Jean Prodromidès pochodzi z rodziny o greckich korzeniach. W młodości studiował prawo (jego ojciec był prawnikiem) oraz uczęszczał do Konserwatorium Paryskiego, gdzie edukował się pod kierunkiem m.in. Oliviera Messiaena i René Leibowitza. Leibowitz wprowadził Jeana w tajniki techniki 12-tonowej. Prodromidès korzystał ze swojego talentu muzycznego również w czasie służby wojskowej, komponując ścieżki dźwiękowe do filmów wojskowych oraz na potrzeby przedstawień teatralnych.
Przygoda Jeana z kinem rozpoczęła się w 1955 roku od krótkometrażowego obrazu Un jardin public. Już rok później Prodromidès miał okazję sprawdzić się w pierwszym pełnometrażowym filmie fabularnym, zatytułowanym Półgłówek. Wkrótce po jego usługi zwrócili się uznani francuscy reżyserzy: Jean Delannoy oraz Roger Vadim. Dla tego drugiego Prodromidès skomponował m.in. muzykę do horroru wampirycznego … i umrzeć z rozkoszy z pięknymi partiami organowymi. Na początek lat 60-tych datuje się również jedna z najpopularniejszych prac kompozytora, przygodowa muzyka do filmu Podróż balonem, okraszona bogatym, kolorowym orkiestrowym brzmieniem – przez swojego twórcę określona mianem „poematu symfonicznego, poświęconego różnym regionom Francji”.
Prodromidès od początku swojej kariery lubił sięgać po różne instrumenty, dodające jego muzyce charakteru. W tym kontekście warto wyróżnić pogodną ścieżkę do Statku Emila (1962) z tematem przewodnim w formie akordeonowego walca, Paryskiego włóczęgę (1959) z chwytliwym tematem prowadzonym przez klarnet, czy Śmierć na klęczkach (1959) z klimatycznymi solówkami na saksofon altowy.
Wraz z końcem lat 60-tych Prodromidès zaczął wycofywać się ze świata kina. Ostatnią ścieżkę dźwiękową napisał w 1983 roku. Kompozytorem zainteresował się wówczas Andrzej Wajda, przygotowujący się do nakręcenia francusko-polskiej koprodukcji poświęconej postaci Dantona. Wajdę zachwyciło oratorium Prodromidèsa, Livre des Katuns. Obaj panowie spotkali się i zaprzyjaźnili, a kompozytor napisał dla reżysera ścieżkę (nagraną w Warszawie), którą można chyba bez cienia przesady nazwać jego opus magnum. Inspirowany dorobkiem współczesnej awangardy i sonorystów Danton okazał się być wstrząsającą, absolutnie niesamowitą ilustracją, która dobitnie podkreśliła terror czasów Rewolucji Francuskiej. W szczególności imponujące były partie chóralne, przywodzące na myśl rozpaczliwe szepty i krzyki przerażonego tłumu. Ścieżkę doceniła organizacja SACEM (Stowarzyszenie Autorów, Kompozytorów i Wydawców Muzycznych), przyznając jej nagrodę na festiwalu w Cannes w 1983 roku.
Napisawszy Dantona, Prodromidès na dobre porzucił kino i zajął się komponowaniem muzyki poważnej. Jego dorobek w tej dziedzinie jest pokaźny – składają się na niego opery (m.in. H.H. Ulysse, Goya), balety, oratoria i utwory symfoniczne. Oprócz tego Prodromidès w latach 1981-1991 był przewodniczącym Comité Lyrique w Institut International du théâtre przy UNESCO, w roku 1988 wybrano go wiceprzewodniczącym Société des Auteurs et Compositeurs Dramatiques (SACD), zaś od 1990 roku jest członkiem Académie des Beaux-Arts. Od 1994 roku naucza kompozycji w École d’Art Lyrique de l’Opéra de Paris. Odznaczony został również orderem Legii Honorowej, Narodowym Orderem Zasługi, a także Orderem Sztuki i Literatury.
Nagrody:
- Nagroda SACEM:
- 1983 – Danton
