Muzyka została nagrana przez muzyków z Sydney, przy braku skrzypiec, a z poszerzeniem grających w dolnych rejestrach sekcji smyczek, altówek, kontrabasów, wspartych przez okazjonalną sekcję dętą, 32-osobowy chór Cantillation, mocne perkusje i elektronikę. To rasowy score z horroru, atakujący przeróżnymi wymyślnymi formami i poprowadzony od początku do końca bardzo konsekwentnie. Hipnotyzuje przede wszystkim atmosfera, ciągle mroczna i pesymistyczna. Od przejmujących, smutnych pasaży smyczkowych i elektronicznego ambientu, po znakomicie zaaranżowane „snujące się” chóry. Szczególnie ta ostatnia rzecz, w której Gordon mocno wzoruje się na współczesnej muzyce klasycznej (Ligeti, Penderecki) buduje niezwykłość soundtracka, przykuwając słuchacza i dając wyobrażenie o ponurym świecie wampiryzmu wykreowanego w filmie australijskich twórców. Imponujące wrażenie robią szczególnie abstrakcyjne fragmenty z przekrzykującymi się chórami żeńskimi i męskimi, które mogą przyprawić o gęsią skórkę. Świat ludzi ma już nieco bardziej kolorowe barwy, poprzez zastosowanie budujących fraz z gdzieniegdzie pojawiającymi się instrumentami dętymi, wyraźniejszych melodii i pulsującej elektroniki (reżyserzy są fanami muzyki Johna Carpentera). Zabiegi te dobrze komplementują stan ucieczki i próby przetrwania w świecie, w którym ich krew jest towarem najwyższej ceny. Tutaj fani muzyki filmowej z pewnością znajdą podobieństwa do muzyki Dona Davisa (trylogia Matrix) oraz Elliota Goldenthala, ale mimo tego kompozycja jest tak świetnie zaarażnowana, że przyjmuje się jej ekscytującą formę z otwartymi rękoma jak np. monumentalne, dysonujące frazy na instrumenty dęte w Drought.
Nie jestem miłośnikiem ilustracji pochodzących z horroru, jednak obok kompozycji Christophera Gordona trudno było mi przejść do porządku dziennego. Muzyczna skala przedsięwzięcia, dobór i posługiwanie się różnorodnymi środkami wyrazu, techniczna sprawność (nie bez znaczenia jest tu klasyczne tło kompozytora!), aranżacje i świetne wyczucie medium każą patrzeć na tę pozycję jako jedną z bardziej znaczących pozycji muzycznego horroru ostatnich lat. Idee wypracowane w takich pracach jak Pan i władca: Na krańcu świata, Miasteczko Salem czy prace poza-filmowe twórcy, znalazły tu swoje odbicie i przez większość kompozycji lśnią pełną barwą. Jeżeli nawet nie jesteście fanami muzyki z horroru, to i tak polecam tą muzykę. Partytura dobrze spisuje się w samym obrazie, często będąc dla niego chyba aż za dobrą i nieco szkoda, że nie znalazła nieco lepszego filmu do wypełnienia. Trudno mi wskazywać na jej wady, które mogą brać się dla przeciętnego słuchacza bardziej z niezbyt łatwej formy muzyki niż z samej kompozycji, która poprowadzona i wykonana jest pierwszorzędnie. Oprócz wspomnianego wyżej Christophera Younga i nielicznych przypadków europejskich (Szwecja, Hiszpania) nie znajdziecie obecnie w tym gatunku pozycji tak przemyślanych i zachwycających. Bo muzycznie Daybreakers zjada o świcie wszystkie Zmierzchy i inne B-klasowe kompozycje do amerykańskich slasherów na śniadanie.
