Mark Isham

Mark Isham urodził się 7 września 1951 roku w Nowym Jorku. Jako, że jego matka była skrzypaczką, a ojciec nauczycielem muzyki, od najmłodszych lat uczył się gry na skrzypcach, fortepianie oraz trąbce. Szczególnie ten ostatni instrument bardzo go zafascynował i do dziś stanowi niemal znak rozpoznawczy tego twórcy. Podobno trwające do dziś zauroczenie młodego Marka tym instrumentem zaczęło się, kiedy przed jednym z koncertów matki, poznał trębaczy, którzy wydali mu się „najfajniejszymi facetami” w orkiestrze.

Jako nastoletni chłopak, wraz z rodzicami przeprowadził się nad Zatokę Kalifornijską. Gdy ukończył 15 lat, zaczął grywać w klubach jazzowych, a także w orkiestrach symfonicznych w Oakland i w San Francisco. W latach 70. Isham grywał w różnych zespołach jazzowych i rockowych, m.in. w Rubisa Patrol, aż w końcu założył własny – Group 87, z którym pierwszą płytę wydał w roku 1980. Będąc otwarty na nowe brzmienia, zainteresował się muzyką elektroniczną i szybko zyskał uznanie jako spec od syntezatorów, choć jego kariera cały czas obracała się przede wszystkim wokół trąbki. Jako trębacz był gościnnym muzykiem na nagraniach takich sław jak The Rolling Stones, Van Morrison czy Bruce Springsteen.

Przełomowym rokiem dla Ishama był 1983. Wtedy nie tylko wydał swój pierwszy solowy album („Vapor Drawings”), ale przede wszystkim napisał swoją pierwszą filmową kompozycję. Co prawda rok wcześniej Mark uczestniczył w sesji nagraniowej do kryminału An Unsuitable Job for a Woman, ale tam jedynie wykonał solowe partie na saksofonie sopranowym. Zaś we wspomnianym 1983r. Isham wysłał do jednej z wytwórni płytowych demo swojej muzyki elektronicznej licząc na zainteresowanie wydawców. Traf chciał, że nagranie trafiło do reżysera Carolla Ballarda, który szukał nowego brzmienia do swojego filmu. Demo bardzo mu się spodobało i Mark Isham został zaangażowany do napisania, opartej głównie o syntezatory ilustracji do obrazu Już nigdy nie zawyje wilk, będącego adaptacją książki przyrodnika i niestrudzonego badacza wilków, Farley’a Mowata.

Od tamtej pory Isham napisał ponad 100 filmowych kompozycji, choćby do takich filmów jak Autostopowicz, Quiz Show, Strażnik czasu, Myszy i ludzie, System, Cud w Lake Placid, Blade: wieczny łowca, Czarna Dalia, Crash czy Mgła. Był nominowany do Oscara (Rzeka życia), Złotego Globu (Nell) i nagrody Saturna (Uprowadzenie), jednak nie udało mu się zdobyć tych statuetek. Udało mu się natomiast zdobyć nagrodę Emmy za najlepszy temat z czołówki serialu Okrutne ulice, a także Grammy, aczkolwiek nie za dokonanie na polu muzyki filmowej, ale za solowy album z 1990 roku zatytułowany po prostu „Mark Isham”.

Amerykański muzyk z pewnością ma liczne grono fanów swojego raczej kameralnego stylu, w którym często można trafić na elektronikę oraz solowe partie na ukochaną przez tego twórcę trąbkę. Dramatyczna muzyka kompozytora wszakże potrafi być dość trudna w odbiorze poza filmem, nierzadko syntezatory służą bowiem Ishamowi do kreowania niemelodyjnego tła, przez co wiele jego soundtracków nie jest raczej zbyt wysoko ocenianych. Inna sprawa, że w ostatnich latach zdarzało się Amerykaninowi angażować w pisanie nieciekawej muzyki do nieciekawego kina (jak choćby Next), o których to ścieżkach dźwiękowych pewnie nawet najwięksi fani woleliby szybko zapomnieć i których, miejmy nadzieję, w kolejnych latach w dorobku Ishama będzie jak najmniej.

Strona kompozytora: www.isham.com

NAGRODY:

Los Angeles Film Critics Association Award: