James Newton Howard

James Newton Howard to obecnie jeden z najbardziej uznanych kompozytorów hollywoodzkiej muzyki filmowej. Urodził się 9 czerwca 1951 w Los Angeles i już jako dziecko przejawiał muzyczne zdolności (w wieku 4 lat rozpoczął nauki gry na fortepianie). Właśnie w tym wczesnym okresie Newton Howard zachwycił się muzyką Beethovena, muzyką która ze względu na harmonię i niesamowite bogactwo melodii, po dziś dzień jest dla niego źródłem inspiracji. Niemniej jednak nie tylko klasyczne dokonania pochłaniały jego uwagę. Jak każdy młody człowiek fascynował się popem, jazzem, a przede wszystkim rockiem z nieśmiertelnymi „The Beatles” na czele.

Muzyką filmową zaczął interesować się stosunkowo wcześnie, na dobrą sprawę jeszcze zanim zdał sobie sprawę, że zostanie twórcą ilustracyjnych partytur. Jak każdy wrażliwy na piękno dźwięku człowiek, zauważał muzykę w kinie, analizował ją i potrafił docenić. Szczególne wrażenie wywarły nań dokonania takich twórców jak Henry Mancini, Alex North, Elmer Bernstein, Jerry Goldsmith i Johnny Mandel, dokonania które w jakimś stopniu pchnęły go do dalszego studiowania muzyki (w Music Academy of the West w Santa Barbara, a także na University of Southern California School of Music). Studia te pozwoliły mu zgłębić tajniki kompozycji i orkiestracji (miał możliwość obcowania z legendarnym aranżerem Marty’m Paich’em, który później został dyrygentem wielu jego scorów).

Co ciekawe będąc klasycznie wykształconym muzykiem, późniejszy twórca oprawy do King Konga, nie wylądował w filharmonii, lecz poświęcił się muzyce popularnej. Początkowo grał jako keybordzista w zespole „Mama Lion”. Te doświadczenia pozwoliły mu rozwinąć wiedzę o wszelkich nowoczesnych, jak na owe czasy (początek lat 70) instrumentach elektronicznych (m.in. syntezator Mogg). W 1974 Newton Howard wydał swój pierwszy solowy album. Choć pozycja ta nie odniosła specjalnego sukcesu, to jednak była ważnym doświadczeniem w karierze kompozytora. Niezbyt duże zainteresowanie płytą sprawiło, iż Newton Howard stał się „aranżerem i muzykiem do wzięcia”, współpracującym z ważnymi personami szołbiznesu (Ringo Star, Carly Kimon, Melissa Manchester). Te epizody otworzyły mu drogę do wielkiej kariery. W 1975 muzyk przyłączył się bowiem do słynnego Eltona Johna, zostając drugim klawiszowcem (pierwszym był sam Elton), a ich ścisła współpraca trwała ponad 10 lat. James brał udział w nagraniu wszystkich najlepszych piosenek z tamtego okresu, m.in. „Sorry Seems To Be The Hardest Word,” „Don’t Go Breaking My Heart,” „Little Jeannie” i „Empty Garden (Hey Hey Johnny)”. Pracując z Eltonem Johnem kompozytor miał okazję po raz wykorzystać swoje doświadczenia z zakresu pracy z orkiestrą, odpowiadając za partie symfonicznie w piosence „Tonight”

Po zakończeniu współpracy z zespołem Eltona Johna, James Newton Howard zyskał status jednego z najlepszych i najbardziej wszechstronnych muzyków i aranżerów w branży. Wystarczy wymienić osoby z którymi w mniejszym, lub większym stopniu współpracował (m.in. Olivia Newton-John [1977 & 1988], Diana Ross [1977, 1978 & 1985], Barbra Streisand [1978 & 1984], Cher [1980], Earth, Wind & Fire [1980], TOTO [1982 & 1984)], Eric Clapton [1985], Randy Newman [1988], Rod Stewart [1995]).Co ważne te kolaboracje sprawiły, iż twórca poczynił spore znajomości w branży, znajomości które obecnie ułatwiają mu zdobywanie świetnych muzyków, którzy biorą udział w nagrywaniu jego ścieżek.

Jak więc się stało, że ten uznany w branży muzyki rozrywkowej artysta trafił do świata soundtracków? Odpowiedź jak zwykle w takich sytuacjach stanowi przypadek. Jak wspomina sam kompozytor, we wczesnych latach 80 był sponsorowany przez koncern Yamaha Keybords. Dzięki tym relacjom słynny Jerry Goldsmith zaprosił go w roku 1983 (jako eksperta od brzmień elektronicznych) do współpracy przy filmie „Twilight Zone” (Strefa Mroku). James Newton Howard wykonywał tam niezwykle trudne partie klawiszowe, odpowiadał tez za niektóre aranżacje i produkcję. To było pierwsze doświadczenie na polu muzyki filmowej, lecz dopiero w roku 1985 kompozytor otrzymał realną okazję stworzenia samodzielnej partytury. Powstała ona na potrzeby komedii „Head Orfice” Kena Finklemana. Propozycja przyszła zapewne ze względu na pozycję jaką twórca zajmował w szołbiznesie. Mimo iż James nie miał specjalnego pojęcia ani o specyfice zawodu, ani o technice tworzenia pod obraz, bardzo szybko chwycił „bakcyla” pisania soundtracków i jak sam wspomina zrozumiał, że to właśnie komponowanie muzyki do filmów jest jego przeznaczeniem.

