Muzykę skomponował Jerry Goldsmith i ścieżka ta ma ciekawą historię. Wiąże się ona z dwiema sprawami. Główny temat kompozytor stworzył lata wcześniej do dramatu Olivera Stone’a Wall Street, ale został z filmu wyrzucony podczas sesji nagraniowej. Melodia zapisała się w pamięci, więc wrócił do niej przy filmie Alien Nation, jednak znów elektroniczna ścieżka została odrzucona. Ale, jak mówi przysłowie, do trzech razy sztuka. Z Wydziału Rosja już Goldsmitha nie wyrzucono i temat został. Musiał mu się bardzo podobać, bo później powtórzył go, prawie nuta w nutę, w thrillerze Zniknięcie. Drugim problemem był wydany przez MCA Records album z muzyką. Twórca Star Treka miał nadzieję, że będzie mógł stworzyć, tak jak lubił, trzydziestominutowy album, ale wytwórnia postawiła na swoim i na płycie znalazło się dwa razy więcej materiału. Mamy więc niechciany przez kompozytora album z muzyką posiadającą niechciany wcześniej temat. Jak z tego wybrnął Goldsmith?
Ten właśnie „niechciany” temat rozpoczyna płytę. Jest to śliczna jazzowa melodia na saksofon, bas, fortepian i smyczki. Nie dziwię się Goldsmithowi, że tak bardzo chciał ten temat wykorzystać, bo należy do najlepszych w jego karierze. Bardzo subtelny, emocjonalny i na staroświecki sposób romantyczny. Co lepsze, przewija się przez cały album. Na płycie znajduje się także jego piosenkowa wersja. Słowa napisali Alan i Marylin Bergman, a śpiewa go piosenkarka Patti Austin. Nie jest to jedyna melodia, którą znajdziemy w Wydziale Rosja. Druga, mroczniejsza, i w dużej mierze prowadząca ścieżkę pojawia się już w drugim utworze. O nim także można powiedzieć, że jest prosty.
Kluczem do tej ścieżki jest właśnie skomplikowana prostota. Tematy są proste, ale wypracowane. Skomplikowana, bo Goldsmith napisał muzykę jazzową i się wcale tego idiomu nie boi. Sądząc po partiach, są one przynajmniej częściowo improwizowane, ale biorąc pod uwagę, że na saksofonie gra jeden z najlepszych saksofonistów, Branford Marsalis, trudno nie pozwolić mu improwizować. Oprócz jazzowego trio (bas, fortepian i saksofon) mamy także smyczki dyrygowane przez samego kompozytora, a za wątek rosyjski w muzyce odpowiadają bałałajka i ormiański duduk, chyba po raz pierwszy użyty na taką skalę w muzyce filmowej. Oprócz tego zespołu mamy także subtelną, ale jakże Goldsmithowską elektronikę. Duduk służy dodaniu całości tajemniczego nastroju. Twórca Chinatown postawił na narracyjną subtelność. Praktycznie cała emocjonalność ścieżki zawarta jest w poszczególnych aranżacjach głównego tematu (który można określić mianem tematu granej przez Michelle Pfeiffer Katii), ale to nie znaczy, że te subtelne partie pozbawione są emocji, o czym świadczy chociażby Katya and Barley z piękną nową melodią i świetnym wykorzystaniem bałałajki.
Album kończy siedmiominutowe arcydzieło, czyli The Family Arrives, genialny wprawiający w trans utwór, łączący oba główne tematy, a w drugiej części smyczki z pięknymi jazzowymi improwizacjami. Naprawdę jeden z najlepszych utworów Jerry’ego Goldsmitha w karierze. Sam Wydział Rosja należy do moich ulubionych jego ścieżek. Piękny jazz, doskonałe melodie, świetny klimat. Piosenka jest śliczna a do tego jeszcze dołączmy klasyk jazzu w postaci wyprodukowanej przez Marsalisa wersji standardu Cole Portera, pt. What Is This Thing Called Love, który znajdziemy w dziewiątym utworze. Piękna, naprawdę piękna i niestety nieco dziś zapomniana partytura.
