Jeszcze chyba mniejsze szanse powodzenia dawano muzyce. Na forach przewijały się komentarze, że oto James Horner napisze nudną, banalną partyturę, która będzie kolejnym, bezrefleksyjnym wcieleniem pomysłów wcześniej już wypracowanych. Opinie te wzmagane były przez fakt, że twórca zastąpił na stołku kompozytorskim, parobka Zimmera Atli Orvarssona, więc znając oczekiwania producentów, Horner będzie musiał napisać muzykę która będzie musiał nieść posmak partytur rodem z RCP. Gdy płyta ukazała się na rynku (a w zasadzie nie tyle płyta co wydanie cyfrowe muzyki) okazało się, że spodziewany gniot, wcale taki zły nie jest. Co więcej w kilku miejscach ten spisany na straty produkt, potrafi przyprawić o szybsze bicie serca i to nie tylko miłośników twórczości Jamesa Hornera.
Co ciekawe w porównaniu z muzyką Billa Contiego do oryginału z lat 80-tych w partyturze Hornera bardzo delikatnie zaznaczona jest kwestia etniczna. W zasadzie tylko w kluczowych momentach fabuły słuchać orientalne instrumenty (pełniące zresztą rodzaj lejtmotywicznej klamry – są one reprezentantem antycznej, chińskiej tradycji – od medycyny, po sztukę balansu). To rozwiązanie spodobało mi się. Nie jestem bowiem, wcale pewien czy Horner jako imitator muzyki Dalekiego Wchodu sprawdziłby się dobrze. Jest to bowiem kompozytor, który bardzo mocno tkwi w tradycji zachodu i sądzę, że tworzenie w innej manierze zabrzmiałoby w jego wykonaniu po prostu sztucznie. A tak jest tu sobą, co sprawia że muzyka w filmie brzmi poprawnie, z przebłyskami tak kochanych przez fanów brzmień lat 90-tych pełnorkiestrowymi fragmentami. Duża tu zasługa możliwości, jakie stwarzał film (pełne oddechu pejzaże podróży w góry – „Journey to the Spiritual Mountain”, malownicze sceny treningu na chińskim murze „From Master to Student to Master”, czy wreszcie sam moment turnieju „Tournament Time”, „Final Contest”) dawały kompozytorowi pole do popisu, pole które Horner wykorzystał. Warto zresztą zwrócić uwagę że druga część partytury (czyli momenty gdy film staje się peanem na cześć motywacji, treningu i samozaparcia) jest znacznie lepsza. To z pewnością zasługa obrazu który wymagał właśnie takiej, patetyczno narzucającej się partytury, muzyki którą Horner zawsze potrafił pisać i co może ważniejsze orkiestrować.
Muzyka do filmu Karate Kid z pewnością ma też wiele wad. Niemal jak zawsze w wypadku Hornera jest to kwestia oryginalności: kompozytor poza swoimi partyturami czerpie też z innych: a są to m.in. wspomniany Zimmer (niemal dosłowna kopia z Króla Artura w „Final Contest”), ale i Ralph Vaughan Williams i jego Tallis Fantasia w „Kung Fu Heaven”, a także ukochany Aaron Copeland w „Tournament Time”. Co więcej metoda ilustracji filmu jest tu wciąż taka sama (czytaj: sztampowa). Nie ma subtelności, gry z widzem, muzycznej ikonografii, jedynie naczelna reguła, czyli trącąca myszką zasada wagnerowskich lejtmotywów. Ale wszystko to nie ma chyba znaczenia, jeśli weźmie się pod uwagę, czym jest ten film i jaką funkcję ma w nim spełniać ta muzyka. A wtedy słuchanie jej naprawdę da sporo satysfakcji, której w ostatnich (nie licząc Avatara) dziełach Jamesa Hornera próżno było szukać.