Za pierwszą ważny score w karierze Amerykanina uznaje się intymną muzykę do dramatu „Promised Land”, filmu który także zapoczątkował długą współpracę kompozytora z reżyserem Michaelem Hoffmanem (Some Girls [1988], Restoration [1995], One Fine Day [1996] i The Emperor’s Club [2002]). Howard zaczął się więc powoli wspinać po szczeblach kariery, wyrabiając sobie nazwisko w branży soundtrackowej. W 1989 otrzymał pierwszą nominację do nagrody Emmy (za pilot telewizyjnego serialu Men). Początkowo kompozytor tworzył muzykę w oparciu o syntezatory i skromny skład orkiestrowy, wkrótce jednak za sprawą „The Package” Andrew Davisa miał szansę zdobyć doświadczenie we w pełni symfonicznej partyturze. Jednak prawdziwa sława spłynęła dopiero po stworzeniu muzyki do Pretty Woman (dostał za nią BMI Film Music Award), filmu który odniósł niezwykły sukces komercyjny. Z wczesnych dokonań James Newtona Howarda należy także wymienić ciekawą muzykę do Flatliners, The Prince of Tides, a przede wszystkim śliczny, lecz zapomniany przez fanów i krytyków score The Man in the Moon. W tym pełnym liryzmu soundtracku kompozytor zaklął niezwykłą wręcz dawkę uczuć, podkreślanych przez delikatne partie skrzypcowe i fortepianowe (te ostatnie w wykonaniu samego kompozytora)

Za pierwszą partyturę dojrzałego stylu Jamesa Newtona Howarda, krytycy uznają muzykę napisaną do cieszącego się sporą popularnością dramatu „Alive” (1993). Film ten był nie tylko błyskotliwym sprawdzeniem pełnorkietrowego talentu kompozytora ale także wniósł pewną nowość do gatunku. Newton Howard zastosował bowiem jako pierwszy własne elektroniczne demo muzyki, zamiast zwyczajowego temptracku. Praktykę tę będzie jeszcze wiele razy powielał. Jakby na potwierdzenie swej dobrej passy twórca Osady skomponował w tym samym roku także świetny (i doceniony nominacją do Oskara) score do sensacyjnego obrazu Andrew Davisa „Ścigany”. Muzyka poza intrygującymi partiami elektronicznymi i orkiestrowymi, miała w sobie jeszcze jeden smaczny kąsek, a mianowicie wyśmienite solówki saksofonowe, które wykonał znakomity jazzman Wayne Sorter. Film Davisa wywindował kompozytora do pierwszej ligi hollywoodzkich muzyków filmowych. Dzięki temu Newton Howrad mógł nieco zmienić swój profil dobierając bardziej ambitne projekty (przynajmniej finansowo); komedyjki i gorsze filmy akcji zastąpił wysokobudżetowym kinem epickim („Outbreak”, „Waterworld”, „Wyatt Earp”, „The Postman”). Stworzył też niezwykle charakterystyczny materiał tematyczny do jednego najbardziej popularnych seriali w historii telewizji, a mianowicie do Ostrego Dyżuru (E.R.).

Bez wątpienia duże znaczenie dla muzyki Newtona Howarda wywarło spotkanie z M. Night Shyamalanem, młodym twórcą specyficznych, pełnych suspensu filmów. Wydaje się, iż to właśnie sposób filmowania tego reżysera wpłynął na ewolucję stylu kompozytora w kierunku niezwykle subtelnych, intymnych partytur, pełnych ciekawych eksperymentów technicznych („Signs”, „Osada”, „Lady In the Water”, a także „Snow Falling on Cedars” Scotta Hicksa). Obok kontaktów z twórcą „Niezniszczalnego” nie bez znaczenia dla obecnego stylu twórcy była seria partytur do filmów dla dzieci, wyprodukowanych przez wytwórnie Walta Disneya („Dinozaur” – z którego utwór Egg Travel otrzymał nagrodę Grammy -, „Atlantis: The Lost Empire”, „Treasure Planet”, „Peter Pan”). Ostatnimi ważnymi dokonaniami kompozytora były ścieżki do „King Konga” (przejął schedę po zwolnionym Howardzie Shorze) za którą to otrzymał nominację do Złotego Globu oraz niezwykła, współpraca z Hansem Zimmerem przy prequelu Batmana („Batman Begins”).

Styl Jamesa Newtona Howarda jest nie tylko przykładem ciekawego łączenia elektroniki z orkiestrą, ale także dużego mistrzostwa technicznego (świetne aranżacje). Kompozytor wielokrotnie pokazywał, że potrafi zarówno pisać świetne i chwytliwie tematy, jak i tworzyć całkiem subtelny underscore.

James Newton Howard był trzykrotnie żonaty, ma syna, obecnie mieszka w Los Angeles

JAMES NEWTON HOWARD – TOP 30

NAGRODY:

Saturn: