O rany! Kolejny remake, kolejny film o wampirach, kolejny Djawadi! Taka była moja pierwsza reakcja, kiedy dowiedziałem się o nowej wersji jednego z klasycznych horrorów lat 80., w dodatku z muzyką Ramina Djawadiego – autora tak niesławnych „hitów” jak Iron Man, Clash of the Titans, czy pierwszy sezon Game of Thrones. Nic więc nie wskazywało, aby z tego projektu miało wyjść cokolwiek dobrego. A tu niespodzianka! Postrach nocy okazuję się być bowiem naprawdę fajnym, lekkim filmem grozy, który potrafi dać widzowi sporo frajdy. Spora w tym zasługa Colina Farrella, którego wampir – w przeciwieństwie do tych, którymi raczy nas Stephanie Mayer – ma naprawdę ostre kły i charyzmę. O dziwo, także Djawadi pokazał klasę, a jego muzyka bardzo dobrze współgra z obrazem.
Ilustrację oryginalnej wersji z 1985 roku napisał Brad Fiedel, będący wtedy na fali dzięki Terminatorowi Jamesa Camerona. Stworzył on typową dla siebie i dla tamtego okresu, lekko awangardową, elektroniczną ścieżkę, która, co trzeba przyznać, po latach brzmi już nieco topornie. Na szczęście Djawadi, zamiast bezmyślnie kopiować styl Fiedela, postanowił obrać bardziej klasyczną drogę. Jego Fright Night, mimo użycia elektroniki, jak i też bardzo lubianej przez Djawadiego gitary elektrycznej, oparty jest w dużej mierze na tradycyjnym, orkiestrowym brzmieniu. Poza pewnymi elementami jest to właściwie typowa ilustracja do horroru, ze wszystkimi jej zaletami i wadami. Mamy więc posępnie i niepokojąco brzmiące smyczki, ponury nastrój i sukcesywne budowanie napięcia, które w odpowiednich momentach podkreślane jest mocnymi uderzeniami, mającymi potęgować efekt zaskoczenia i przerażenia. Nie zabrakło też zawodzącego w tle chóru, który mógłby zostać jednak mocniej wyeksponowany, gdyż często ginie w tle. Niestety, jak to w tym gatunku bywa, dominuje głównie underscore, który perfekcyjnie spisuje się w filmie, ale na płycie traci swą moc, stając się miejscami jedynie ścianą dźwięku.
Poza tematem głównym, warto polecić też 400 Years of Survival z posępną i zarazem przejmującą kobiecą wokalizą; równie dobre, lekko chóralne Gotta Light, czy też wyluzowane kawałki pokroju How to Kill a Vampire i Let’s Go Kill Something, w których Djawadi przypomina trochę o swoich muzycznych korzeniach, sięgając czasów, kiedy to grywał na gitarze elektrycznej w mało znanych, niemieckich zespołach rockowych. Reszta utworów, choć technicznie też prezentuje dobry poziom, może już razić swoją ilustracyjnością – na płycie nie oferują one już tych samych emocji, co w filmie. Na szczęście całości słucha się nawet nieźle, w czym bardzo pomaga zjadliwy czas albumu, dzięki czemu wszelkie objawy pokroju dłużyzn i nudności występują sporadycznie i nie są zaraźliwe.
Trudno porównywać Fright Night do legendarnych prac Christophera Younga i Jerry’ego Goldsmitha – to po prostu inny kaliber. Muzyka niewolna od wad, nieodkrywająca Ameryki i na dłuższą metę mało oryginalna. Ale, mimo wszystko, to pozytywne zaskoczenie – głównie dlatego, że Djawadi zamiast sztucznego, syntetycznego eksperymentowania postawił na sprawdzone, klasyczniejsze brzmienie. Tym samym pokazał, że jednak coś tam wie o ilustrowaniu i stworzył partyturę, która nie tylko nie gryzie się z obrazem, ale wręcz świetnie go uzupełnia. Partyturę nawet więcej, jak poprawną i – co najważniejsze – klimatyczną i zrobioną z pasją. O jakimś wielkim przełomie w jego karierze trudno co prawda mówić, niemniej to z pewnością jedna z lepszych jego prac na dzień dzisiejszy. Pozostaje tylko liczyć na więcej takich niespodzianek w przyszłości.
Powyższy tekst jest poprawioną i uzupełnioną wersją recenzji zamieszczonej na portalu www.muzykafilmowa.pl
