dość wiernie zrealizowany względem lektury, nie zapominając przy tym o barwnych postaciach nadających ton fabule.

To, co Willis ma do zaproponowania, to klasyczna partytura rozpisana na pełną orkiestrę. Jak sam mówi, jego score ma scalać historię, dodawać szczyptę magii i pełnić rolę drogowskazu dla pozostawionego na pastwę losu Davida. Do dyspozycji autora ścieżki do Śmierci Stalina pozostaje szereg instrumentów smyczkowych. To one wiodą prym w całości, często nakładając się na siebie, jak w 23 Miles to Dover lub kibicując bohaterowi w jego pisarskich staraniach, jak w inspirującym i tajemniczym Notes and Impressions, który to utwór na myśl przywodzi Iris James Hornera – jeden z najbardziej klasycznych score’ów nieodżałowanego maestro.

Fakt, że oprawa Willisa ani na moment nie rozprasza i w konsekwencji nie nudzi słuchacza, zawdzięczamy dość rygorystycznej koncepcji na soundtrack. To, co na wybija się na ekranie, czyli specyficzny, dość przewrotny humor i idąca za nim ironia, zostają na ekranie, nie zajmując terytorium oprawy muzycznej. Duża w tym zasługa inspiracji, jakimi posługuje się kompozytor, który pomysłów szuka przede wszystkim wśród brytyjskich klasyków takich jak Malcolm Arnold – twórca legendarnej aranżacji tematu do Mostu na rzece Kwai oraz, w mniejszym stopniu, Edward Elgar. Ciekawy jest zwłaszcza Arnold, bardzo optymistyczny w swoich pracach, takich jak Gospoda Szóstego Dobrodziejstwa – to z niej Willis wydaje się czerpać czystą radość, jaką zaszczepia w The Personal History. To, czego jednak były czeladnik samego Hansa Zimmera nie robi, to archaizowanie muzyki, by brzmiała, jakby napisana w epoce wiktoriańskiej. Jego praca brzmi na wskroś nowocześnie, co w pewnym stopniu zawdzięczamy ingerencji komputerów i przepuszczaniu dźwięków przez Cubase. Tajniki warsztatu nie mają tu jednak większego znaczenia, bowiem film Iannuciego nie ulega presji samplom, stawiając przede wszystkim na instrumentalną wirtuozerię i świeżość.

Osobny, być może już zapomniany, świat wykreowany przez Willisa funkcjonuje jak poduszka powietrzna. Ilekroć na filmowym horyzoncie pojawiają się kłopoty, kompozytor puszcza oko do widza, że w zasadzie wszelkie niebezpieczeństwo jest umowne, a moja rola w tym, by nawet w najtrudniejszych momentach nie sygnalizować beznadziejności, która dotyka bohaterów. To dzieje się na przykład w Without a Home (pięknym zalążku głównego tematu) lub Mounting Troubles.

Nie ma też znaczenia, od którego utworu zaczniemy słuchowisko, ponieważ z całości bije niespotykana energia. A jej punktem kulminacyjnym jest wspaniały David’s Writing, kiedy to pisarz zostaje ukształtowany, a jego historia ląduje na papierze. Willis oddaje powagę przypisanej do fragmentu scenie, nakładając na proces tworzenia bajkową, porywającą i wymagającą od muzyków dźwiękową strukturę. Kompozytor zbiera w tej kluczowej odsłonie wszystkie skrawki tematu głównego, które rozsiewał do tej pory, sugerując, że formowanie się pisarza to proces, również muzyczny. I gdy mogłoby się wydawać, że Willis postawi tym miejscu kropkę, dostajemy The Shipwreck – ekspresyjną, w pełni neoklasyczną odsłonę Davida, w której rozbrzmiewa Strawiński. Za nią podąża utwór A Life Well Written – w części improwizowana wariacja tematu Davida, gdzie filharmonicy stawiają na solowe partie, tym samym zgrabnie zamykając to niezwykle udane wydawnictwo.

Przywiązanie do rodzimej tradycji symfonicznej sprawia, że Willis wydaje się adresować swoją kompozycję do słuchaczy ceniących przede wszystkim klasykę. Nic bardziej mylnego. Jego oprawa jest w pierwszym rzędzie odpowiedzią na Dickensa w wykonaniu Ianucciego. A ten zabiera widzów na przeprawę po Wyspach, starając się uchwycić jej cały koloryt, którego nie brakuje również
kompozycji Christophera Willisa. Wyśmienity score.

Najnowsze recenzje

Komentarze