Lo imposible (lub po międzynarodowemu The Impossible) jest przede wszystkim ścieżką znakomitego tematu głównego. Wykorzystywany solennie, tak w filmie jak i na płytowym soundtracku, można podczepić pod temat ‘rodziny’ lub odnajdywania (czy też poszukiwań) poszczególnych jej członków. Jest emocjonalny, mocno sentymentalny, ale jak trzeba również ekspresyjny w wymowie i przypadnie szczególnie do gustu miłośnikom twórczości Ennio Morricone. Chociaż, równie dobrze wpisuje się w wyrazistą melo-dramatykę współczesnej hiszpańskiej muzyki filmowej. W znacznej mierze wpływa również na emocjonalny odbiór filmu, z tej prostej przyczyny, iż na ekranie dominuje (czasami dość łzawy…) melodramat. Można powiedzieć, że idzie pod prąd współczesnych trendów filmówki i jest bezwstydnie emocjonalny. Ale czy to źle? Tęskno dziś trochę do tak prostych emocji w muzyce filmowej, jednocześnie muzyka powoduje, że w końcu – przewidując jak wszystko się skończy – kibicujemy bohaterom w zmaganiach z losem i wielką naturalną katastrofą, która nawiedziła Indonezję. Można filmy ilustrować tak jak w naszym kraju – brakiem muzyki, siląc się na pseudo-głębię, można tak jak w Niemożliwe – muzyką, która staje się pełnoprawnym bohaterem filmu. Temat główny, co należy również podkreślić, to nie jakaś prosta 4- czy 5-nutowa przygrywka, a rozbudowana kompozycja, składająca się z dwóch części: sentymentalnej i inspirującej. I to na nich w znacznej mierze oparta jest reszta utworów. Velazquez nie stroni też od solówek – na wiolonczelę, skrzypce czy w formie powolnych fortepianowych akordów.
Niemożliwe to bez wątpienia bardzo dobra muzyka filmowa w sferze melodramatu, choć nie pozbawiona kilku wad. Pierwszą jest zbytnia dominacja głównego tematu, przy którym reszta zaprezentowanej muzyki, mimo iż zajmująca (gdy dokładniej się weń wsłuchać), oraz ukazująca porządny warsztat kompozytora, krótko mówiąc blednie. Zdecydowanie wyróżniają się otwierające i kończące płytę intonacje tematu głównego, szczególnie jego finałowa, 8-minutowa wersja spinająca w formie suity najważniejsze fragmenty ścieżki. I to raczej wystarczy większości słuchaczy. Co ciekawe, muzyka pod napisy początkowe nie została użyta w filmie. Być może reżyser uznał, że taka dawka emocji na początek to lekkie nadużycie? Drugą mała różnorodność, co pewnie spowoduje u mniej cierpliwych słuchaczy przysłowiowe ‘zlanie się w jedno’, jako, że reszta kompozycji to w sumie wariacja na temat tematu… Ale czyż i sam wielki Jerry Goldmith nie uprawiał takiej filozofii w późniejszej fazie swej kariery? I wspomniana bezwstydność emocjonalna, która będzie kwestią gustu, aczkolwiek ja będę jej bronił. Ocenienie roli muzyki w filmie jako przynajmniej bardzo dobrej byłoby według mnie mijaniem się z celem istnienia jej jako środka, a szczególnie dla nas, jako jej sympatyków. Mimo pewnych uproszczeń, Niemożliwe i tak jawi się jako jedna z najsilniejszych pozycji ubiegłego, 2012 roku. I naturalnie, jako kolejny dowód na supremację hiszpańskiej filmówki na europejskim kontynencie! Płyta została wypuszczona na rynek przez coraz śmielej radzącą sobie hiszpańską wytwórnię Quartet Records.
