Nie byłoby tej atmosfery gdyby nie odpowiednia muzyka. Ciepła, prosta i melodyjna, potrafiąca trafić zarówno do dzieci, jak i dorosłych. Niektórzy często lekceważą tego typu ścieżki dźwiękowe, wskazując, że nie znajdują w nich odpowiedniej głębi i technicznego wyrafinowania. Tylko, że napisanie tego typu muzyki, która porwie swoją zwiewnością chwytliwością oraz piosenkową melodyką słuchaczy począwszy od wieku przedszkolnego i jeszcze nie będzie przy tym muzycznym banałem, wcale łatwe nie jest. Wbrew pozorom trzeba tutaj sporo muzycznej inwencji i wyobraźni, ale akurat Hayao Miyazaki kilka lat przed nakręceniem Mojego sąsiada Totoro rozpoczął współpracę z odpowiednim kompozytorem. Joe Hisaishi po raz trzeci ubrał w muzyczne szaty wyobraźnię najwybitniejszego twórcy anime i znów z bardzo dobrym i jakże pamiętnym efektem.
Spośród całej palety melodii i motywów śmiało można wskazać przynajmniej trzy główne, przewijające się przez film i soundtrack. Wszystkie mają charakter piosenkowy i w takiej formie będzie dane nam je usłyszeć. Co prawda stopniowo rozwijany, niezwykle chwytliwy Path of the Wind zakończy jedynie na wersji instrumentalnej, jednak należy zwrócić uwagę, że właściwie ta sama melodia tylko podana w totalnie odmiennej aranżacji oraz tempie to wspomniany w poprzednim akapicie melancholijny motyw i w oparciu o niego stworzna została śliczna i najbardziej poważna z piosenek: A Lost Child. Ona, podobnie jak i pozostałe dwie, śpiewana jest dorosłym, żeńskim głosem przez Azumi Inoue. A te pozostałe to przypominająca jakiś „przedszkolny” marsz, otwierająca film i album Sanpo [Stroll], oraz swoisty gwóźdź programu, czyli piosenka tytułowa. Posiadająca proste słowa i takąż, niezwykle wpadającą w ucho melodię, Tonari no Totoro, w Kraju Kwitnącej Wiśni ma pewnie status dziecięcego hitu, chyba bardziej jak swego czasu nad Wisłą utwory spiewane przez Fasolki albo małą Natalię Kukulską. Osobiście żałuję jedynie, że na potrzeby albumu Hisaishi nie dokonał aranżacji tego utworu, w której wykorzystałby dziecięcy chórek (ten pojawia się w drugiej z wersji Sanpo). Można było usłyszeć takie wykonanie na koncercie piosenek studia Ghibli i efekt był doprawdy uroczy.
Mój sąsiad Totoro z pewnością nie jest najambitniejszą pracą Joe’go Hisaishi ani jego najwznioślejszym dokonaniem na potrzeby studia Ghibli. Jest to jednak ścieżka dźwiękowa posiadająca tyle melodyjności, lekkości i optymizmu, że z pewnością wielu słuchaczy, tym bardziej po obejrzeniu filmu, może się w niej zakochać. Obok Ponyo napisana do najbardziej dziecięcego z filmów Miyazakiego, jednak górująca nad scorem z roku 2008, większym bogactwem tematycznym i o wiele mniejszą ilustracyjnością, a co za tym idzie, dająca dużo więcej frajdy w pozafilmowym odsłuchu. To nieskomplikowana, radosna muzyka, którą śmiało można polecić wszystkim mającym w sobie jeszcze coś z dziecka.
Inne recenzje z serii:
