Gdy swego czasu do miłośników muzyki filmowej dotarła wieść, że ścieżkę do nowej produkcji Rona Howarda napisze (z rekomendacji Guillermo Del Toro i Hansa Zimmera) Roque Baños, wielu z nas zaostrzyło swoje apetyty. W końcu sporo poprzednich filmów reżysera miało świetne, pamiętne ścieżki, a współpraca z takimi tuzami jak Horner czy Zimmer świadczyć mogła o tym, że twórca ten ma pewne wymagania dotyczące umuzycznienia swoich filmów. Baños zaś, zarówno w produkcjach europejskich, jak i popełnionym już po emigracji do Hollywood Evil Dead pokazał, że jest kompozytorem o sporych umiejętnościach. Dodatkowo marynistyczna tematyka od dawien dawna stanowiła inspirację dla wielu kompozytorów, którzy natchnieni przez oceany dawali od siebie co najlepsze. Zatem, ahoj morska przygodo, przed wami znakomita ścieżka do znakomitego filmu…
Baños to bowiem kolejny Hiszpan brutalnie przemielony i wypluty przez hollywoodzkie maszynki do robienia filmów. Stało się to już i z Iglesiasem, i z Navarrete, i z Velázquezem, i jeśli tliła się we mnie nadzieja, że któryś ze zdolnych kompozytorów rodem z półwyspu Iberyjskiego nie da się złamać i przebija się tam z własnym głosem, to zgasła w trakcie seansu In the Heart of the Sea. Jasne, można tłumaczyć że ten score miał być zupełnie inny, że Baños miał tu pomysł i wizję, ale studio zaczęło się wtrącać, domagać zmiany kierunku, podrzucać temp-track, narzucać kliszowe rozwiązania. Być może Howard też miał wizję i wcale nie chciał by jego film kolorystycznie przypominał Matrixa. Może, ale w sumie co mnie to, jako widza i słuchacza, obchodzi?
Ale sarkazm na bok, bo w tej beczce dziegciu znajdzie się i parę łyżek miodu. Ba, nawet te podróby „RCP-style” wypadają czasem na wyższym poziomie niż zimmerowskiej 'młodzieży’ (chociaż to chyba nie powinno dziwić zważywszy jednak na klasę kompozytora). Taka jest środkowa część The Attack, gdzie banalne z początku ostinato zostaje jednak rozbudowane i czuć w tym wreszcie nie kliszowe rozwiązania, ale emocje. Tak samo mocno „inspirowany” dramatyzmem Zimmera Abandon Ship naprawdę przekonuje i chce się tego słuchać. Ładne momenty znajdziemy też w spokojniejszych, lirycznych utworach z końcówki: druga połowa Homecoming z emocjonalnymi smyczkami, pachnące nieco americaną The Story is Told czy wreszcie The White Whale Chant z niezłą melodią i urokliwym żeńskim wokalem. Nie jest to może „The best of Baños”, ale i tak miła odmiana po nijakiej i beznadziejnie kliszowej pierwszej połowie albumu. Notabene nierówny soundtrack (wydany jako digital-download) jest zwyczajnie za długi, dopchany jeszcze na siłę bonusowymi utworami, jeszcze mnie interesującymi niż wcześniejsza słabsza część ścieżki. Gwoli sprawiedliwości trzeba dodać, że muzyka na nim prezentuje się i tak nie gorzej niż w filmie (a w końcówce nawet lepiej), co jednak głównie jest „zasługą” obrazu Howarda i nieprzekonującej w nim ekspozycji ścieżki.
Ostatecznie hollwyoodzka, marynistyczna przygoda okazała się dla Bañosa taką samą porażką, jak dla załogi filmowego statku, a starcie z hollywoodzką machinerią miało pewnie szanse powodzenia równe próbie schwytania kaszalota gołymi rękoma. Hiszpan jednak przeżył, przed nim kolejne zmagania z amerykańskim przemysłem filmowym. Czy w końcu wyjdzie z nich obronną ręką? Na pewno nie dokonał tego w kolejnej produkcji, czyli w Risen Kevina Reynoldsa, na szczęście na horyzoncie jest jeszcze kolejna współpraca z Fede Alvarezem (tym od remaku Evil Dead), może zatem warto ciągle mieć nadzieję. Cóż innego nam zresztą pozostało?
