Na początku do skomponowania muzyki zaangażowano Alana Silvestriego, ale jego elektroniczna ilustracja została dość szybko odrzucona. Można ją usłyszeć na bootlegu, którego nie warto jednak szukać. Potem zatrudniono Danny’ego Elfmana, kompozytora o nieprzeciętnej osobowości i wysoce utalentowanego. Nie miał zbyt wiele czasu na stworzenie partytury i w odróżnieniu od poprzednika postawił na orkiestrowe środki wyrazu, z których skorzystał, można powiedzieć, w pełni.
Album zaczyna się od Sleeping Beauty. Utwór ten zapowiada brzmienie reszty partytury. Elfman postawił na elektroniczny bas i rytm. Wydaje się, że ścieżkę tę potraktował jako swoisty poligon doświadczalny. Wystarczy tylko spojrzeć na partie trąbek. Po Sleeping Beauty następuje słynny już temat Lalo Schifrina. Niewiele się różni od aranżacji z serialu z 1988 (to z niego pochodzi króciutki wstęp). Zmiana w dużej mierze polega na wymianie fletu na puzony i trąbki i przyznam, że osobiście wolę tę wersję od oryginału.
Elfman właściwie nie wraca do słynnej melodii. Sam skomponował jeden temat, który jest bardzo prosty, z reguły aranżowany na rogi. Niestety nie słucha się tego łatwo. Mamy do czynienia z urywanymi frazami, przez co całość może się wydać niespójna. Nic bardziej mylnego. Wydaje się, że, jak mawiał Szekspir, „w tym szaleństwie jest metoda”. Kompozytorowi zależało na osiągnięciu szpiegowskiego brzmienia, co się udało. Wystarczy zwrócić uwagę na świetny motyw na smyczki pod koniec Red Handed (słychać go także w Big Trouble, który jest dużo trudniejszy w odbiorze niż poprzedni). Całość próbuje spajać skomponowana przez Elfmana prosta melodia główna, która zupełnie nieźle brzmi z chaotycznym tłem i niejako czasem nadaje mu (poza filmem) sens.
Większość albumu zajmuje jednak underscore. Tak jak, zupełnie nienajgorsza zresztą, muzyka akcji niestety jest ona mocno eksperymentalna, jak chociażby The Disc, które na płycie wręcz można czasem odebrać jako komiczne (partie na fagoty i inne dęte drewniane) a to w przypadku muzyki do thrillera nie jest zbyt dobre. Ciekawy jest stały podkład elektronicznego basu, podobnego do tego, jaki znamy z chociażby Men in Black. Looking for „Job” za to jest zupełnie przystępne, oparte na ciekawym i bardzo prostym pomyśle, i na jednym z motywów z Mole Hunt. Nudno zaczyna się The Heist ilustrujące preludium do jednej z najlepszych scen filmu, kradzieży w Langley (którą de Palma zostawił bez muzyki), potem jednak przechodzi w jeden z najciekawszych utworów na albumie. Jego kontynuacją jest Uh-Oh! (końcówka tej sceny jest świetna).
Cztery ostatnie utwory ilustrują kończącą film scenę w pociągu. Train Time zaczyna się dość brutalnie, potem przechodzi w jeden z ciekawszych fragmentów underscore na płycie, chociaż znowu pewne wybory aranżacyjne (obój) mogą nieco wybić z klimatu. Bardzo ciekawe są trochę Schifrinowskie partie na flet. Menage a Trois jest bardzo melodyjne, potem Elfman zaczyna budować napięcie (świetne trąbki i rogi). Zoom A jest bardzo rytmiczny, zaczyna się jako underscore, potem przechodzi w nieco chaotyczną akcję. Kontynuacją jest Zoom B, które jest już nieco bardziej spójne, wciąż jednak ciężkie w odbiorze, a po temacie Elfmana przechodzi w słynną melodię Schifrina, nieco ją przy tym zmieniając. To chyba najlepszy fragment akcji na całym albumie.
Trudno ocenić partyturę Danny’ego Elfmana. Z jednej strony nie można jej odmówić technicznej wirtuozerii, z drugiej trzeba wskazać na to, że nie jest łatwa w odbiorze. Wiele fragmentów atonalnych, minimalny materiał tematyczny uspójniający całość, eksperymenty w orkiestracjach, czasem prowadzące do niemal komicznych efektów. Słynny kompozytor bez trudu znalazł swój głos w dość popularnym gatunku jakim jest thriller szpiegowski (bo do tej tradycji w swoim filmie odwołuje się de Palma). Może gdyby miał więcej czasu, mógłby stworzyć coś bardziej tematycznego, może to błąd reżysera i/lub producenta? W filmie ta partytura radzi sobie bardzo dobrze, na płycie niestety dużo gorzej. A szkoda.
Inne recenzje z serii:
